Je kent wel van die momenten dat je denkt “Had ik maar mijn camera meegenomen…”. Vanochtend zijn we een korte wandeling gaan maken in het Leuvenumsebos, een bos grensent aan Harderwijk en Ermelo.
Ik kom al jaren in dit gedeelte van het Leuvenumsebos en heb eigenlijk nog nooit wild gezien. Dat verwacht je dan ook niet als je op een zaterdagochtend nog snel een stukje wil gaan wandelen voordat het gaat regenen. We hadden net boodschappen gedaan en reden snel door, aan de camera denk je dan helemaal niet. In het Leuvenumsebos, daar kom je toch nooit wat tegen.
We liepen over het drassige pad uitkijkend dat we niet in een diepe plas zouden gaan staan. De vogels deden het lijken dat het een regenachtige lentedag zou zijn, maar op sommige plekken lag nog sneeuw die de vorige week was gevallen.
Als wij gaan wandelen in het bos lopen we altijd gewoon over het pad. Toen we bij een dichter stuk met naaldbomen kwamen, leek het ons leuk om van het pad af te wijken. Al takken wegduwend genoten we van de heerlijke frisse geur en het fel groene mos dat de bodem grotendeels bedekte.
Terwijl we tussen de dichte naaldbomen doorliepen zagen we af en toe poep liggen, waarvan ik direct dacht dat dit van een wild zwijn zou zijn. Ik besefte mij ook wel dat dit juist de plek zou zijn waar wilde zwijnen overdag zouden schuilen. Maar goed, ik was in het Leuvenumsebos, daar kom je niks tegen…
We besloten een stuk terug te gaan naar het pad, terwijl we door de laatste ring van bomen liepen schrokken we ons helemaal kapot. Op nog geen 5 meter afstand schoten 4 wilde zwijnen weg en doken achter Annemarie tussen de bomen door. Zonder dat we er erg in hadden schoten we zelf ook een paar meter naar voren, al schrokken de dieren meer van ons.
Dit hadden we nooit verwacht, maar blij dat we waren baalde ik natuurlijk dat ik mijn camera niet mee had. Niet dat ik hier een foto van kon maken, maar het benadrukte wel het feit dat je eigenlijk altijd je camera bij je moet hebben.
We bleven nog even kijken of we nog wat zagen bewegen, maar de wilde zwijnen waren nergens meer te bekennen. We besloten om maar weer verder te lopen, na een paar stappen te hebben gemaakt, stopte ik. Ik dacht dat ik in de verte wat zag bewegen. Dat gebeurt wel vaker, als je iets graag wilt zien dan denk je dat je het daadwerkelijk ziet. Een beetje hetzelfde als het gevoel dat je telefoon trilt in je broekzak…
Plots zagen we een volwassen ree wandelen, we doken direct naar de grond om ons niet te laten zien. Waarschijnlijk stond de wind goed want het dier merkte ons niet op. Ik vloekte nu al helemaal dat ik mijn camera niet mee had! Op ongeveer 30 meter afstand sprong een ree over takken en bomen heen voor ons langs, en ik kon het niet eens vastleggen!
We bleven het dier nakijken tot het achter de bomen verdween. We hadden nu wilde zwijnen gezien en een ree, dat gebeurd je ook niet vaak! En al zeker niet in het Leuvenumsebos…
Op een veldje met allemaal jonge dennen zagen we een paar interessante mossen. Deze groeide vlak langs een omgevallen boom, we hadden geen vergrootglas maar konden het niet laten om het mosje beter te bekijken. Plots riep Annemarie “een muis!”, ja hoor, onder de omgevallen boom door liep een klein muisje. Ook dit diertje leek ons niet door te hebben.
Een muis zie je natuurlijk wel vaker, maar op zo’n plek, nadat je al wilde zwijnen en een ree bent tegen gekomen…
Naast het veldje met dennen zag ik een van hout gemaakte ladder tegen een boom staan, toen ik ging kijken bleek het een soort wildhutje te zijn. Om de ladder heen stonden allemaal oude sparren, die tegen een paal leunde. Het was een sterke constructie, erg leuk om te zien. En ook zeker een idee om op een droge dag een keer terug te komen, dit keer met mijn camera…
Terwijl we terugliepen naar de auto begonnen de eerste regendruppels te vallen. Toen we vlak bij de auto kwamen hoorde Annemarie getik, na even zoeken zagen we een specht die druk bezig was op een tak. Ook hiervan kon ik geen foto maken…
Als we een dagje naar de Hoge Veluwe gaan nemen we altijd wel de camera mee. Daar zie je in de tijd dat je er bent dan vaak ook wel reeën of moeflons, maar je weet ook waar ze daar ongeveer zitten. Zo dichtbij in het bos ben ik nog nooit zoveel dieren tegelijk tegen gekomen.
Een korte, maar, prachtige wandeling. Wat een beestenboel in het Leuvenumsebos, had ik nou mijn camera maar meegenomen!
Ik ben benieuwd wat voor verrassingen jullie zijn tegen gekomen tijdens het wandelen!
