De wekker gaat, ik spring uit bed en maak een ontbijtje. Over een uurtje moeten we in Whistler staan en gaan we opnieuw opzoek naar beren.
Het is nog niet helemaal ligt buiten, je hoort het riviertje stromen en af en toe een eekhoorn. Als ik naar buiten stap voel ik de koude wind tegen mijn gezicht aankomen, iets kouder dan ik had verwacht.
We zijn op tijd klaar en wachten bij de Nita Lake Lodge.
Op zoek naar de beren
We zijn weer onderweg in de Lang Rover, in totaal zijn we met vijf man. Ik zit voorin waar ik alles goed kan zien. We gaan een andere route bekijken dan gister, waar we gisteravond waren heeft het nu sowieso gesneeuwd. De kans op beren in de sneeuw is veel kleiner, de beren kunnen de besjes niet vinden en zullen bij sneeuw altijd gaan dalen.
Voordat de de ruige paden op gaan rijden we langs een waterval, de Alexandre Falls. Een vrij onbekende waterval, maar een prachtige waterval. Jammer dat er niet veel water afkomt.
We rijden het bos weer in en de hobbelige paden beginnen al vrij snel, het is weer een toffe ervaring om op een dun pad in de bossen bergop te rijden.
Onderweg komen we een paar “food logs” tegen, een stukje verder berenpoep. Aan het einde van de weg komen we uit bij een plek waar een beer duidelijk heeft geslapen. Een bosje met daarvoor platgedrukt gras, de rug van de beer is hier gedekt en de beer kan zien wat eraan komt en via het bosje ontsnappen. Misschien lag hier net wel een beer?
Op het pad zien we een gedraaide drol liggen, het eerste waar je aan denkt is een hondendrol, maar daar was hij te groot voor. De gids verteld dat hij van een Cougar is, een dier wat zelfs hij nog nooit in het wild heeft gezien. Als je hem zou zien in het wild, is het waarschijnlijk al te laat…
Op de bladeren van de bosjes ligt een dun laagje rijp, als hier een beer heeft gelopen zouden we dat moeten kunnen zien. We letten op bosjes waar geen rijp meer op zit, maar deze zijn er niet…
We rijden terug naar het grotere pad en rijden een stuk verder, de rijp op de bladeren wordt steeds meer en ik vraag mij af of het niet gewoon sneeuw is. De gids dacht van niet, het zal wel erg koud zijn buiten. Maar na een tijdje rijden begint het toch steeds witter te worden, we belanden in de sneeuw. En waar sneeuw is, is geen beer…
We rijden door tot een meer (Callaghan Lake), nergens zijn sporen te zien, zelfs niet van een ander dier. Wat gek is, de gids verteld dat je hier op dit tijdstip altijd wel een dier ziet, maakt niet uit wat!
We stoppen bij het meer, we kunnen zelfs het einde van het meer niet zien, er hangt teveel mist (of laag hangende wolk) over het meer. Het trekt aan de zijkanten een beetje weg en je ziet vaag de beboste bergen erdoorheen komen. Een mooie scene foor een kerstkaart!
Het andere stel komt uit Brazilië en heeft nog nooit sneeuw gezien, ze kunnen hun geluk niet op en gooien een paar sneeuwballen naar elkaar.
We rijden weer terug en bekijken nog een paar andere valleien, maar helaas, geen beer te zien! Ik krijg er een beetje buikpijn van, we hadden zo graag een beer in het wild gezien. Onze vakantie is bijna voorbij, hebben een prachtige vakantie tot nu toe, zijn misschien wel een beetje te verwend. Toch zie je overal foto’s en filmpjes opduiken van beren, ook van deze omgeving. Niks aan te doen, hebben we een goede reden nog een keer terug te komen naar Canada!
Bobslee in Whistler Sliding Centre
We keren weer terug naar het centrum van Whistler waar we bij de Visitor Centre vragen om een paar goede hikes. Ze vertellen bij het centrum dat we ook kunnen kijken bij de bobslee trainingen van het Amerikaanse en Canadese team.
Hiervoor moeten we naar het Sliding Centre, dit ligt op 5 min rijden vanaf het centrum. In 2010 zijn hier tijdens de olympische spelen ook de wedstrijden voor het bobsleeën geweest.
We kunnen parkeren onder aan de bobsleebaan, op de parkeerplaats staan allemaal kisten met namen erop. Blijkbaar worden hierin de bobsleeden vervoerd.
We lopen vanaf de camper het stadion in, het is hier vrij steil, wat logisch is anders kunnen ze niet sleeën. Het motregent een beetje en over de baan zijn allemaal doeken gespannen, we kunnen er wel een beetje langs kijken.
Er zoeft een persoon voorbij, het gaat zo snel dat je er niet iets in kan herkennen. Een man via de luidspreker verteld dat de gemiddelde snelheid 150 kilometer per uur was… We lopen een beetje rond maar ook bovenaan de is baan bedekt met zeil. Jammer, we kunnen er niet echt foto’s van maken!
Als we weer naar beneden lopen is er iemand bezig om een paar zeilen omhoog te halen, we maken een praatje met hem. Ze zijn net gestopt, maar over een halfuurtje beginnen de trainingen weer.
We bakken een eitje in de camper en gaan daarna weer terug naar de baan.
De bobslee vliegt voorbij, het maakt een flink kabaal en wat je ziet is een schim wat voorbij komt! Op televisie kunnen ze het goed volgen met bewegende camera’s maar in het echt is het zo voorbij.
Ik probeer een paar foto’s te schieten, ze zijn voornamelijk bewogen, maar het geeft toch een beetje een idee!
Brandywine Falls hike
De Brandywine Falls zijn we op onze heenweg geweest, we wisten dat hier een hike te doen was dus besluiten naar deze waterval terug te gaan. We hadden online gezien dat hier recent een beer gezien was. De gids vertelde dat hier vorige week ook iemand was aangevallen door een beer.
We kijken nog even bij de waterval, die nog steeds veel water liet stromen. De mist hing boven de bomen. Terwijl we teruglopen horen we luid getoeter, er komt een trein aan.
Halverwege het pad is een spoor overgang, waar nu een trein van de Canadian Pacific langskomt.
De hike die we gaan doen is naar het Lava Lake.
We lopen een helling op en belanden direct in een open en weids bos. Het is hier prachtig, aan onze linkerkant zien we een meertje liggen. We kijken aandachtig of we iets kunnen zien. De gids heeft ons tips gegeven hoe we kunnen herkennen of er een beer is langs geweest, recent en langer geleden.
We willen natuurlijk graag een beer zien, maar liever niet tijdens een hike. We praten weer luid en bij elke bocht klappen we even in onze handen.
Er zijn geen andere wandelaars in de buurt, aan de zijkant van de paden beginnen we sporen te zien. We komen uit bij een beertje waar duidelijk berenpoten in de modder te zien zijn. Hier heeft een beer gedronken.
We lopen verder en zien een “food log” liggen, het schors is er vrij recentelijk vanaf gebroken. Rondom het hout zijn ook krassen in de grond te zien. De gids had verteld dat dit typisch Grizzly Beer gedrag is.
Terwijl we verder lopen zien we tientallen stenen langs het pad die zijn omgekeerd, van kleine stenen tot grote stenen die voor een persoon al snel te zwaar zijn. Aan het mos onder te stenen te zien zijn ook deze stenen nog niet zolang geleden omgekeerd.
We zijn nog steeds niemand tegen gekomen, aan de sporen te zien is hier vrij recentelijk een Grizzly Beer geweest. Terwijl we doorlopen ruiken we een vieze geur, een geur van een kadaver, we zien niks liggen maar op een bepaald stuk wordt de geur erg hevig.
We praten hard en doen er alles aan om een mogelijk beer niet te verrassen met onze aanwezigheid. In de hoop dat de beer vlucht.
Toch besluiten we om om te keren, ik had wel graag het meer gezien. Maar we moeten ons er beide fijn bij voelen. Daarbij kom je liever niet een beer tegen tijdens een hike.
Beren hebben verschillende karakters, de meeste beren zullen bang voor je zijn en vluchten. Beren die wel aanvallen zijn vaak geschrokken, of zijn defensief (bijvoorbeeld een moeder met kleintjes), daarnaast heb je predators.
Deze beren hebben een jaag instinct in zich, typisch gedrag van een predator beer is dat hij van achteren aanvalt. Onze gids heeft dit ooit meegemaakt, hij was aan het hiken met een paar man en kwam een beer tegen voor hun op het pad. Het dier schoot de bosjes in, terwijl ze aan het wachten waren om te kijken of het dier terug zou komen zagen ze de beer achter hun het pad weer opkomen. Het dier kwam op hun af, dit is het gedrag van een predator beer. Ze hadden bear bangers bij zicht waardoor het dier schrik en vluchtte.
Hadden ze dit niet hadden ze op hun buik moeten gaan liggen, met hun handen plat naast zicht. Een Grizzly Beer zal je proberen om te keren om bij je buik te komen. Door je handen plat naast je te zetten kan je proberen te voorkomen dat de beer je omkeert, maar de kans dat je dit lukt is alsnog vrij klein… Bij een bruine beer moet je je klein maken en je hoofd en nek beschermen. Je moet het allemaal maar weten op het moment dat er een beer op je af komt!
De pepperspray die we bij ons hebben zou pas effect hebben op anderhalve meter afstand, een afstand wat voor mij al binnen mijn comfort zone zit.
Winkelen in Whistler
We rijden uiteindelijk weer terug naar Whistler waar we gaan winkelen. Ze hebben in Whistler leuke winkels, voornamelijk outdoor merken zoals Patagonia, Arc’teryx en Salomon.
De bomen in Whistler hebben een prachtige kleur, sommige bomen zijn knalrood terwijl andere fel oranje zijn.
We eten een “ijsje” bij Cows, de Nederlandse ijskramen mogen wel een voorbeeld nemen aan dit ijs. Als je ooit eens in Whistler bent, ga vooral langs. Ik had twee bolletjes genomen (aangezien het in Nederland altijd zo mager is), hier had ik er met een ook wel genoeg gehad!
We lopen ook nog langs het Olympic Plaza, waar tijdens de Olymische Spelen de mensen zijn gehuldigd. Het is een mooi aangelegd plein met een leuke speeltuin.
