Het is vandaag de laatste dag van de Poolweek in Lapland, met gemengde gevoelens sta ik op. We hebben nog een enorm leuke dag voor de boeg, maar vanmiddag zal ik ook mijn tas alweer moeten gaan inpakken. We hebben vandaag een vol programma, maar beginnen natuurlijk weer met een stevig ontbijt.
Na het ontbijt lopen we met de gehele groep die meegaat met de rendieren richting Lapland Safaris. We komen hier veel te vroeg aan! Ook dit keer gaat er een gids met ons mee, dezelfde vrouw als die ons gister geholpen heeft met de langlaufski’s. We wachten in het zonnetje op de bus, het beloofd een prachtige dag te worden!
Rendieren voeren en achterin de slee
We rijden het terrein van de rendieren op, rechts van ons is een groot gebied waar een aantal rendieren lopen. Als we uitstappen wacht er een Sami vrouw op ons die direct met ons naar het hek van de rendieren toegaat. Er staan grote bakken, hier zit voer in, we mogen de dieren voeren.
Als er wat voer over het hek wordt gegooid komt vanuit elke hoek een rendier aanlopen, het zijn er een stuk meer dan ik had verwacht. Sommige rendieren vinden het wat spannend en blijven op een afstandje toekijken hoe andere rendieren gulzig de korrels uit de handen van gasten eten.
Sommige dieren vinden het niet erg om geaaid te worden terwijl ze uit je hand eten, andere kijken vooral erg nieuwsgierig door het hek heen om te kijken wat voor gekke reiziger nu weer naar ze toe is gekomen. Rendieren zijn mooie dieren en ook enorm fotogeniek!
Iedereen is erg druk met de dieren, eten geven en samen op de foto gaan, ik kan hier de hele dag wel blijven staan. Daar ben ik misschien dan ook Mr. Poro voor… Tussen de dieren lopen een paar albino-rendieren. Een albino-rendier is vrij uniek, ze worden vaak geboren in de lente als de sneeuw alweer weg is. Door hun witte kleur vallen ze meer op en zullen ze ook eerder ten prooi vallen aan roofdieren.
Na een paar minuten neemt de Sami vrouw, die tot nu toe niet erg spraakzaam is, ons mee richting de rendier sleeën. Er wachten hier een stuk of 10 grote rendieren op ons, met daarachter elk een grote slee waar je gemakkelijk met twee personen in kan zitten. Iedereen krijgt een slee toegewezen.
Ik ga samen met de gast in een slee, waarmee ik ook met de husky safari samen een slee had. In totaal gaan er twee Sami vrouwen mee als gids. In tegenstelling tot de rendiertocht in Salla, zitten de dieren hier allemaal aan elkaar vast. Doordat de dieren vastgebonden zitten aan de slee voor ons, lopen ze niet recht achter elkaar aan. Als ik naar links kijk zie ik het rendier van de slee achter ons.
We gaan rustig door het mooie winter wonderland waar we gister, iets sneller, met de huskies doorheen gingen. Het rustige geklik van de hoeven van de rendieren wordt alleen verstoord door het geklik van camera’s. Doordat we niet zo snel gaan kunnen we goed foto’s van de omgeving en elkaar maken. Halverwege de tocht verschijnen rendieren tussen de bomen, deze rendieren mogen hier vrij rondlopen. Ze zitten binnen de hekken van de eigenaar, maar ze hebben een grote omgeving om te gaan en staan waar ze zelf willen. Ze kijken geïnteresseerd op terwijl wij langs komen.
We zijn ongeveer een halfuur verder als we weer aankomen bij de plek waar we zijn vertrokken. Hier krijgen we de kans om de werkdieren van dichtbij te bekijken en natuurlijk weer foto’s te maken of vragen te stellen. Sommige dieren vinden het niet erg als iemand dichtbij komt, andere vinden het fijner als je wat meer op een afstand blijft.
Zelf moet ik natuurlijk even op de foto met Mr. Poro die voor onze slee heeft gestaan.
Nadat iedereen met hun rendier op de foto is geweest en de andere dieren hebben bekeken gaan we naar een blokhut, hier krijgen we (slappe) koffie en een stuk brood. In Finland drinken ze veel koffie, maar niet koffie zoals we hier in Nederland kennen. Nederlanders drinken graag sterke koffie, dat zul je in Finland niet snel krijgen.
De Sami vrouw vertelt over de vier seizoenen van het rendier houden. Over het werpen van een rendierkalf en het merken van de oren, tot het afscheid nemen van de oudere rendieren.
De rendieren die weten dat ze gaan sterven trekken vaak naar hun eigenaren om vertroeteld te worden. De Sami willen geloven dat de rendieren hiermee zichzelf van hun beste kant laten zien. Alsof ze toch nog even willen laten zien dat ze, ondanks al het kattenkwaad dat ze in hun jongere jaren hebben uitgehaald, ook goede en trouwe dieren zijn geweest. Nadat ze een tijdje bij de Sami zijn geweest trekken ze de bossen in en zoeken ze een plekje waar ze rustig zullen inslapen. Ze willen niet dat hun eigenaren ze op een slechte manier zien. Terwijl de vrouw dit vertelt merk je dat er wat emotie in haar stem zit.
Hierna gaat ze vrolijk verder met de rendieren die achter de hekken zitten. Deze zijn namelijk allemaal zwanger. De Sami wil deze rendieren zo dicht mogelijk bij haar houden zodat ze ze in de gaten kan houden. Het valt mij op dat dit haaks staat op de visie van de rendier herder die ik in Kilpisjärvi heb ontmoet, hij vindt vooral dat de natuur zijn gang moet gaan.
Rendieren hebben allemaal geweien, deze kan tot wel 2cm per dag groeien. Als het gewei groeit zitten er haren op het gewei, om het bot te beschermen wat op dat moment erg zacht en kwetsbaar is. Elk jaar zal het gewei een stuk groter worden en ook elk jaar zal het rendier het gewei weer verliezen. Mannetjes verliezen hun gewei eerder dan de vrouwen. Een vrouwtje moet hun jong kunnen verdedigen maar ook zichzelf tegen opdringende mannetjes.
We gaan naar buiten en wachten bij de rendieren op de bus die ons weer terugbrengt. De rendieren reageren nu minder enthousiast als toen we een uur geleden aankwamen. Een paar rendieren komen alsnog naar het hek toe. Ik loop iets van de gasten weg en probeer een rendier te lokken, deze blijft vervolgens bij mij. Gevolgd door een heuse fotoshoot van Mr. Poro en een echte Poro!
Op zoek naar een Amethist in de Amethistmijn van Luosto
Samen met twee andere gasten bezoeken we een restaurantje vlak bij het hotel. We hebben niet heel veel tijd voor de volgende excursie dus uitgebreid lunchen zit er vandaag niet in. We hebben twee pizza’s en een soort paddenstoelen soep besteld. Terwijl we wachten op het eten praten we over de afgelopen dagen, morgen rond deze tijd zijn we waarschijnlijk alweer in Nederland. Wat een overgang als je nu naar buiten kijkt, zo mooi wit en de rust…
Na de lunch verzamelen we voor het hotel, waar we vervolgens met Ruben richting de vertrekplaats wandelen voor de Amethistmijn. Hier zal een soort Snowcat ons de berg opbrengen. Het is ongeveer 40 minuten wandelen en onderweg hebben we genoeg tijd om foto’s te maken.
Het is prachtig weer en de zon die al een beetje aan het zakken is, zorgt voor hele gave foto’s.
Je merkt dat het warm is, halverwege de wandeltocht trek ik mijn wollen trui uit, het is maar een dun laagje, maar ik heb het bloedheet!
Het voertuig waarmee we de berg opgaan is een stuk kleiner dan een echte snowcat, maar er is genoeg plek voor de groep. Achter de snowcat zit nog een overdekte slee. Ik ga met een kleine groep voorin de snowcat zitten, hier zit een raam in de deur zodat ik een paar foto’s kan maken terwijl we naar boven gaan. Ruben zit naast de chauffeur, die omgeven is door tientallen knopjes. Het lijkt wel een cockpit.
Een baby zou in slaap vallen van al het gewiebel, het lijkt wel alsof we in een boot zitten. Totdat we plots heel steil omhoog gaan, dan merk je dat we een berg opgaan.
Halverwege stoppen we bij een blokhut waar men wat kan drinken of naar de WC kan gaan. Maar het is ook een mooie plek om wat foto’s te maken. Heel veel tijd hebben we ook weer niet, al snel stappen we weer in de snowcat voor het laatste stukje naar boven.
Boven aangekomen kijken we uit over een prachtig landschap met bomen en witten toppen van de bergen (al zijn het meer hoge heuvels). Het heeft afgelopen dagen flink gewaaid, hierdoor is de meeste sneeuw helaas al uit de bomen geblazen.
Bovenop de berg staat een groot blokhut met onder ander een klein winkeltje waar je bewerkte en onbewerkte stenen kan kopen die hier zijn gevonden. Een ruimte ernaast krijgen we informatie over de mijn.
Dit is de enige plek op aarde waar drie verschillende soorten steen op een enkele steen gevonden worden. Deze wordt de Shamaan steen genoemd, bestaande uit Zwarte rookkwarts, Sneeuwkwarts en de paarse Amethist.
In deze mijn wordt niet met explosieven gewerkt, ze willen de mijn niet te snel uitputten. Zouden ze wel met explosieven werken, dan zou er binnen 5 jaar niks meer van de mijn over zijn. Nu kan de mijn nog zeker 500 jaar mee.
We krijgen zelf ook de kans om op zoek te gaan naar een paar steentjes. Hiervoor moeten we eerst weer naar buiten, via een deur gaan we een overdekte trap af en komen we op een werkplaats aan. Hier krijgen we een vergiet en een pikhouweel.
Ik loop samen met Ruben naar achter, bij het gat dat ik ga zitten vind ik direct al een dikke steen met een mooie paarse Amethist erop! De steentjes leg je in het vergiet, nadat je klaar bent kan je ze laten controleren op de kleur. Er wordt met een kleine maar felle zaklamp op geschenen om te zien hoe donker de kleur is.
Overal om je heen zijn gulzige mensen bezig de mooiste steen te vinden. Je merkt dat hier een de oermens naar boven komt. Na een halfuur in de stoffige mijn is het weer tijd om naar boven te gaan. Ik selecteer de mooiste steen uit mijn vergiet, een klein stukje paarse Amethist met een stuk Zwarte rookkwarts. En stiekem nog een kleine paarse Amethist met een donkerder stuk paars erin.
Weer boven aangekomen is het al beginnen te schemeren. We zijn de laatste mensen op de berg die wachten op de Snowcat, die ons weer naar beneden brengt. We lopen vervolgens met de gehele groep weer terug naar het hotel, vertellend over onze stenen maar ook over de hele afgelopen week.
Het zit er alweer bijna op, dit was de laatste excursie en morgenochtend vroeg vertrekken we alweer naar Nederland. Ruben zal morgenochtend niet met ons meegaan, hij blijft achter in Luosto en heeft een paar dagen vrij. Dit betekend dat ik morgenochtend in de bus voor even de gids ben! (type ik met gepaste trots)
Laatste avondmaal
We dineren met de gehele groep in het Seko restaurant tegenover Lapland Safaris. Vanaf de weg ga je een heuvel op richting het restaurant, de heuvel is belicht door kleine lantaarns met kaarsen erin. Het Seko restaurant is een prachtig groot blokhut, het voelt een beetje Zwitsers aan. Als je binnenkomt kan je direct een kamer inlopen om bij de Kerstman op schoot te zitten voor een foto.
Voor onze groep zijn er twee lange tafels gereserveerd, waar we gezellig met elkaar praten tot een van de gasten de aandacht vraagt. Hij houdt een speech namens de hele groep richting Ruben, maar ook aan mij. Hoe erg genoten ze hebben en bedankt voor de zorgen. Er zijn minder leuke dingen gebeurd tijdens de Poolweek (kleine ongelukjes) maar ook hele gave dingen (dansen onder het noorderlicht, sneeuwscooter tocht van 6 uur).
Ruben en ik krijgen vervolgens allebei een bedankje. Een kaart met alle namen erop en een theedoek met Elanden erop, daarbij zit ook een handgesneden botermes die ik uiteraard zelf een keer moet gaan namaken. Daarnaast een aandenken in de vorm van twee shotglazen.
Het is tijd aan Ruben om te speechen, zo vertelt hij dat hij nog nooit zo’n groep heeft gehad waarbij er feest werd gevierd tijdens de busrit en tijdens het noorderlicht jagen. Een geweldige groep en dankbaar voor het feit dat ik erbij was.
Dan ben ik aan de beurt, totaal onvoorbereid spreek ik mijn dankbaarheid uit. Naar de groep die mij met open armen heeft ontvangen, maar natuurlijk ook Ruben (en Wietse) die mij deze waanzinnige kans hebben gegeven. Zonder hun had ik hier niet gestaan. Maar zonder deze groep had ik ook niet zo’n geweldige week gehad. Een tikkeltje sentimenteel loop ik terug naar mijn stoel, het is tijd om te eten.
Het diner bestaat uit een buffet waarbij je zelf kan kiezen uit vis / vegetarisch of vlees. Er is waanzinnig veel eten en uiteraard een desert, bestaande uit snoep, koekjes, chocola, taart en fruit.
Het is een gezellige avond, maar mensen worden ongeduldig voor het noorderlicht. Het is tijd om de koffer in te pakken, maar veel tijd is er niet. Als we aankomen bij het hotel maken we eerst nog een groepsfoto.
Het is kraakhelder buiten, de zonnewind is niet erg sterk maar er is wel een kans.
Ruben is al naar het veldje gelopen en op het moment dat ik weg wil gaan meld hij al via de app dat hij het noorderlicht fotografisch te pakken heeft. Ik ga er snel met een paar andere gasten heen en stel mijn camera op.
Ruben stond eigenlijk op het punt om op te geven omdat hij niks meer ziet, maar net op het moment dat onze camera aangaat, komt het noorderlicht weer tevoorschijn. Nu zelfs ook weer met het blote oog. Dit is de vierde avond dat we het noorderlicht te zien krijgen! We versturen voor de laatste keer een noorderlicht alarm.
Nadat het noorderlicht weer verdwenen is gaan we met de gehele groep naar de vuurhut. De hut zit vol met Fransen en dezelfde Australische gids die in de ochtend mee ging naar de rendieren. Ze krijgen alleen het vuur niet aan…
Ik leg mijn camera aan de kant en ga bij het vuur zitten, verplaats een paar blokken en zorg ervoor dat er een opening is om te blazen. Ik blijf samen met een andere gast om de beurt 5 minuten lang in het vuur blazen om het heter te maken, dit lukt aardig!
Later in de avond, als Ruben afscheid heeft genomen en terug is gegaan naar zijn blokhut, zie ik dat de zonnewind voor even bijtrekt. Samen met de groep wachten we bij het vuur. Iemand heeft een slee meegenomen en men gaat een paar keer met de slee de heuvel af.
Dan pakken we de camera en gaan het meer op. Foto… niks, nog een foto… weer niks. We wachten en wachten. Maar er verschijnt geen noorderlicht. Men begint zelfs een sneeuwballen gevecht om de tijd te doden. Om 12 uur geef ik het op, het gaat niet meer komen. De zonnewind is zwak, dus keren terug naar ons hotel.
Ik pak mijn laatste spullen in, morgenochtend moeten we vroeg opstaan. Terug naar Nederland, maar wat een geweldige week hebben we gehad!
