Ik ben afgelopen nacht nog even naar buiten gegaan, na de sneeuwstorm waren er wat opklaringen mogelijk. De zonnewind was ook erg sterk dus er was nog altijd een kans om een glimp op te vangen.
Rond 1:15 ben ik toch maar weer naar bed gegaan, er waren alleen maar wolken te zien.
Vandaag gaan we een gedeelte van de Diamond Circle rijden, tenminste, we moeten zien hoever we komen vanwege het “slechte” weer.
De weg naar Dettifoss
We rijden eerst naar de Dettisfoss waterval.
We gaan weer met de hummers op pad, de wegen zijn al een paar weken afgesloten. Met een gewone 4×4 kom je hier niet.
Als we over Mt. Námafjall langs Hverir rijden zien we dat toeristen dachten de sneeuw wel aan te kunnen met hun huurauto, wat ook een 4×4 is. De auto is op een sneeuwduin terecht gekomen en komt er niet meer zelfstandig uit.
Iets verder gaan we van de “grote weg” af, hier staat zelfs het bord dat de weg is afgesloten. Als je hier toch ingaat en je komt vast te zitten mag je een lening aanvragen om eruit te komen…
De weg is niet voor niks dicht, om de paar minuten moeten we een flinke sneeuwduin overwinnen, dat gaat niet alleen met pure kracht, de banden moeten ook zachter worden gemaakt zodat de banden een groter oppervlakte hebben op de sneeuw.
Terwijl we met de hummer over een sneeuwduin heen proberen te komen en het lijkt alsof we in een achtbaan zitten, besef je je dat je in the middle of nowhere bent. Overal waar je kijkt is het wit, wit en nog eens wit. We zouden hier ook niet met een enkele auto heen kunnen, er moet altijd een tweede (het liefst nog een derde) auto mee om de andere auto te helpen.
Dettifoss waterval
Aangekomen bij de parkeerplaats van de Dettifoss kan men nog even gebruik maken van het arctisch toilet. We krijgen sneeuwschoenen, een korte uitleg en gaan op pad.
Het waait flink en het begint ook weer te sneeuwen, het levert bizarre beelden op. Iedereen loopt op zijn of haar eigen tempo. Af en toe heb ik het gevoel dat ik in een scene zit van Game of Thrones met de white walkers.
Zodra de wind in je rug komt kan je even een praatje maken met een van de gasten, maar zodra de wind weer recht in je gezicht komt focus je je weer op de tocht.
Als we bij de Dettifoss waterval aankomen horen we hem in eerste instantie niet eens, zo hard waait het.
Zodra ik mijn camera heb neergezet op het statief en een foto heb gemaakt merk ik dat dit niet de beste dag is om een mooie foto de maken van de Dettifoss, het sneeuwt te hard om er echt een goede foto van te maken.
Ik besluit er vooral van te genieten.
Op de terugweg maken we nog een stop iets dichterbij de waterval. Vervolgens kunnen de gasten kiezen om nog naar een andere waterval te gaan of om al terug te keren naar de hummer.
Ik loop wat verder achter en probeer de gasten in de gaten te houden. Maar waar we de splitsing maken om of terug te gaan naar de hummer of naar de andere waterval begint het weer om te slaan.
Het zicht wordt met de minuut minder en voor ik het door heb kan ik niet meer goed zien of ik nog op het pad loop.
Ik loop mee naar de andere waterval, maar als ik daar aankom lijkt het mij beter om met de groep terug te gaan. De lokale gids is het met mij eens en neemt de groep mee.
Het is een hele opluchting om weer terug te komen bij de hummer, maar wie kan nou zeggen dat ze in the middle of nowhere in een white-out hebben gelopen? We voelen ons echte Arcticans pioniers.
Ásbyrgi kloof
We rijden door met de hummers richting Ásbyrgi. Ásbyrgi is een kloof die lijkt op een hoefafdruk van een paard.
Volgens de legende is deze kloof ontstaan nadat Óðinn’s gigantische achtbenige paard, Sleipnir, de aarde aanraakte en vervolgens dit gigantische hoefvormig gat achterliet.
Hoe de kloof daadwerkelijk is ontstaan is nog altijd niet duidelijk. Een mogelijke verklaring is dat een grote hoeveelheid smeltwater van een vulkanisch meer in de buurt, binnen afzienbare tijd de kloof heeft “geslepen”.
Voordat we de kloof inrijden maken we nog een korte stop bij een tankstation waar we even wat drinken en eten.
Aangekomen op de parkeerplaats ontstaat er een sneeuwgevecht tussen de lokale gidsen die vrolijk wordt aangemoedigd door alle gasten.
We lopen over een pad tussen de bomen, er wordt gegrapt dat dit een van de grootste bossen zal zijn in IJsland. Zodra we bij het eindpunt aankomen moeten we goed opletten, we staan namelijk op een steiger als je niet oplet stap je ernaast en zak je door het ijs.
We kijken tegen het uiteinde van de kloof waar een kleine waterval is bevroren. Er wordt gevraagd om even stil te zijn, en te luisteren naar de stilte. Wat heerlijk om hier te staan, terwijl de sneeuwvlokjes naar beneden blijven dwarrelen. We staan hier op een plek waar maar weinig mensen zullen komen, zeker met deze omstandigheden, in de rest van de wereld is langzaam een pandemie aan het ontstaan, maar hier is alles vredig en rustig.
Diner en zang bij Skulagardur
We rijden door naar Hotel Skulagardur, we zullen hier een typisch IJslands diner krijgen met live zang. De eigenaar zelf zal IJslandse liederen zingen. Er ontstaat een gezellige avond waarbij veel wordt gegeten, gelachen en gedanst!
Op de planning staat dat we hier in de buurt gaan jagen op het noorderlicht, echter wordt het weer voorlopig nog niet beter. Dus rijden we vanuit hier rechtstreeks terug naar ons hotel.
In de hummer wordt het feest nog wat doorgetrokken en bijna de gehele reis terug wordt er gezongen terwijl buiten de sneeuwvlokken onverhinderd naar beneden komen.
