We zijn gister aangekomen in Luosto en hebben overnacht in Lapland Hotels. Het ontbijt bestaat net zoals het diner uit een uitgebreid buffet. Ik ben niet gewend om in de ochtend brood te eten, dus hou het vooral bij mijn dagelijks yoghurt / kwark met iets van muesli en havermout.
Na het eten trek ik mijn thermopak weer aan en maak ik mij klaar om naar Lapland Safaris te lopen. Voor het hotel staat de groep al te wachten.
Huskytocht door de taiga van Luosto
Bij Lapland Safaris verwissel ik eerst nog mijn snowboots, de mijne waren toch nog iets te klein.
Een grote bus brengt ons vervolgens naar de husky-farm even verderop. Er gaat een gids van Lapland Safaris mee, waarom precies snap ik nog steeds niet. Bij de husky-farm worden we namelijk opgewacht door Lisa, een Nederlandse gids die het vanaf daar weer overneemt.
Lisa vertelt aan de groep hoe de huskyslee bestuurd moet worden en wat de regels zijn. Remmen voor de bochten om niet uit de bocht te vliegen, afremmen als je bergafwaarts gaat zodat je niet met de slee tegen de huskies aan komt, nooit van de slee weglopen als er niemand op de rem staat. De honden rennen wel!
We lopen met de groep door naar de huskies waar we per twee een een slee toegewezen krijgen. Ik ga eerst in de slee zitten, als we vertrekken schiet er nog snel een sneeuwscooter voor ons.
De sneeuwscooter blijft een lange tijd voor ons en gaat vervolgens zo langzaam dat we continue moeten afremmen.
Ik had aan het begin de GoPro aan gedaan om de tocht te filmen. Terwijl we met de honden door het besneeuwde bos rijden kijk ik rustig om mij heen. Sommige bomen lijken net ondergedompeld in de sneeuw, terwijl andere amper sneeuw meer op de takken hebben liggen.
Af en toe happen de honden in de sneeuw of zie je een van de honden een beetje hurken terwijl ze doorrennen. De honden krijgen veel krachtvoer om de tochten te kunnen maken, dit zorgt er ook voor dat ze wat vaker ontlasting hebben, ook tijdens de tocht!
Als we even stil komen te staan kijken de honden onrustig achterom, ze willen verder rennen. Af en toe blaft er een hond terwijl hij probeert de slee voort te trekken.
De honden achter ons komen gezellig even hallo zeggen terwijl we staan te wachten om weer verder te gaan.
De sneeuwscooter rijdt weer verder en af en toe drukt hij het gas even wat verder in zodat de honden wat harder kunnen rennen. Tot ze weer op zo’n 5 meter afstand komen, gaat de rem er bij ons ook weer op…
Halverwege krijgen we een wissel, ik ga achterop de slee staan. Het duurt lang voordat we weer verder kunnen. Blijkbaar was er een gedeelte van de route nog niet goed geprepareerd.
We zien in de verte de eerste groep honden al vertrekken, maar de honden voor ons blijven nog stil staan. Later hoor ik dat er een slee is omgekieperd in een bocht (de honden hadden blijkbaar zin in een grapje), niemand gewond gelukkig!
De honden voor ons vertrekken, maar de sneeuwscooter staat nog in de weg. Als de gids langskomt vraagt hij om nog een foto te maken, vervolgens zet hij de sneeuwscooter aan de kant en laat ons voor.
Ik laat mijn voeten van de rem los, de honden waren ondertussen al iets minder enthousiast aan het trekken. Ik roep naar ze en de honden schieten er vandoor, met een ruk komt de slee in beweging!
Vlak voor de bocht (waar een slee was omgeslagen) rem ik goed af, direct na de bocht is een flink gat ontstaan in de sneeuw, de honden nemen de bocht vrij kort waardoor ik naar links moet hangen om niet zelf ook in het gat terecht te komen.
We komen er zonder kleerscheuren vanaf en de honden rennen enthousiast verder. Het is heerlijk om even niemand voor je te hebben, je merkt dat je direct één wordt met de huskyslee, terwijl je langs met sneeuw bedekte bomen gaat. Af en toe als we een heuvel opga kijken de honden achterom, dan stap ik van de slee af en ren een stukje met ze mee, zo hoeven ze minder hard te werken.
Je voelt de frisse wind tegen je wangen terwijl je je hier op deze plek bevindt, een plek die meer weg heeft van een sprookje dan de werkelijkheid. Hier sta je dan, achterop een huskyslee met huskyhonden voor je en samen maak je iets onvergetelijks mee!
Na een tijdje lopen we langzaam in op de persoon voor ons, ik hou wat afstand zodat we honden af en toe nog wat harder kunnen rennen.
Voor we het weten zit de 10km er alweer op. In de laatste bocht staat Ruben ons te filmen. Als we terugkomen bij de huskyfarm staat een nieuwe groep mensen ons al op te wachten terwijl we het terrein op komen.
Nadat een gids onze slee heeft vast gemaakt aan een paal mogen we nog even onze honden knuffelen en foto’s maken. Na een paar minuten wordt er al gevraagd of we willen gaan, de nieuwe groep staat met smart te wachten.
Mijn honden hebben al niet veel oog voor mij, ze staan vooral te wachten om weer verder te mogen rennen!
Ik heb mijn GoPro uitgedaan, maar kom er direct achter dat hij ineens aangaat. Ik bekijk de beelden op de GoPro en tot mijn grote ergernis kom ik erachter dat ik niet heb gefilmd tijdens de tocht, er zijn een paar foto’s gemaakt maar meer niet! Ik baal enorm, hiervoor had ik de hoofdband van de GoPro meegenomen.
We lopen met de gids mee die ons de kennels laat zien. De honden die vandaag niet lopen, springen enthousiast tegen de hekken aan. Ze zijn erg speels en gek op aandacht. Op elke kennel staat de naam van het dier en het jaar dat ze geboren zijn.
In een blokhutje vertelt Lisa wat over het houden van de huskyhonden aan de groep, iedereen krijgt warme bessensap om weer wat warmer te worden. (-6 is niet echt koud te noemen mensen…)
Ik sta samen met een van de gasten buiten, zij is bij de huskies haar skibril verloren. De gids die voor mij nog zonder reden is meegegaan vanaf Lapland Safaris, loopt terug om te zoeken. Uiteindelijk gaat Ruben ook nog een keer mee, maar de skibril is nergens meer te vinden.
Sneeuwschoenwandelen of langlaufen
Terug bij Lapland Safaris ga ik met een paar gasten wat eten bij Luoston Hovi. Een restaurant / bar, die ik enorm kan aanraden!
Ik ben nog wel in om die middag een activiteit te doen, sneeuwschoenwandelen of langlaufen. Uiteindelijk besluiten de broertjes om met mij mee te gaan langlaufen, wat ze nog nooit hadden gedaan. Ik heb vorig jaar voor het eerste gelanglauft in Salla, wat ik toen erg leuk vond!
In Luoston Hovi krijgen we een grote tafel waar we aan kunnen, bijna iedereen bestelt patat met Makkara. We krijgen een grote zak met flinke patat en twee grote Makkara worsten.
Tijdens de lunch hebben we het over de afgelopen dagen en de huskytocht. Morgen is alweer de laatste dag voordat we naar huis gaan. De rest van de groep gaat in de middag ontspannen.
Bij het afrekenen krijgen we keuze uit een mandje vol met chocola om mee te nemen. Als het aan de serveerster had gelegen hadden we het hele mandje met chocola meegenomen.
We brengen ons thermopak terug naar het hotel en trekken andere kleding aan. Bij Lapland Safaris twijfelen ze erg of ze ons moeten laten langlaufen.
Het is steeds harder gaan sneeuwen, de loipes zullen slecht zichtbaar zijn. Zelf sporen maken is lastig als je nog niet vaak hebt gelanglauft. Sneeuwschoenwandelen is een stuk makkelijker, maar heb je ook weinig zicht vanwege de sneeuwstorm.
Lapland Safaris besluit ons de langlauf ski’s gratis mee te geven om het langlaufen te proberen, mocht het niet lukken kunnen we ze terugbrengen en alsnog besluiten om te gaan sneeuwschoenwandelen.
Een gids uit Nieuw-Zeeland helpt ons met de langlauf ski’s en wenst ons heel veel succes.
Ik ga voorop direct een heuvel af, en direct weer een heuvel op. Waar net op dat moment een Brits kind met een slee naar beneden wil gaan. Zijn moeder laat hem aan de kant gaan. Tot zover gaat het nog goed.
We langlaufen richting de loipes, vanaf een zijstraat zien we het gezin van onze groep lopen. Ze juichen ons toe terwijl we nog een beetje ongemakkelijk voortbewegen.
Ik heb sinds december een blessure aan mijn knie, die ik niet verder wil ontwikkelen. Dan kan ik mijn tocht naar de Kilimanjaro wel vergeten in september…
Zodra we bij de loipe komen is deze nog redelijk goed zichtbaar. Onze ski’s glijden gemakkelijker door de loipe heen, we glijden van een heuvel af en zien daar de loipe direct al vager worden. Er is een open veld naast de loipe, langzaam ontstaan hier duinen van de sneeuwstorm.
We besluiten aan de verkeerde kant van de weg op de loipe te blijven, hier zijn net nog mensen langs geweest, dus is het spoor nog het makkelijkste. Maar op den duur moeten we toch echt zelf een spoor maken. Ik merk direct dat mijn knie dit minder fijn vindt.
Ik begin een beetje in te houden zodat ik geen gekke beweging maak met mijn knie, als ik achterom kijk zie ik dat de broertjes zich moeten inhouden. Ik laat ze voor, de jongste van de twee schiet er vandoor. Ik ga als laatste op mijn gemak er achteraan.
Terwijl ik op mijn knie let geniet ik van de omgeving, we langlaufen langs een paar cabines die enorm afgelegen liggen. Het geeft het beeld van een doorsnee Amerikaanse kerstfilm. Alleen de Kerstman ontbrak nog.
Als we weer langs een open veld komen, waait de sneeuw hard in ons gezicht. Zonder bril is het geen beginnen aan.
Op een gegeven moment komt er een Fin ons tegemoet. Hij vraagt wat in hemelsnaam aan het doen zijn en of we wel weten wat er achter de heuvel zit. Hij lijkt het niet helemaal te vertrouwen en adviseert ons om op de paden te blijven met de lantaarnpalen, het kan snel donker worden.
Het pad loopt over veel heuvels, bij elke bocht staat wel een hoge boom waar sneeuw vanaf valt. Zo valt de volledige lading sneeuw uit een boom als we er nog geen 3 meter voorbij zijn. Als we daaronder hadden gestaan had iemand hoofdpijn gehad.
Terwijl we verder langlaufen en af en toe op de kaart kijken en gokken waar we zijn, gaat het steeds harder sneeuwen en waaien. Als we uiteindelijk bij een plattegrond uitkomen zien we dat we totaal niet zijn waar we hadden verwacht, zelfs aan een geheel andere kant.
We gaan nog een stukje verder, voordat ik besef dat dit niet verantwoord is. Ik roep de jongens en we keren om.
Niet veel later schiet het in mij knie en ik val. De pijn schiet door mijn knie heen als ik opsta. We zijn nog maar net omgekeerd en hebben nog wel een stuk af te leggen.
De jongens voor mij zijn ver weg en hebben niet door dat ik ben gevallen. Ik sta snel op en ga verder. De pijn in mijn knie is met elke beweging te voelen, ik compenseer waardoor de pijn minder wordt, maar mijn snelheid afneemt. Ik raak steeds verder achter.
Los van de pijn in mijn knie geniet ik enorm, het langlaufen lukt misschien niet zoals ik had gehoopt. Maar de plek waar je bent, en het weer maakt het wel weer een bijzondere ervaring. Het voelt guur aan, maar toch ben je enorm vrij. Je handen en gezicht voelen koud aan, terwijl de rest van je lichaam warm is van de beweging.
Bij een bocht kijken ze om en wachten op me. Als ik bijna bij ze ben, glijdt mijn rechter ski weer weg, er schiet weer een pijnscheut door mijn knie heen. We zijn bijna bij een tunnel, als we hieronder staan rusten we even uit. Hier hebben we geen last van de sneeuw, we eten de chocola die we hadden meegenomen van het restaurant.
Als we uiteindelijk weer bij het laatste veld komen voor het einde van de loipe, moeten we bijna over de sneeuwduinen heenstappen. De sneeuwduinen zijn ondertussen hoger dan de rand van het pad.
Het lijkt net het strand, maar al het zand is gemaakt van sneeuw!
Als we weer aankomen bij Lapland Safaris hebben we bijna 8km afgelegd. De broers zijn blij dat ze zijn gaan langlaufen, ook al heb ik pijn aan mijn knie, ik had niet liever stil gezeten op mijn hotelkamer!
We lopen terug naar het hotel, waar we ons omkleden en klaar maken voor het diner.
Marshmallows en noorderlicht
Het diner bestaat weer uit een uitgebreid buffet. Ik neem een romige soep met iets van ham erin. Daarnaast macaroni met groentes en vlees.
Het toetje bestaat uit veel fruit en koekjes!
Ruben is direct na het eten naar de vuurhut gegaan, hij heeft droog hout meegenomen zodat we het hout niet zelf hoeven te drogen. Als ik aankom brandt het vuur al goed.
Ik heb mijn mes meegenomen, iemand anders zou marshmallows meenemen. Met mijn mes snij ik van een stok een simpele punt om een marshmallow aan te doen.
We verwarmen ze boven het vuur, de marshmallow wil niet goed smelten, hij wordt vooral hard. Niet zoals een echte marshmallow!
We houden de zonnewind in de gaten, deze wordt steeds positiever en Ruben is ondertussen het meer al op gegaan. Ik blijf nog een tijdje bij het vuur zitten voordat ik bij Ruben ga kijken.
Als ik bij hem sta, staat hij vooral de maan te fotograferen waar een enorme corona omheen is ontstaan vanwege de bewolking in de lucht.
Als hij zijn camera de andere kant opzet en een foto maakt is er heel licht noorderlicht waar te nemen. We versturen een Noorderlicht Alarm via de WhatsApp groep en ik haal mijn camera op bij het vuur.
Onze groep stelt zich op in een lijn zodat niemand voor een camera staat. Iedereen maakt foto’s terwijl het noorderlicht langzaam feller wordt en af en toe weer verdwijnt. Zo duurt het even voordat het noorderlicht plots met het blote oog te zien is. Nog een Noorderlicht Alarm eruit!
Er is ook weer muziek meegenomen en veel nummers die ook tijdens de busreis werden gedraaid komen weer voorbij. Iedereen is in een goede stemming!
We blijven nog een tijd staan nadat het noorderlicht alweer is verdwenen. Ik zit naar de sneeuw te kijken, wat prachtig mooi glad is. Ik laat mij achterover erin vallen en maak een sneeuwengel.
Iemand anders maakt direct naast mijn sneeuwengel nog een engel, een andere gast maakt een salto en valt half over de sneeuwengel heen en maakt ok een sneeuwengel. Zo komen we op het idee om een groeps-sneeuwengel te maken!
We maken een rij en houden elkaars hand vast, ik tel af van 3 naar 1 en we laten ons tegelijk achterover in de sneeuw vallen. Iedereen voelt zich weer even klein terwijl we daar in een dikke laag sneeuw liggen.
De zonnewind is afgenomen en de groep gaat weer bij het vuur zitten. Ruben is ondertussen terug naar huis gegaan. Het is erg gezellig bij het vuur, waar ik nog steeds de zonnewind in de gaten houd.
Na een tijd zie ik een flinke piek in de zonnewind, waarna de bZ waarde direct weer positief (wat negatief is voor ons) wordt. Maar de dichtheid en snelheid van de zonnewind blijven erg positief voor ons.
Ik hou de tijd in de gaten terwijl er bij het vuur wordt gezongen. Na een klein uur ga ik het meer op met mijn camera. Een van de gasten gaat mee.
Ik maak een paar foto’s, maar er is niks te zien. Op het meer staat ook een groep Duitsers. Ik vraag ze wanneer ze voor het laatst noorderlicht hebben gezien. “Afgelopen dinsdag” is hun antwoord… Ik zeg dat wij het anderhalf uur geleden nog heb gezien en niet snap dat ze het toen niet gezien hebben, aangezien zij hier toen ook al stonden.
Ik sta daar samen met een van de Belgische gasten als er nog iemand bij komt staan. Die vertelt dat de man wordt gevraagd mee te gaan naar het hotel. Ik zeg dat we noorderlicht kunnen verwachten, maar dat als het komt, voor korte duur zal zijn. Uiteindelijk besluit de man om toch maar mee te gaan.
Ik blijf op het meer en maak nog een paar foto’s. Niks… Het begint ondertussen toch wel koud te worden, het is ondertussen na twaalven en we zijn al zeker 5 uur buiten in de kou.
De Duitsers naast ons staan stil en somber voor zich uit te kijken. Ik maak nog maar een foto en bekijk hem goed. Ja!! Daar links onderin is toch echt zichtbaar noorderlicht. Ik kijk op naar de plek waar ik het op de camera zag, ik zie een vlek steeds feller worden.
Ik stuur een Noorderlicht Alarm eruit en waarschuw de Duitsers, die direct naar hun camera’s springen.
Vanaf de vuurhut komen de mensen tevoorschijn. Het noorderlicht is fel en goed zichtbaar met het oog, zeker als het even achter de wolken vandaan komt. Het dans voor even even snel heen en weer voor het weer achter de wolken verdwijnt. Het heeft ongeveer 30 seconden geduurd. Door de wolken heen is het noorderlicht nog wel te zien, maar langzaam blokkeren de wolken de rest.
De bewolking neemt toe en de zonnewind is ondertussen alweer afgenomen. Rond kwart voor één besluiten we terug te gaan naar het hotel. Nog een avond dat we het noorderlicht kunnen afvinken!
Snel slapen en morgen naar de rendieren boerderij van Luosto.
