Gister ben ik aangekomen in Tromsø en doorgereden naar Kilpisjärvi.
Na een geweldige nachtrust is het tijd om op te staan voor een goed ontbijt. Ruben is al bezig om het weerbericht voor Limburg te schrijven. Langzaam druppelen de gasten binnen.
Bij het ontbijt ligt veel vis, de meeste gasten weten niet wat voor vis het is dus kiezen voor de veilige optie: jam, ham, kaas, boter… Of warme havermout met iets van muesli erin. Ook ligt er een soort plakkoek met een chocoladelaagje erop.
Met een sneeuwscooter door de toendra
Om kwart over tien vertrekken we vanaf de receptie van Arctic Polar. We krijgen allemaal een helm op. Er staan twee sneeuwscooters met een slee erachter, hier stappen de gasten in. Ikzelf stap achterop bij een van de sneeuwscooters. De chauffeur is een Fin die geen woord Engels praat, door gebarentaal proberen wat wat te communiceren.
Als de Fin op wil stappen trekt hij zijn been omhoog, het lukt hem niet goed om zijn been over de sneeuwscooter te tillen en schopt vervolgens tegen mij aan. Dat begint goed!
We vertrekken en rijden al kronkelend tussen kleine berken door richting de Saana. De bomen hebben nog een flinke laag sneeuw, een waar winter wonderland.
Als we op de toendra uitkomen versneld de sneeuwscooter, af en toe kijk ik naar achter of alle gasten nog in de slee zitten. Er wordt naar mij gelachen. Ik heb het niet koud, maar de condens in mijn helm bevriest meteen.
Voor mij hoor ik wat luide stemmen en als ik kijk zie ik nog net Ruben van een sneeuwscooter springen. De sneeuwscooter waar hij achterop zat was in zachter sneeuw gekomen, als hij was blijven zitten was de sneeuwscooter in zijn geheel omgeslagen. Gelukkig is niemand gewond.
Even later springt Ruben nog een keer, maar zit dit keer ook weer sneller achterop de sneeuwscooter.
We komen uiteindelijk aan bij een klein hutje met op de achtergrond de heilige Saana. Naast het hutje staat een hok voor hout en een toilet.
Terwijl iedereen aan het “bijkomen” is van de rit, pakt JP er een fles alcohol bij. Iedereen krijgt een shotje.
Het vuur wordt binnen aangemaakt terwijl de groep in tweeën wordt gedeeld. Ik ga mee met de groep die als eerste gaat ijsvissen.
Ijsvissen op Saanajärvi
In de zachte sneeuw is het nog een best stuk lopen, als je niet op het pad van de sneeuwscooters blijft lopen zak je direct weg tot vlak onder je knieën.
Stukken hout wijzen de boorgaten in het ijs aan. Iedereen krijgt een kleine hengel en wordt naar een van deze gaten geleidt. Er wordt kort voor gedaan hoe je met de hengel moet omgaan. Hengel laten zakken, een paar keer klein tikjes geven, hengel stukje omhoog halen en dan een paar seconden even niks.
De hengel heeft geen dobber, je moet dus zelf voelen of je beet hebt. Voel je iets terugtrekken, dan kan het zijn dat je beet hebt!
De gehele groep heeft zijn of haar hengel uitgeworpen, de ene blijft staan en de ander gaat er knus bij zitten. Het is goed koud hier op de open toendra. In de verte lijkt een kleine sneeuwstorm op te trekken terwijl boven ons af en toe de blauwe lucht door de wolken heen komt.
Op een paar stukken hout staat een half oud olievat waar een vuurtje een theeketel verwarmt. Als het warm genoeg is krijgen we allemaal een met siroop aangemaakt Franse Brandy, een verwarmend drankje met 36% alcohol.
Ik heb mijn handgemaakte Kuksa meegenomen en kan het uiteraard niet laten om ook hier uit mijn Kuksa te drinken. Zo nerdy ben ik dan ook wel weer…
Iedereen begint een eigen manier te bedenken om niet aan de kou te denken, met de vissen onder het ijs praten, liedjes neuriën, andere de schuld geven of toch maar toegeven dat het best koud is…
Plots wordt er een kleine kreet geslagen, “volgens mij heb ik beet!!”. Een van de dochters van het gezin heeft duidelijk een vis beet, de vislijn beweegt heen en weer in het gat. “Nou trek maar omhoog!”.
Een van de Finnen komt erbij staan en pakt de visdraad vast, de vis wordt omhoog getrokken. Een enorme snoekbaars komt tevoorschijn!
Een klein visje van zo’n 15cm spartelt aan de lijn. Het diertje heeft een prachtig patroon op het lichaam. De Fin haalt de vis van de lijn. Deze wordt bewaard om later te consumeren.
Ondertussen is een competitie ontstaan onder de groep. Wie zal de volgende vangen?
Het wordt Nederland tegen België, want de volgende vis wordt gevangen door een van de Belgische koppels. Een beetje gemopper onder het stel, nadat nog maar net de hengel is gewisseld van persoon.
Uiteindelijk vangt het Belgische koppel nog een vis en wint België met 2 – 1 van Nederland!
Vang een rendier gewei met je lasso
Voordat we lasso gaan werpen gaan we met onze groep on het hut in. We krijgen allemaal een stok met daaraan een Makkara, een soort Unox worst van rendiervlees.
Met zijn allen houden we onze Makkara boven het vuur, niet te dicht bij de vlammen, dan verbrand hij te snel. Onze voeten worden weer wat warmer, na al dat stil staan.
Nadat iedereen is opgewarmd en genoeg heeft gegeten gaan we naar buiten, hier doet Edi een keer het laso werpen voor. Vervolgens krijg je drie keer de kans om een van de drie geweien die zijn neergelegd te vangen.
Is het je gelukt om je lasso om een gewei te werpen, dan moet je het gewei ook nog naar je toe kunnen trekken. Het ziet er een stuk makkelijker uit dan dat het is!
Wie vervolgens een gewei heeft gevangen mag met het gewei op de foto.
Ikzelf ga een paar keer bij de geweien zitten om foto’s te maken, extra motivatie voor de gasten om mij te vangen i.p.v. het gewei! Al lukte dit (gelukkig) niet…
Terwijl de groep toekijkt bij het vuur dat naast de hut is neergezet gooit iedereen een voor een. Eerst het touw goed “oprollen” om vervolgens met een weide gooi het touw van je af te werpen.
De omgeving rond de Saana is in de afgelopen uren al een paar keer totaal veranderd van uiterlijk. Op het ene moment lijkt de zon door te komen en op het andere moment lijkt het alsof we elk moment in een sneeuwstorm terecht kunnen komen. Je voelt je toch wel erg klein op zo’n uitgestrekte witte vlakte.
Sneeuwhappen
Iedereen zit weer en we gaan terug richting de accommodatie. Ik zit weer bij dezelfde Fin achterop. We rijden als tweede sneeuwscooter in de rij.
Als we bij een schuine heuvel komen staat de man plots op en leunt flink naar links, ik leun mee maar merk dat de sneeuwscooter de andere kant op helt.
In een reflex spring ik van de sneeuwscooter af terwijl ik al half mijn evenwicht verlies. Ik land in een diepe laag sneeuw. Niks aan de hand!
Maar de sneeuwscooter heeft zijn rupsbanden behoorlijk diep in de sneeuw gekregen. De Fin probeert de sneeuwscooter eruit te krijgen, maar hij gaat alleen maar dieper en dieper. Ik ga zelfs op de voorkant van de sneeuwscooter zitten om op die manier een tegengewicht te geven. Ook dit werkt niet!
We koppelen de slee los van de sneeuwscooter en met hulp van de andere mannen duwen we de sneeuwscooter uit de sneeuw. Daarna koppelen we de slee met een touw vast en krijgen we de slee zo weer de heuvel op.
Een rustig avondje…
Terwijl we dichter bij de accommodatie komen verschijnt langzaam de zon nog even op de bergen om ons heen. Als we terug zijn bij de receptie loop ik direct door naar de toendra om nog snel wat foto’s te maken. Helaas is de zon alweer weggetrokken.
Ik ga met mijn laptop alvast in het restaurant zitten en stuur een berichtje naar onze gasten dat men bij mij kan komen voor informatie over de excursies op de eerste vrije dag.
In kleine groepjes komen de gasten binnen en stellen hun vragen. Vervolgens geeft men ook hun voorkeur op voor de verschillende excursies.
Nadat ik van de aanwezigen de voorkeuren heb genoteerd bel ik het bedrijf op die de excursies regelt. Hier blijkt dat de excursies die men wil niet allemaal beschikbaar zijn.
Ruben en ik doen er vervolgens alles aan om een zo goed mogelijke oplossing te vinden voor de gasten. We moeten dit helaas over de nacht heen tillen in de hoop morgen meer informatie hier over te kunnen geven.
In de avond ga ik meerdere keren naar buiten met Ruben om te kijken of het al helder is. Helaas blijven er kleine vlokjes sneeuw uit de lucht vallen. Al laat een weermodel zien dat er een opklaring komt is deze bij ons nog niet zichtbaar.
Na twaalven geef ik het op en doe ook ik de lichten weer uit… Tot morgen!
