Van Kelowna naar Whistler

Na een heerlijke nacht nemen we een snelle douche, we hebben geluk en zijn direct bij de douches aan de beurt. Nadat we klaar zijn koppelen we de camper los en rijden de campground af, Kelowna weer in.

Vertrek uit Kelowna

In Kelowna gooien we de tank vol, het wordt vandaag een lange rit met maar weinig tankstations.

Het duurt even voordat we op de snelweg zitten, er zijn veel stoplichten in Kelowna en de dag naar Thanksgiving is iedereen weer op weg naar hun werk.

Zodra de op de snelweg zitten bevinden we ons weer in de prairie, grote gele landschappen waarbij we in de bergen flink last hebben van zijwind. Als ik even niet goed oplet wordt de camper naar rechts gedrukt.

Het uitzicht is weer even totaal anders dan de afgelopen dagen, het is erg bijzonder dat het landschap zo snel kan veranderen.

Na iets meer dan een uurtje komen we aan in het dorpje Merrit, hier hebben we een korte stop bij de Starbucks voor een Pumpkin Spice Latte. Een kruidige koffie waar ik ongeveer drie kwartier over heb gedaan om op te krijgen! Maar o zo lekker!

De weg langs de Fraser

We rijden kronkelend door de bergen richting Spences Bridge, naast ons kronkelt een klein riviertje met ons mee. We zijn bijna de enige op de weg, achter ons hebben we de hele weg niemand gezien. Tegemoetkomend heel af en toe een auto.

Als we in de bergen zitten en een bocht omgaan zie ik een paar Raven opvliegen, ik kijk naar beneden in de rivier waar ze vliegen en zie een gigantische Bald Eagle zitten. Hij wordt duidelijk geïrriteerd door de Raven en slaat met zijn vleugels. Dan verdwijnt hij in mijn spiegel en komt de volgende bocht er alweer aan. Ervoor stoppen zou zinloos zijn, voordat de camper stilstaat en ik een veilige parkeerplek heb gevonden is het dier waarschijnlijk al weggevlogen, daarnaast hebben we nog een lange rit voor de boeg.

Bij Spences Bridge gaan we de rivier over en rijden we op de snelweg langs de Fraser. Een brede en snelstromende rivier. De rivier staat laag en op sommige plekken kan je zien hoe hoog de rivier kan komen, een stuk of 10 meter hoger.

Ik heb ondertussen iets meer dan twee uur gereden en wil even mijn benen strekken, we stoppen waar het mogelijk is. Aan de rechterkant stroomt de Fraser en aan de overkant zien we tegen de berg aan rails lopen van de Canadian Pacific.

Plots horen we gestotter van een trein, veel dichterbij dan mogelijk zou moeten zijn. We kijken over de rand de afgrond in en zien dat ongeveer 50 meter onder ons nog een spoor loopt, er komt net een trein langs!

De weg naar Lillooet

We zijn ondertussen op een weg gekomen waar we voorlopig niet vanaf kunnen, de weg is ongeveer 56 km lang en heeft waarschuwingsborden dat hij steile hellingen en scherpe bochten heeft. We rijden net achter een vrachtwagen die volgeladen is met hout, we krijgen nog net de kans om hem in te halen.

Het is een prachtige weg maar ook spannend, na elke bocht ligt weer een verrassing wat je te zien krijgt. We rijden langs rijtjes met huizen waarbij de oudste wagens te zien zijn.

We rijden op iets vlakker land en de scherpe bochten verdwijnen even, de bochten worden ingeruild door tientallen hellingen. Bovenop de helling zie je de volgende helling al liggen, je kan vaak niet eens zien of er onder aan de helling een auto rijdt, die zie je pas op een later moment.

Als we een van de laatste hellingen over rijden zien we een auto ons tegemoet komen die in de remmen gaat. Voor de auto staat een grote groep met Bighorn Sheeps, we remmen en naderen de groep dieren rustig. De dieren zijn niet bang maar wel zenuwachtig terwijl we staan te wachten.

Nadat de grootste groep van de weg af is begin ik rustig te rijden om de dieren nog beter te kunnen bekijken. Ik kijk in mijn spiegel en zie dat de vrachtwagen met hout ondertussen bovenaan de helling staat, hij begint te dalen. Ik geef rustig gas om veilig langs de dieren te gaan, zodra we het laatste dier hebben gepasseerd geef ik volop gas. De vrachtwagen moet in de remmen voor ons en komt bijna tot stilstand. Terwijl wij met normale snelheid de helling weer oprijden, heeft de vrachtwagen zijn noodlichten aangezet, wat betekend dat hij erg langzaam een helling oprijdt. Hij zal wel hebben gevloekt dat hij moest remmen voor ons.

Een paar kilometer verder passeren we een eenrichtingsweg langs een steile wand, met samengeknepen billen rijdt ik over de weg, hopende dat er niet een tegenligger aankomt. Er staan geen spiegels en ook geen stoplichten, als er een tegenligger is zal ik achteruit moeten rijden aangezien ik dalend verkeer ben. We komen gelukkig geen tegenligger tegen en rijden weer op een normaal stuk weg.

We gaan een bocht in en moet volop in de remmen, voor ons staat weer een groep met Bighorn Sheeps. Ze schrikken van de camper en schieten beide kanten op. We kunnen hier niet stoppen, de vrachtwagen met hout kan elk moment om de hoek komen. Prachtige dieren, maar waarom het schapen worden genoemd? Het lijken meer geiten.

De weg naar Pemberton

We komen aan in Lillooet en rijden weer over de brug van hout, we parkeren even aan de weg voor een korte stop. Overaal staan kleine huizen die erg vervallen zijn, ook hier leven hamsteraars, de tuinen liggen vol “troep”.

Lillooet ligt wat lager in een dal, nadat we Lillooet zijn verlaten rijden we weer de bergweggetjes op. Deze weg hebben we op de heenweg ook gereden, een prachtige weg. Na een paar bochten zijn we weer op het punt waar we op de heenweg de hertjes op de weg zagen staan, we kijken uit over het mooie meer.

Het is een stuk rustiger dan op de heenweg en we hebben amper tegenliggers, het rijdt erg rustig en kunnen dus volop genieten van het uitzicht.

Boven de bergen hangen witte wolken die lijken op hoog hangende mist, het zorgt voor een mysterieus beeld.

Na een tijdje rijden we links van een groot meer, het is Duffy Lake waar we op de heenweg niet konden stoppen vanwege de drukte. De parkeerplaatsen zijn nu overal leeg en stoppen bij een paar.

Het regent een beetje maar het uitzicht blijft prachtig, de wolken zweven langzaam over het meer. De bomen op de berg aan de overkant zijn donkergroen en af en toe een oranje en gele.

Als we verder rijden begint het steeds harder te regenen, we rijden de bergen verder in en vanaf een bepaald punt beginnen we weer te dalen. De regenwisser staat op maximaal en terwijl we rustig naar beneden rijden beginnen de haarspeldbochten weer. Ondertussen zijn het “maar een paar” bochten en voor we het weten rijden we alweer in het Indianen dorpje Pemberton.

Beertour in Whistler

We zijn ondertussen aangekomen in Whistler en kijken bij de Visitor Centre voor informatie. Er is binnen 50 minuten nog plek voor een beertour, de afgelopen dagen zijn er beren gezien. We besluiten direct de beertour te boeken.

De tour duurt ongeveer 2,5 uur, als we terugkomen is het al donker. Bij de SubWay halen we een klein broodje zodat we alvast wat in onze maag hebben.

Een grote witte Range Rover haalt ons op en de chauffeur een Brit van komaf rijdt met ons de wildernis in.

Het is een erg mooie en ruige route, door de vele stenen in de route worden we alle kanten op gegooid. De gids verteld over de natuur en waar hij allemaal wel niet beren heeft gezien.

Plots stopt hij, gespannen kijken we om ons heen, maar hij rijdt weer door.

Om de zoveel meters zet hij de auto stil en kijkt hij geconcentreerd naar buiten. We zien veel verse sporen van planten die zijn omgelopen en verse poep, maar geen beer…

De gids verteld dat de beren in deze tijd van het jaar vaak in een gebied van 500 vierkante meter blijven om genoeg te eten. Als ze teveel verbranden krijgen ze niet genoeg binnen voor de winterslaap.

Na een paar hobbelige bochten stoppen we bij een hut, deze hut kan door iedereen worden gebruikt. Vanaf deze plek hebben we een mooi uitzicht over de vallei. We kijken hier een paar minuten rond en rijden dan weer verder.

Onderweg komen we een “food log” tegen, een boom die wordt open gemaakt door een beer met zijn klauwen, daarna zet hij zijn tanden erin om de insecten die erin zitten op te eten. Je ziet de tanden in het schors staan. De gids verteld dat een beer tot wel 30km een geur kan oppikken en een veel betere reukvermogen heeft dan een hond.

Er was eens een beer gevonden door rangers die stomdronken was, de beer had een flesje bier open gemaakt en vond dit zo lekker dat hij er meer van wou. Hij kon het bier ruiken terwijl het flesje nog dicht was. Het dier bleef maar terugkomen naar campings en werd daardoor te gevaarlijk. Hij werd gevangen genomen.

Ze hebben een test met het dier gedaan, uit verschillende flesjes bier kon hij het bier ruiken wat hij ooit als eerste heeft gedronken. Op deze manier zijn ze erachter gekomen dat hun reukvermogen erg sterk is, alleen jammer dat het leven van dit dier verpest is nu hij een alcoholist is.

We rijden langs een meer waar een paar bomen staan vol met sporen van klauwen. Onderaan bij het water zijn verse sporen te zien, waarschijnlijk een beer maar ook een coyote. Helaas, geen beer te zien.

Het begint donker te worden en de lampen van de auto gaan aan, we rijden weer terug naar Whistler. Met een brok in mijn keel kijk ik naar buiten terwijl het mooie landschap aan mij voorbij gaat, ik merk dat ik verdrietig ben. Het is lastig om te schakelen, het zien van wilde dieren is niet iets vanzelfsprekend. Je moet er geluk mee hebben.

Onderweg heb ik het samen met de gids over het noorderlicht, blijkbaar is het een paar avonden hiervoor zichtbaar geweest in Whistler.

In Whistler aangekomen vraag ik of hij voor de dag erna nog plek heeft, hij kijkt op zijn telefoon en ziet dat er nog plek is. We zouden om acht uur in Whistler moeten zijn.

Met een dof maar toch een beetje opgetogen gevoel rijden we naar de campground, er staan een paar campers en tentjes maar verder is er niks te zien. Het is goed donker als we onze zelf registratie invullen. Het begint weer te regenen.