Ik ben weer terug in Nederland en heb een geweldige reis gemaakt in Noorwegen (Vesterålen en Lofoten). Normaal zou ik beginnen met dag 1, maar ik wil graag beginnen met het meest negatieve aan de reis. De terugvlucht…
Vliegveld Evenes
Aangekomen op het vliegveld van Evenes leveren we snel de sleutels in, het vliegveld is een stuk drukker dan bij aankomst. Het is duidelijk dat alle vluchten in de ochtend zijn en het vliegveld daarna langzaam stiller wordt. Blijkbaar hoeven we alleen maar de sleutel in te leveren en is het dan verder goed. Erg fijn want op de heenweg duurde het uren voordat we de sleutel van onze huurauto kregen.
Snel de ruimbagage inchecken en in de rij gaan staan voor de douane, wat ellenlang duurde. Voor ons in de rij stonden mensen die naar Oslo gingen die half ik paniek raakte toen ze te horen kregen dat hun vliegtuig over 10 minuten zou vertrekken. Excuserend drongen ze voor alle vrouwtjes die net een mooie groepsreis hadden gemaakt, niet ieder vrouwtje was hiervan gediend en durfde een discussie wel aan. Uiteindelijk lieten ze de arme mensen alsnog voor.
Blijkbaar hebben deze mensen hun vlucht wel gehaald want het vliegtuig vertrok een halfuur later gewoon de lucht in en de mensen waren nergens meer te bekennen.
Terwijl wij in de rij stonden te wachten stond op het display dat de vlucht van Transavia uit Amsterdam al geland was, een uur eerder dan dat deze zou moeten landen. Raar…
Het vliegtuig zou eerst naar Tromsø vliegen om hier passagiers af te zetten en andere passagiers weer mee te nemen, maar om de een of andere reden was het vliegtuig nu hier al. Maar waarom? Dat wisten we niet.
Lekker in mijn vel
Ik voelde mij goed, al de hele ochtend zat ik lekker in mijn vel. Ik had al besloten geen Oxazepam te nemen en dat ik gewoon weer een doel ging halen vandaag. Toen we door de douane heen waren besloot ik zelfs een lekker kop koffie te nemen. Hier had ik al snel spijt van, ik merkte meteen dat ik er gespannen van werd. Stom…
Ondanks dat het vliegtuig eerder was geland mochten we niet eerder naar binnen. Na een tijdje wachten zagen we plots dat er een groep mensen uit het vliegtuig kwam, met bagage en al. Maar waarom dan?
Had het vliegtuig wind mee en was het daarom zo snel hier? Een uur eerder is wel erg snel. En waarom stapte deze mensen nu uit dan? Misschien was het vliegtuig helemaal niet naar Tromsø gevlogen. Rare situatie. Maar ik voelde mij goed.
Bij de gate raakte ik in gesprek met een paar mede reizigers en we hadden het over de foto’s die we hadden gemaakt. Al kletsend liepen we het vliegtuig in.
En toen
In het vliegtuig zei ik gedag en liep ik naar de rij waar ik zou zitten. We hadden een rij gereserveerd met extra beenruimte zodat ik mij wat meer op mijn gemak zou voelen. Maar aangekomen bij de rij was dit niet dezelfde beenruimte als op de heenreis. Ik ging toch maar zitten en wachtte op een stewardess. Er waren meer mensen die een stoel hadden gereserveerd met extra beenruimte, deze mensen kregen een andere plek toegewezen zodat ze alsnog extra beenruimte hadden. De mensen die op deze plekken zaten werden verzocht ergens anders te gaan zitten.
Ik kreeg de keus om voorin te gaan zitten, hier zaten ook al mensen. Alhoewel het totaal niet fijn voelde dat dit gebeurde en ik ook een naar voorgevoel had over de vlucht, besloot ik lekker te blijven zitten en dit te overwinnen.
Toen iedereen binnen was werd ons verteld dat Transavia in de ochtend het toestel had ingeruild voor een kleiner toestel, hierdoor waren er minder stoelen. Maar iedereen kon wel ergens zitten, hierdoor waren er ook minder stoelen met extra beenruimte. Mensen werden merkbaar geïrriteerd.
Er vloog een vlaag van angst door mijn lichaam heen en de ruimte kwam op mij af toen de stewardess het vliegtuig vertelde dat we eerst nog naar Tromsø moesten vliegen om hier andere passagiers op te halen. Dit kon het vliegtuig niet direct doen vanwege slecht zicht en een gladde baan. (Het bleek achteraf dat ze het wel hadden geprobeerd maar een doorvlucht hadden gemaakt).
Ik merkte dat ik in paniek raakte en drukte de oordopjes van de iPad in mijn oor, ” geef mij maar een pil ” zei ik tegen mijn vriendin. Ik slokte een pilletje Oxazepam weg en probeerde mijn gedachtes te relativeren. Met een leuke animatiefilm aan gingen we de startbaan op.
Op naar Tromsø
Eenmaal in de lucht ging het wel beter, het was fijn om de zon in mijn gezicht te voelen. De film die we keken was grappig en zorgde ervoor dat ik niet teveel nadacht over de onverwachte verandering van de vlucht. Het pilletje werkte helaas nog niet.
Toen de daling werd ingezet verdwenen we al snel in de wolken, uiteraard kregen we turbulentie, maar dit was als een hobbelig ritje.
Het werd erger toen ik plots aan de zijkant van het vliegtuig de zijkant van een berg door de wolken kwam. We vlogen rakelings langs een berg, althans dat gevoel had ik. Niet veel later verdween de berg weer in de wolken.
Ik kon de uiteinden van de vleugels niet zien maar de flaps waren al helemaal naar beneden gezet. Ook onder mij kon ik de grond niet zien, maar we zouden toch elk moment moeten landen? Waar is die berg gebleven?!
Plots zag ik onder mij de grond weer even opdoemen, zo dichtbij waren we dus nog niet. Het vliegtuig daalde nu wel een stuk sneller maar het duurde en het duurde maar. Het vliegtuig begon enorm te schommelen en het voelde als een film scenario waarin de piloot de vleugels niet recht kon houden.
Dit was ook hoe we de grond raakte, al glibberend en heen en weer bewegend kwamen we op de grond terecht. Direct ging het vliegtuig in de rem en iedereen werd naar voren gedrukt, alsof het vliegtuig voorover zou slaan. De vleugels bewogen alsnog heen en weer en het was duidelijk dat het vliegtuig niet volledige grip had.
Eindelijk kwamen we tot stilstand.
Toen we eenmaal stil stonden kon het wachten beginnen, dit was een vervelende ervaring. Ik merkte dat mijn pilletje nog niet goed werkte en de drukte van de mensen die naar binnen kwamen kwam erg op mij af.
Overal om mij heen gingen mensen zitten en het werd steeds benauwder. Ik nam maar een paar slokken water en dacht meteen aan mijn washandje die ik in mijn zak had, ik kon er water overheen gooien en in mijn nek gooien als ik zou gaan hyperventileren.
Toen iedereen zat moesten we nog lang wachten, ik wou nog naar de WC wat eerst niet kon, maar op aandringen lieten ze mij toch gaan. Nadat we weer in beweging kwamen moest er nog een ijslaagje over het vliegtuig worden gespoten. Dit was anders dan op de heenweg (dit zal je later lezen) en was zelfs erg leuk om naar te kijken.
Klaar om op te stijgen!
Het vliegtuig begon te ratelen maar bewoog nog niet, mijn vinger begon rondjes te draaien en het vliegtuig begon vaart te maken. Maar echt vaart kwam er niet in, het duurde lang voor we echt vaart hadden en mijn vinger begon ondertussen pijn te doen. Blijkbaar was de baan nog te glad.
Toch kwamen we gelukkig in de lucht, maar direct na het opstijgen had ik niet het gevoel dat we stegen, ik zag de grond niet kleiner worden. Bleek dat we met een berg meevlogen.
Op adem komen
Toen we eenmaal vlogen begon ik rustig te worden. Na een uurtje vliegen werd er omgeroepen dat we nog twee uur te gaan hadden. Dit zorgde weer voor wat spanning dat door mijn lichaam ging. Mijn aandacht weer op het uitzicht gericht zorgde er gelukkig voor dat de spanning verdween.
Boven Nederland was het erg gaaf om te zien hoe je de vorm van Nederland kon herkennen. Langzaam begonnen we te dalen. De auto’s werden steeds groter en de landingsbaan kwam in zicht.
Met een harde knal kwamen we op de grond terecht, ik was opgelucht, we waren er weer. Overal in het vliegtuig hoorde je een kleine schrik van de landing. Maar ik vond het prettiger dan de landing in Tromsø.
Eenmaal uit het vliegtuig kon ik op adem komen. Om 12:25 waren we vertrokken, zijn in Amsterdam om 17:30 geland. Anderhalf uur later dan gepland.
Geen fijne ervaring, na wel een erg fijne vakantie.
Dit is voor mij ook de reden dat ik hiermee begin. Dit van mij afschrijven helpt mij enorm, nu kan ik het loslaten en mij richten op de verhalen die ik heb over de andere dagen. (Zeearenden, Walvissen, Elanden enzo… Oja, Noorderlicht..) Ik hoop in tegenstelling tot vorig jaar met mijn ervaringen uit Finland, dat mijn blogjes nu wat sneller online kunnen komen.
