Goedemorgen Afrika! Een natuurlijke wekker van luid tjilpende vogels maakt ons wakker. We horen zelfs een duif (Red-eyed Dove), dat klinkt vertrouwd. Al komen we er al gauw achter dat de duiven in Arusha een ander ‘accent’ hebben dan de Nederlandse duif 🙂
Als we uit ons raam kijken zien we voor het eerst met daglicht waar we zijn: in een prachtige tuin met tropische planten, bomen en bloemen. We herkennen de Monstera die bij ons thuis in een pot staat en hier levensgroot in de natuur groeit!
Naast de duif zien we ook heel veel vogel(tje)s die voor ons onbekend zijn. Sommigen zijn wat groter en anderen hebben het formaat van een dadel. We spotten zelfs een kolibrie!
Ontmoeting met de Kilimanjaro gidsen
We ontbijten wat in het hoofdgebouw van de Ilboru Lodge en daarna maken we kennis met onze twee gidsen voor de beklimming van de Kilimanjaro. John en Raphael zullen ons begeleiden, samen met zo’n 10 porters die onze bagage zullen dragen. Het is een fijn maar raar idee. We krijgen veel informatie over de klim en de voorbereiding. We stallen alle spullen die we hebben meegenomen uit op bed en John en Raphael laten bij alles weten of het goed genoeg is. Gelukkig hebben we ons huiswerk goed gedaan en is alles compleet. Bij bijna alles wat ze controleren uit onze tassen reageren ze met “Very important very important! De gidsen lijken erg aardig en behulpzaam en ondanks de spanning krijgen we er nog meer zin in!
Ik vertel wat de reden is dat we de Kilimanjaro gaan beklimmen. Het is natuurlijk onze huwelijksreis, maar voor mij ook een groot onderdeel van het overwinnen van mijn angst. Met als doel het behalen van de top. De gidsen reageren hier heel goed op. Ze vinden het fantastisch en geven aan dat we als familie de klim gaan maken. Hun motto: ‘One dream, one team. One team, one dream.’
'One dream, one team. One team, one dream.'
We lunchen bij het zwembad en pakken daarna onze tassen in. Twee duffels, twee dagrugzakken en een gezamenlijke reistas voor na de klim. De laatste blijft hier achter bij de lodge tot dat we terug zijn, want bikini’s en zwembroeken hebben we voorlopig niet nodig!
Morgen is het zover: de start van onze klim op de Kilimanjaro. Wat klinkt dat onwerkelijk. Spannend, nieuwsgierig, doodeng, enthousiast… wat een emoties gaan er door ons heen!
Nog even een ritje naar het vliegveld
Terwijl we bij het zwembad liggen schrik ik plots overeind. Ik besef mij dat ik mijn statief helemaal niet meer heb gezien! We zoeken in ons huisje en vragen het na bij de receptie. Hij ligt ook niet in de auto van Edward die ons naar de lodge had gebracht.
De paniek slaat lichtelijk bij mij toe, het statief was nog maar net nieuw en speciaal voor de safari gekocht.
We komen in contact met een Nederlander die in de avond iemand laat ophalen. Na wat contact wordt er besloten dat ik mee kan rijden. Aan het einde van de dag, zonder nog gegeten te hebben stap ik bij een onbekende Afrikaan in de auto en rijden we de drukte in. Annemarie blijft achter in de lodge.
Bij het vliegveld aangekomen moet ik mijn paspoort laten zien en zelfs betalen om bij de controle te komen. Ik laat foto’s zien van het statief, maar niemand lijkt het te begrijpen of heeft het statief gezien. Ik weet bij mijzelf dat hij hier moet liggen, ik had hem namelijk als eerste op de rol gelegd om te scannen.
Na een uur tevergeefs rond te hebben gevraagd besluit ik om terug te gaan naar de auto. Het is ondertussen donker en hartstikke druk op de weg. Ik zit met twee onbekende mensen in de auto, het is laat en morgenochtend staan we om 6 uur op om de Kilimanjaro te gaan beklimmen. Niet het allerbeste idee…
Terug aangekomen in de Lodge heeft Annemarie nog wat pasta met ham bewaard voor mij. Ik neem een paar happen, maar veel krijg ik niet naar binnen. Ik baal dat ik mijn statief verloren ben, maar lang tijd om te balen heb ik niet. Ik moet rust pakken, voor je het weet is het alweer ochtend en gaan we op pad!
