Moraine Lake en Lake Louise

Om half zes ging vandaag de wekker, we wilden vroeg naar Moraine Lake gaan zodat we een parkeerplek zouden hebben met de camper. Het is Thanksgivingweekend en na Thanksgiving sluiten de wegen naar de meren.

Het is koud en als ik naar buiten ga om de stroom af te sluiten valt er sneeuw naar beneden. Terwijl we de campground afrijden kleurt het een beetje wit om ons heen. Op naar Moraine Lake en Lake Louise!

Moraine Lake

We slaan de weg in voor Moraine Lake en na een paar honderd meter komt er een SUV ons tegemoet. De auto houdt ons staande en er stapt een medewerker van Banff National Park uit. Hij geeft aan dat we verder mogen rijden, maar erg langzaam want het is glad, erg glad!

We luisteren naar zijn advies en gaan met een rustig tempo de berg op, we zien het steeds witter en witter worden. Achter ons begint een kleine file te ontstaan van auto’s die met onze snelheid mee moeten.

Los van de sneeuw zien we weinig, het is nog te donker. Aangekomen op de parkeerplaats is deze nog vrij leeg, al zijn we ook zeker niet de eerste! Er is een korte rij gemarkeerd waar RV’s mogen parkeren en gaan helemaal vooraan staan zodat we ook gemakkelijk weg kunnen rijden.

Omdat we zo vroeg zijn opgestaan hadden we nog niet ontbeten, we hebben nu onze parkeerplek dus kunnen rustig ontbijten. Tijdens ons ontbijt zien we het steeds lichter worden en er verschijnen meer auto’s, na het eten gaan we ook direct naar buiten.

Het is spekglad, de sneeuw die valt bevriest meteen aan de grond. Het zorgt wel voor een prachtig gezicht! Een paar dagen geleden zaten we nog in ons t-shirt te lunchen en nu lopen we met ons thermo-ondergoed door een laag sneeuw heen.

Direct naast de parkeerplaats ligt Moraine Lake, een groot blauw meer dat wordt omringd door de Ten Peaks, de Stoney Indianen hebben ooit de namen aan de Ten Peaks gegeven. De tien bergtoppen werd gebruikt op de achterkant van de oude Canadase twintigdollarbiljetten.

Het waait flink en de golven op Moraine Lake laten af en toe witte toppen zien. De meeste toeristen lopen direct naar het water toe om daar hun foto’s en selfies te maken. Maar naast het meer ligt de Rock Pile. Deze “berg” is natuurlijk uit rotsblokken ontstaan. Vanaf de Rock Pile heb je vanaf bovenaf prachtig uitzicht over Moraine Lake.

De “klim” naar de top van Rock Pile is al best glad en boven aangekomen zijn we dan ook niet de enige. Er staan overal groepjes Aziaten die vooral de tijd nemen (en de ruimte) om zoveel mogelijk foto’s te maken.

Ik had eindelijk een mooie plek uitgekozen, maar nadat een Aziaat vriendelijk vroeg of hij in het zicht stond van mijn camera, bleef hij gewoon staan en moest hij lachen. De komende vijftien minuten verdween hij ook gewoon niet.

Naast mij is een jongen komen staan die ook last heeft van de Aziaten, hij vertelde mij dat een vriend van hem afgelopen week de rotsen was opgeklommen en laat een prachtige foto zien. Die foto kunnen we vandaag helaas niet namaken, het sneeuwt en er is alleen maar bewolking.

We besluiten samen over de muur te klimmen en klauteren naar een rotsblok dat uitsteekt op de Rock Pile. Vanaf hier hebben we een perfect zicht over Moraine Lake. Het leverde mooie plaatjes op! Als er geen sneeuw ligt is dit een stuk makkelijker te doen.

Het water is ondanks alle golven mooi blauw, de ene hoek van het meer is nog blauwer dan het andere meer!

Nadat we vanuit alle hoeken van Rock Pile Moraine Lake hebben gefotografeerd lopen we weer naar beneden. Het is al een stuk gladder geworden en moeten goed oppassen bij elke stap die we maken.

We lopen een eindje langs het meer en komen bij een bordje voor verschillende wandelroutes. We hadden van te voren al bedacht dat we naar Larch Valley wilden lopen, hier zouden veel bomen staan met gele bladeren.

Hiken naar Larch Valley

De tocht naar Larch Valley is volgens de borden 2,4 kilometer met een klim van 465 meter. Uiteindelijk hebben we meer dan 7 kilometer gelopen met een klim rond de 525 meter.

We volgen het pad richting Larch Valley en al snel waan je je in een besneeuwd bos. Overal waar je kijkt zie je sneeuw liggen en hoe hoger je komt hoe meer sneeuw er ligt. Als er geen bomen in de weg stonden konden we vanaf het pad zelfs de Ten Peaks zien en vanaf de juiste hoogte ook Moraine Lake.

Het was een vrij zware klim na de tocht van gister. We hadden ons te warm gekleed om op deze manier te wandelen. Na een tijdje besluit ik dan ook twee lagen uit te doen.

Voor ons en achter ons lopen mensen waarmee we om de zoveel tijd omwisselen wie er voorop loopt. Nadat het steiler begint te worden en de wandelpaden veranderen in haarspeldbochten, begint ook het pad gladder te worden.

We lopen over de nog zachte sneeuw om niet naar beneden te glijden. Je ziet plekken waar mensen met hun voet zelfs een stukje naar beneden zijn gegleden. Direct naast het pad is de “afgrond”. Naar beneden vallen zorgt er zeker voor dat je 30 meter lager ligt en onderweg een paar bomen en rotsen bent tegen gekomen.

Na een flinke klim komen we aan bij een open veld waar we uitzicht hebben over de Ten Peaks, Moraine Lake is al lang niet meer zichtbaar. Naast het veld staan verschillende bomen die voorheen geel waren, maar ook naaldbomen met gele naalden. Op het sneeuw ligt een dun geel laagje van de dennen die na de sneeuw naar beneden zijn gevallen. De Larch Valley van de Indian Summer is er niet.

We besluiten verder te lopen en komen uit op een open veld waar we bomen amper meer groeien, we zitten ondertussen op 2380 meter. Om ons heen zijn witte bergtoppen te zien waar de sneeuw soms met stormen vanaf waait.

In de verte zien we een berg met een pad omhoog lopen, het pad waar we nu op lopen komt daarop uit. Dat is net iets te ver voor nu, we komen uit bij een meer en na even genoten te hebben van het uitzicht keren we om.

Glijdend terug naar Moraine Lake

Ik heb de GoPro tegen mijn lichaam bevestigd om de terugweg in een timelapse te gooien. De omgeving is zo mooi dat er geen woorden genoeg voor zijn om te beschrijven.

Al snel komen we erachter dat het dalen een stuk minder makkelijk gaat dan gister. Na ons zijn namelijk nog meer mensen omhoog gekomen en het pad is flink glad geworden. Dit merken we zeker als we aankomen bij de haarspeldbochten.

Terwijlen groepen mensen omhoog klauteren en zich vasthouden aan alles wat los en vast zit, lopen wij stapvoets naar beneden en kijken bij elke stap waar we onze voet neerzetten.

Plots glijd mijn been weg, op hetzelfde moment glijden er voor mij twee meisjes onderuit. Ik loop op handen en voeten naar beneden terwijl de GoPro foto’s blijft maken. De broeken die we aanhebben kunnen het glijden wel aan, er zit een verstevigd vlak op het zitvlak en knieen. Maar toch pas je op met een plotselinge scherpe steen die tussen het ijs omhoog staat.

Soms worden we ingehaald door mensen die al glijdend naar beneden gaan, een paar meter verderop gaat er dan vaak eentje onderuit. Ze staan weer op en glijden verder. Op mijn rug draag ik mijn rugtas met alle camera-apparatuur, ik val dan ook liever niet…

Sommige mensen die omhoog komen maken gezellig een praatje terwijl je staat bij te komen van je laatste “bijna-naar-beneden-gevallen” moment. Ze vragen of het de moeite waard is en of de daling echt zo erg is, ze hadden namelijk hun hele weg mensen op hun billen naar beneden zien glijden. Ja! Het is echt erg glad!

Natuurlijk waren er ook eekhoorntjes op de berg die als we langskwamen moesten lachen om ons gestuntel (eigenlijk slaan ze alarm, maar op zo’n moment…) Ik heb de camera maar in mijn tas gelaten en de diertjes met rust gelaten.

Het begon steeds minder glad te worden en af en toe konden we Moraine Lake alweer door de bomen zien. Daar ging ik weer op handen en knieën, blijkbaar was het ook hier nog hartstikke glad. Er kwamen ondertussen mensen omhoog met wandelstokken, dit maakte vrij weinig uit en ze gleden alsnog naar beneden. Een vermakelijk gezicht. Andere hadden spikes onder hun schoenen, die hadden nergens last van. Hadden we ook aan moeten denken, maar je verwacht het niet. Even een kleine wandeling vanaf een meer, wat kan er misgaan…? Ook had ik mijn reddingstouw niet meegenomen die ik eigenlijk altijd wel in mijn rugtas heb zitten. Lekker handig!

Beneden aangekomen bij Moraine Lake stond de parkeerplaats helemaal vol met auto’s en stonden overal toeristen. De zon kwam af en toe door de wolken heen, we konden misschien nog even de rots opklimmen? Nee, we gaan naar de camper. Wel even genoeg gelopen!

Lake Louise Gondola

Een van mijn angsten is ergens de controle niet over te hebben. Bijvoorbeeld een lift of een vliegtuig, maar ook een gondeltje die je naar de top van een berg brengt.

Omdat ik constant bezig blijf om over mijn angsten heen te komen zouden we ook met de Lake Louise Gondola gaan. Vanaf bovenaan zouden we het Lake Louise kunnen zien liggen. Op de parkeerplaats eten we nog een boterham en lopen dan naar de ingang.

Het meisje achter de balie verteld net tegen een vrouw voor ons dat de paden boven op de berg gesloten zijn vanwege gladheid. Op de livestream kon je zien dat er ook geen uitzicht was vanwege de sneeuwstorm die er nu woeddde. Je kon dus wel naar boven, maar eigenlijk alleen om wat te drinken. Want rondlopen mocht al niet en uitzicht was er niet.

Om dan 70 dollar te betalen om een drankje van 10 dollar per persoon te betalen vonden we net iets teveel. Jammer, had graag weer even die drempel overwonnen.

Het Lake Louise meer

We zouden eigenlijk pas aan het eind van de middag naar het Lake Louise meer gaan als het wat rustiger was. Maar nu hadden we “tijd over”.

Om bij Lake Louise te komen moet je parkeren bij een parkeerplaats aan de snelweg, hier staan dan shuttlebussen die je naar Moraine Lake of Lake Louise brengen.

We gaan de snelweg op richting Banff en parkeren op de parkeerplaats voor de shuttlebus. De shuttlebus was bijna helemaal leeg, er zat een Russische Duitser in en een Duitse Japaner. Een mooie combinatie, de chauffeur leek ook uit Rusland te komen en vond het allemaal maar al te interessant.

Na een paar minuten kwam er iemand van Banff National Park in de bus om te vertellen dat we zouden gaan vertrekken, dat de bus naar Lake Louise gaat en dat de laatste bus om zes uur teruggaat. Waarom hiervoor nou een apart persoon voor nodig was snappen we niet helemaal…

De rit met de shuttlebus was al bekend, de weg hadden we al een paar keer gepasseerd. Bij de splitsing van Moraine Lake en Lake Louise stonden de wegregelaars op de weg het verkeer weer dansend te leiden.

Aangekomen bij Lake Louise konden we door alle toeristen amper het meer zien. Voor het meer stond iedereen foto’s te maken van voornamelijk elkaar met op de achtergrond Lake Louise.

Er waren maar een enkeling die echt naar het meer keken of er gewoon foto’s van maakte zonder een gekke sprong met een niet verstaanbare kreet.

Naast het meer staat een groot hotel (Fairmont Castle), waar vroeger alleen de rijkste mensen die met de Canadian Pacific konden reizen, een overnachting hadden. Het eerste gebouw is gebouwd in 1896 en om ongeveer de vier jaar daarna is het uitgebreid totdat een gedeelte van het gebouw is afgebrand. Toen is het huidige hotel gebouwd.

De Stoney Indianen noemden Lake Louise ook wel het meer van de kleine vissen. Geen wonder dat de vissen hier klein blijven, want zelfs in augustus bereikt het meer een maximale temperatuur van 9 graden celsius.

Aan het meer ligt ook een kano-verhuur. Het leek ons een leuk idee om met de kano het water op te gaan, aangezien we de Gondola hadden overgeslagen. We lopen ernaar toe en zien de prijs, 105 dollar per uur en 95 dollar per halfuur…

We vragen wat informatie, ze waarschuwen ons dat het onstuimig is op het meer. Als we om zouden slaan zouden we geen vergoeding kunnen krijgen en mogen we het water niet meer op. Ook moeten we handschoenen hebben omdat de peddels van metaal zijn en dus ijskoud zijn. Onze handschoenen zijn nog doorweekt van onze daling bij Moraine Lake.

We besluiten de kanoën over te slaan, het meer is mooi maar niet bijzonder. Naast het zeekajakken in Noorwegen is dit er niks bij.

Je kan bij Lake Louise wel mooi wandelen, aangezien we nog niet echt een “mooie” foto konden maken van het meer besluiten we naar een uitkijkpunt te gaan. De Fair View lookout. Een klim van 1,4 kilometer.

Terwijl we door het bos wandelen en de klim begint voelen we onze benen flink. In het begin is het nog niet glad, maar bijna bij de Fair View lookout begint het alsnog flink glad te worden. Aangezien we er nu toch bijna zijn gaan we door.

Aangekomen bij de Fair View lookout staat er nog een groep jongeren foto’s van elkaar te maken, ze worden begeleid door een meisje die een tour met ze doet. Het meisje is drukker met Facebook dan dat ze de groep aan het begeleiden is.

Nadat de groep is weggegaan hebben we de lookout voor onszelf. De Fair View Lookout is een vlonder dat in de rotsen is gebouwd, aan weerszijde heb je bomen. Het vlonder geeft je de mogelijkheid om over het eerste gedeelte van het meer heen te kijken met het hotel.

Het uitzicht is prachtig terwijl aan de andere kant van de berg een flinke sneeuwstorm is. Je ziet alleen het meer en de voorste berg, daarachter is het helemaal wit.

Het pad gaat nog verder maar wordt sterk afgeraden om verder te lopen. Het pad wordt ook niet onderhouden. Aangezien we een flinke wandeling hebben gehad slaan we dit en lopen terug. Op de lookout lag nog een rugtas die door iemand van de groep was vergeten, ik neem hem over mijn schouder om hem beneden af te geven.

Halverwege komt er een hijgende en puffende jongen omhoog, hij is blij zijn rugtas te zien en weet niet hoevaak hij bedankt moet zeggen. Hij was blijkbaar bijna beneden toen hij erachter kwam dat hij zijn rugtas niet bij zich had.

De weg naar beneden was glad maar niet zoals het pad bij Moraine Lake. Beneden aangekomen gaan we weer naar de shuttle en terug naar de camper.

Kicking Horse Campground

We laten Lake Louise en Banff achter ons en rijden door richting Field en Revelstoke. We gaan overnachten bij de Kicking Horse Campground.

De Kicking Horse Pass waar de campground ligt, heeft zijn naam te danken aan een gebeurtenis in 1858.

Bij de Wapta Falls werd in 1858 de geoloog James Hector tegen zijn borst geschopt terwijl hij een weggerend paard wilde vangen. Dit heeft uiteindelijk geleid tot de naam van de een van de bekendste rivieren van de Rocky Mountains: de Kicking Horse River.

De Kicking Horse Campground ligt aan een mooi snelstromende rivier, het water van de rivier is helder blauw. We rijden de campground op en pakken een zelf registratie biljet.

We hadden gelezen dat de plaatsen 68 tot en met 74 de mooiste plekken zijn. We rijden langs de plekken maar de meeste plekken zijn al bezet, je kan een papiertje ophangen als je een plek hebt gereserveerd. Een paar plekken liggen direct aan de rivier.

We komen uit bij nummer 72, een plek die beschut tussen een paar bomen instaat. Hangen een bezet papiertje op en rijden terug om in Field wat te gaan drinken.

Field

Een paar minuten later komen we aan in Field. We hebben ons flink vergist in de tijd, we dachten namelijk dat als we Alberta uit zouden rijden we weer een uur achteruit zouden gaan. Maar dit is hier nog niet het geval. Het bezoekerscentrum sloot precies op het moment dat we aankomen.

We rijden door Field heen, een oud dorpje met mooie huizen maar ook flink vervallen huizen. Op de hoek van een straat staat een klein wit kerkje volledig gebouwd van hout.

We komen uit bij een café waar we parkeren, wat drinken en gebruik mogen maken van de Wi-Fi. Op onze terug weg rijdt de trein van de Canadian Pacific over het landschap en verdwijnt in de berg.