Elke dag dat ik weer een blog aan het typen ben, word ik enthousiaster. Niet omdat zo enorm blij word van het typen (ja ook wel), maar vooral omdat ik weet wat er gaat komen.
De adrenaline giert dan ook door mijn lichaam wetende wat een geweldige dag ik heb ervaren.
Fatbiken in Lapland
Ik heb deze ochtend uitgeslapen tot 8 uur en ga met Joost rustig ontbijten rond 9 uur. We hebben besloten om vandaag fatbikes te huren, Ruben gaat ook mee, alledrie hebben dit nog nooit meegemaakt.
Ik neem mijn GoPro mee en bevestig die aan mijn tas.
We krijgen alle drie een soort mountainbike, maar dan elektrisch ondersteund. Je hebt verschillende standen op de fatbike “OFF”, “ECO”, “TRAIL” en “BOOST”.
Die eerste snappen we denk ik allemaal wel, dat betekend gewoon zweten… ECO merk je iets van een ondersteuning, TRAIL gaat het fietsen soepel, je merkt dat je nog moet fietsen maar het gaat allemaal een stuk gemakkelijker, BOOST slaat gewoon nergens op, een klein beetje trappen en je schiet vooruit.
Nadeel is natuurlijk dat de batterij met BOOST ook zo leeg is. We fietsen dan ook vooral op TRAIL. Als ik dan toch even BOOST aanzet slipt het achterwiel direct weg, niet handig dus.
We fietsen naar de parkeerplek waar de pendolino vertrekt richting de Amethistmijn. Hier is een pad omhoog de berg op speciaal voor mountainbikes, Ruben gaat eerst, maar na een paar meter stopt hij, stapt met een been naast het pad en verdwijnt in de diepe sneeuw… #doei
Ik probeer het ook, kom een paar meters verder maar moet dan toegeven, dit is geen doen.
We fietsen terug en horen dat we ook op het pad van de pendolino mogen.
We fietsen achter een pendolino aan die net het pad wat gladder maakt. Dit gaat al een stuk gemakkelijker, al is het alsnog hard werken.
Na een tijdje merk ik dat ik toch wat vermoeid raak, terwijl Joost en Ruben er geen moeite mee lijken te hebben. Hoe kan dat nou? Heb ik echt al zoveel bier op deze week? De afgelopen maanden fiets ik om de dag een stuk op mijn smarttrainer.
Ik kijk naar mijn display “W103 ERROR”. Kak!
Ok, ze hadden gezegd, als een error wordt getoond dan lijkt alsof alles werkt, alleen dan heb je geen ondersteuning meer.
30 seconden de batterij uitzetten en weer aan en het probleem moet verholpen zijn.
Ik probeer het een keer, nog een keer en nog een keer. Die error gaat niet weg. Kak, dan maar op karakter.
Na een tijdje merk ik dat ik volledig doorweekt ben, ik heb natuurlijk een paar laagjes aan, niet rekening gehouden dat ik door diepe sneeuw bergop zou gaan fietsen zonder elektrische ondersteuning.
Ruben is ondertussen nergens meer te bekennen. Ik stap af, doe de batterij nog een keer uit… 1 minuut, 2 minuten. Ok laat ik het nog eens proberen.
JAAA!!
Hij doet het weer, ik stap op, de achterband slipt weg, terug naar TRAIL en gaan!
Mijn hardshell bevat ondertussen ook natte plekken, maar nog een paar heuvels op en we zijn bij het cafe van de Amethistmijn.
We drinken hier wat en eten een donut. Ondertussen kan ik een beetje opdrogen.
Op de terugweg ga ik als een heuse Mathieu van der Poel de heuvel af, armen een beetje gebogen. Mijn display geeft 46km per uur aan. Oeps, dat is wel erg hard. Beetje afremmen dan maar… Het is nog steeds losse sneeuw.
Beneden aangekomen fietsen we langs Aarnikota, waar we de fietsen parkeren en een pannenkoek met rendiervlees eten.
Noorderlichtjagen op de Luostotunturi
Daniel, een van de reizigers, was met het idee gekomen om deze avond de Luostotunturi op te gaan. Sinds november staat daar een hut die verwarmd is, bij een prachtige locatie om het noorderlicht te aanschouwen.
Dit is toevallig ook de plek waar Annemarie mij heeft verteld dat ik papa zou worden, dus ik zou hier graag naartoe gaan met noorderlicht.
Na overleg met Joost en Ruben besluiten we om een excursie op te zetten.
Een groep gaat met mij mee de berg op, we vertrekken rond half 8. Na elke stevige “klim” houden we even halt om op adem te komen, het begint langzaam donkerder te worden.
Boven aangekomen laten we onze tassen buiten de hut staan zodat er geen condens op de camera kan komen. Ik loop naar binnen en trek mijn lagen uit om zoveel mogelijk te drogen.
Steek het vuurtje aan en… waar is Ruben nou?!
Ruben staat buiten.
Ik wacht nog even tot het vuurtje goed aan is en trek dan mijn jas aan, even checken hoe het bij Rubi gaat. Alles goed Rubi?
“Ja man, er is al noorderlicht!”
#%@@%… ik dacht dat we pech zouden hebben met de zonnewind, de Bz is totaal niet negatief geweest. Maar we hebben natuurlijk wel de equinox.
Ik “ren” terug naar binnen en trek mijn laagjes aan, pak mijn JBL erbij en zet mijn statief klaar. Kom maar door! Ik heb er zin in.
Ik wordt helemaal enthousiast, wat een prachtig plaatje is dit. De Tykkylumi (besneeuwde boomtop) op de voorgrond met op de achtergrond het noorderlicht.
Ik vraag aan de groep of we een muziekje willen, iedereen stemt in. Ik zet mijn JBL aan en het eerste nummer gaat erin.
Dit nummer weerspiegelt precies het gevoel van een sub-storm die eraan zit te komen.
Het wordt donkerder en donkerder en het noorderlicht wordt steeds beter zichtbaar. Dansend noorderlicht, gordijnen en pilaren, alles is zichtbaar. Blauw, groen, paars en rood.
Ondertussen hebben we een liveset aanstaan van Mark with a K & Chucky. Mijn JBL maakt overuren terwijl de adrenaline door mijn lichaam stroomt, wat een geweldige avond!
Het maakt niet uit waar je staat, elk plaatje levert gegarandeerd een mooie plaat op. Ik raak verslaafd en weet van gekheid niet meer waar ik foto’s van moet maken.
Dat zul je dan zo ook zien met de foto’s die ik uitgekozen heb, ik kan moeilijk kiezen…
Op den duur wordt het toch tijd om terug te gaan, we zijn nog met 7 man bovenop de berg, terwijl de JBL 90’s muziek over de berg draait.
We lopen naar beneden, ik bel Joost, hij zit al in zijn hotelkamer. Ga je mee naar meertje? Ja waarom ook niet.
Aangekomen bij het meertje bleef het helaas uit, er was wel noorderlicht zichtbaar, maar de sub-storm waar we eigenlijk nog op aan het wachten waren kwam maar niet.
Tot we wegliepen! Je ziet de strook noorderlicht volstromen met fel groen licht. Ik ren terug het meertje op, Joost en Daniel blijven achter. Ik schiet verslaafd dat ik ben nog een paar mooie platen om vervolgens moe maar voldaan terug naar het hotel te gaan.
Het is 1:45 als we het hotel binnen komen.
