Niet de reis die ik zou maken, eind januari 2022 stond mijn eigen noorderlichtreis op het programma. Een week lang zou ik met een groep op het noorderlicht jagen.
Helaas is een paar dagen voor vertrek Annemarie ziek geworden, waardoor ik genoodzaakt was om thuis te blijven.
Joost, mijn maatje en tevens de man die de back-end van onze app heeft ontwikkeld zou meegaan, ik zou hem laten zien waarom ik verliefd ben geworden op Lapland. Het ging allemaal niet door…
Een paar weken later werd bekend dat Joost en ik mee konden op de Noorderlichtfinale van Ruben en Jos. Supergaaf!
Een paar dagen voor vertrek testte Jos helaas positief, waardoor hij niet mee kon. De vraag of ik co-gids zou willen zijn voor deze week. Uiteraard, met liefde!
Het is zondag 20 maart 2022 en we zitten in het vliegtuig naar Rovaniemi!
Aankomst in Luosto
Joost en ik stappen uit in Rovaniemi, vanuit hier hebben we vervoer geregeld naar Luosto.
De rest van de groep vliegt door naar Kittilä, hier staat Ruben met de bus op ze te wachten nadat hij de vorige groep hier heeft afgezet.
Als we aankomen in Luosto is onze eigen groep er gelukkig ook al, ze zitten te lunchen in het restaurant. Ruben stelt ons voor en we gaan lunchen.
Na de lunch heeft iedereen tijd om even tot rust te komen. Joost en ik gaan de hort op, ik laat hem graag de locaties zien waar we gaan jagen.
We lopen eerst naar locatie meertje, waar we poseren voor de webcam. Vervolgens door naar veldje, waar een groot gedeelte van het veld platgewalst is. Vorige week bleek deze plek te zijn gebruikt als parkeerplaats voor de “Poro-races” rendier-races.
Tijd voor de ontgroening van Joost, nu we in Lapland zijn moeten we natuurlijk wel ook even goed genieten van de sneeuw. Head-first de sneeuw in!
’s Avonds genieten we van een heerlijk diner in hotel Luostotunturi. Waar ik enorm naar heb uitgekeken omdat het eten zo bijzonder goed is!
Het is deze avond helaas bewolkt, Ruben doet een rondje Luosto met de groep en wijst waar we heen moeten lopen. Sommigen hebben de camera meegenomen, ik heb hem thuis gelaten. De kans dat er een opklaring komt en ook nog eens zichtbaar noorderlicht acht ik heel klein. Daarbij is wat extra slaap ook niet verkeerd na afgelopen nacht, toen de wekker al om 2 uur ging.
Dag 2: Sneeuwscootertocht met een naar smaakje
Ik heb heerlijk geslapen, nadat ik op bed ben gaan liggen was ik vrij snel vertrokken. Vandaag staat er een sneeuwscootertocht op het programma. Maar eerst natuurlijk ontbijten.
Na het douchen app ik Joost “klaar om te gaan!”. Hij belt mij op “Ehmm, Ro. Ik heb een uitdaging… Ik ben positief getest”.
Ik denk eerst dat hij een grapje maakt… Maar nee hij meent het echt. Shit man, waar we al zolang naar uitkijken: samen naar Lapland. Het Noorderlicht zien, alles valt even weg.
Joost zou een paar dagen in quarantaine op zijn hotelkamer moeten verblijven. Voordat ik ga ontbijten kijk ik voor de zekerheid of ik positief ben. Negatief, mooi houden zo!
In het restaurant praat ik met de gasten, ze hebben zin in vandaag. Het voelt natuurlijk dubbel, ik ga plezier hebben terwijl ik weet dat Joost op zijn kamer moet blijven. Knop omzetten en doorgaan.
Sneeuwscootertocht
De groep heeft de tempo er lekker inzitten. Het begin van de tocht is erg hobbelig, vanwege de hoge temperaturen hebben we een wat mindere sneeuwconditie. Hier gaan we dan ook iets langzamer. Op open stukken trekken we het gas open en raakt de kilometerteller de 40 kilometer per uur aan, harder gaat hij overigens ook niet, aangezien de sneeuwscooter begrenst is.
De sneeuw is al van de bomen gevallen, het is erg warm deze week. Iets wat niet gebruikelijk is, maar wat we helaas steeds vaker gaan zien de komende tijd. Klimaatverandering…
Het zonnetje schijnt en het is heerlijk om zo te rijden, ook al is de sneeuw al van de bomen gevallen, het blijft een prachtig winters tafereel. Maar ook de rust die je om je heen ervaart, ondanks dat je op een sneeuwscooter zit.
Langs het pad van de sneeuwscooter zie je soms sporen van dieren, helaas zien we de dieren zelf niet.
Halverwege stoppen we om een vuurtje te maken, hier drinken we hot juice met een FInse lekkernij. Waarna we weer terugrijden. Op de terugweg rijden twee sneeuwscooters de losse sneeuw in, na wat heen en weer getrek krijgt Lisa deze er weer uit en vervolgen we onze route.
Al met al hebben we iets meer dan 31 kilometer gereden, iedereen heeft enorm genoten van de rit.
Voor Joost haal ik wat spullen uit de supermarkt en loop vervolgens naar de skipiste, hier lunch ik samen met Ruben en Loes. Waarna we nog wat uurtjes in de zon blijven zitten. Het is enorm aangenaam!
Eerste avond jagen op het noorderlicht
Na het diner kleed ik mij om en ga richting locatie meertje waar ik het vuurtje aanmaak voor de groep. Ruben staat op locatie veldje waar hij het noorderlicht in de gaten houdt.
Niet de hele groep is aanwezig, er staan een paar mensen bij Ruben en bij mij zitten een paar om warm te blijven.
Plots stuurt Ruben een bericht dat er zwak fotografisch noorderlicht is. Ik pak mijn spullen samen met de andere en loop (schuifel ivm het ijs) die kant op.
De foto’s beginnen wazig, maar na een tijdje wordt het noorderlicht wat beter zichtbaar. Het blijft erg schommelen, maar uiteindelijk worden we toch getrakteerd op een prachtige show!
Na wat “hogere activiteit” gaan de meeste mensen weg, de Bz waarde van de zonnewind is echter nog mooi negatief.
Ik blijf staan met nog een kleine groep. Om 1 uur trappen we hem ook aan terug naar het hotel.
Ik maak mij klaar voor de volgende dag, maar blijf wakker tot na 3 uur. Wachtende op de substorm, maar hij is nergens te zien op de webcams en besluit ook te gaan slapen.
Dag 3: Wandeling naar een wel heel bijzondere heuvel
Ik heb heerlijk geslapen. Na het ontbijt pak ik mijn spullen bij elkaar, ik kom erachter dat ik mijn mes de avond ervoor ben verloren bij het vuurtje.
Ik ga kijken bij het vuurtje, hier staan twee Nederlanders hout te hakken. Kort heb ik het over de avond ervoor, we raken in gesprek over de Noorderlicht App van Voigt Travel, die ik toevallig ontwikkeld heb.
Helaas ligt mijn mes niet bij het vuurtje. Bij de supermarkt haal ik een nieuw mes, koop Makkara en haal mijn spullen op.
Ik ga vandaag naar de top van de heuvel waar Annemarie mij in 2020 heeft verteld dat ik papa zou worden. Het ziet er natuurlijk compleet anders uit omdat er geen sneeuw meer is.
Met mijn sneeuwschoenen aan begin ik aan het pad waar ik twee jaar geleden ook met sneeuwschoenen omhoog ben gelopen.
Ik neem een verkeerde afslag en mag vervolgens bijna verticaal omhoog lopen, mijn conditie is niet wat het geweest is…
Onderweg stop ik uiteraard vaak om van het uitzicht te genieten. Je hoort de wind waaien door de bomen, waar geen sneeuw meer in ligt maar welke nog steeds betoverend mooi zijn.
Ik ga zelfs voor een tijdje live op mijn Instagram-kanaal, een paar van mijn collega’s kijken jaloers mee.
Bovenaan aangekomen komt er een vrouw zonder sneeuwschoenen op mij af. Ze vraagt hoe het pad is waar ik vandaan kom. Ik weet natuurlijk niet hoe het is zonder sneeuwschoenen, maar er zaten een paar hele steile stukken in.
Ze geeft aan dat ze namelijk wat meedraagt en wijst naar haar buik. “I have something with me”, ze is zwanger. Ik vertel enthousiast dat ik naar deze heuvel ben gekomen omdat mijn vrouw mij twee jaar geleden op deze berg heeft verteld dat ik papa zou worden.
Ze reageerde verbaasd en vertelde dat ze haar vriend ook op deze berg heeft verteld dat ze zwanger was. Ik kan mijn oren niet geloven…
Ik bel met Annemarie en laat haar zien waar ik ben, ik geniet enorm van de plek en het feit dat ik er nu ben. Ik denk terug aan de afgelopen twee jaar en in het bijzonder de start die we van ons dochtertje hebben moeten meemaken.
Gelukkig mogen we genieten van onze prachtige dochter.
Ik neem een foto op ongeveer de plek waar we toen ook een foto namen.
Siberische gaai
Op de terugweg stop ik bij een Laavu. Hier zijn een paar andere Finnen aan het lunchen en ze progeren een Siberische gaai te lokken om op hun hand te gaan zitten.
Ik sta erbij te kijken en sta paraat met mijn camera. Zelf krijg ik wat brood in mijn handen gedrukt, ik moet het ook maar proberen. Ik houd mijn hand in de lucht en nog geen minuut later had ik al een Siberische gaai op mijn hand zitten.
Dit gaf mij de kans om wat leuke en mooie foto’s te maken. Wat een bijzondere ervaring.
Nadat de Finnen weg zijn leg ik mijn Makkara op het vuur en bel met het thuisfront om de omgeving te laten zien.
Ik neem een Makkara mee voor Joost, zodat hij toch ook een heeeeeel kleine beetje kan “meegenieten”, hij is er behoorlijk ziek van. Letterlijk en figuurlijk.
Noorderlichtpresentatie
In de middag geef ik een presentatie over het jagen op het noorderlicht. Hoe ontstaat het noorderlicht? Wanneer heb je de meeste kans om noorderlicht te zien? En hoe fotografeer ik het noorderlicht?
We zitten in de kelder van het hotel, hier is een mooie ruimte waar presentaties gehouden kunnen worden.
Een deel van de groep is wat later omdat zij in de middag een huskysafari hebben.
Joost kijkt mee via de video.
Noorderlicht met een sub-storm
In de avond gaan we uiteraard weer jagen op het noorderlicht. We worden na een tijdje beloond met prachtig noorderlicht.
We krijgen zelfs kort het effect van een sub-storm te zien. Ik probeer Joost te bereiken zodat hij live kan meekijken, maar krijg hem helaas niet te pakken.
Op het moment dat ik terug naar het hotel loop is er nog steeds een waas van noorderlicht zichtbaar, het loopt over het hotel heen.
Eindelijk krijg ik Joost te pakken, het lukt hem om er een foto van te maken vanaf zijn balkon!
Dag 4: Programma op de Lampivaara
Ik ben alweer wat kwijt geraakt, dit maal een opvouwbare emmer… Waarom heb ik een opvouwbare emmer? Waarom niet? Het neigt erg naar veiligheidsgedrag, maar dat terzijde…
Na het ontbijt loop ik terug naar de Laavu waar ik gister de Siberische gaai heb gefotografeerd. Helaas geen emmer…
Er is niemand dus maak het vuurtje aan en geniet van de warmte. In de verte hoor ik de Siberische gaai in de bomen, waarschijnlijk nieuwsgierig of ik nog wat te eten voor hem heb.
Na een tijdje komen er Finnen aan. Ik raak met ze aan de praat. Ze komen uit een gebied waar ze Zweeds spreken. Erg leuk om te horen, ik wist niet dat er ook gebieden in Finland zijn waar ze Zweeds spreken.
Met de pendolino de Lampivaara op
Tussen de middag lunch ik met Ruben bij Uksakka. Waarna ons programma begint.
We rijden met de bus naar een parkeerplaats waar we in twee groepen overstappen in de pendolino. Een treintje op rubsbanden die ons naar boven brengt.
Als we boven aankomen kunnen we onze spullen achterlaten en krijgen we uitleg over de mijn.
De amethist die hier je hier kan vinden, is bikkelhard. Maar 1 centimeter amethist heeft hier dan ook 1 miljoen jaar voor nodig. Ter vergelijking, in Brazilie ontstaat amethist ook door vulkanisch gesteente. Hier heeft 1 centimeter “maar” 100.000 jaar nodig, maar deze steen is ook een stuk breekbaarder.
Na de uitleg gaan we zelf de mijn in, tijd om een paar leuke steentjes te zoeken. Zelf vind ik niet veel, maar er zitten weer een paar kleine leuke steentjes tussen voor bij de verzameling. Een van de gasten vindt twee gigantische stenen. Hij moest er helaas eentje achterlaten, je mag maximaal 1 grote steen meenemen.
Weer bij onze spullen krijgen we een pannenkoek met warme hot berry juice om even aan te sterken.
Sneeuwschoenwandeling over de Lampivaara
Nadat we de pannenkoek op hebben krijgen we sneeuwschoenen en beginnen we aan een wandeling. We gaan door verse sneeuw en dit is niet voor iedereen even makkelijk.
De zon gaat bijna onder waardoor je prachtige plaatjes krijgt.
De bomen die hier boven op de heuvel staan zijn allemaal al niet meer bedekt door sneeuw.
Wat opvalt is dat van alle bomen de toppen zijn afgebroken, dit komt door het gewicht van de sneeuw die in de winter valt.
Andere bomen zijn helemaal gebogen door dit gewicht. Dit levert de prachtige winterwonderland taferelen als er genoeg sneeuw ligt.
Als we bijna terug zijn bij de mijn gaat de zon helemaal onder. We maken nog een foto van de groep, waarbij we een shot maken dat iedereen een sneeuwbal naar Ruben gooit.
Diner bij het restaurant van de mijn
We leveren onze sneeuwschoenen in en dalen met de Pendolino een paar honderd meter af. Hier komen we aan bij een blokhut waar buiten het vuur brandt.
Als we uitstappen krijgen we een glas hot juice met wat alcohol. We warmen even op bij het vuur voordat we naar binnen gaan.
Binnen delen we ons op in twee groepen.
Aan tafel wordt er gezellig gekletst, ik leer meer mensen uit de groep beter kennen. Je praat aan tafel al snel over thuis en wat je hebt meegemaakt.
Indrukwekkend om te horen wat mensen meemaken…
Noorderlichtjagen op de Lampivaara
Na het avondeten gaan we weer met de Pendolino omhoog, het is erg bewolkt maar de zonnewind is redelijk, niet bijzonder.
Een groep gaat binnen bij het vuur zitten, een paar andere blijven buiten.
Ik pak mijn spullen en ga ook bij Ruben staan. Er zijn een paar kleine opklaringen waar fotografisch wat te zien is.
De eerste groep mensen besluit om alvast terug te gaan met de Pendolino.
Net op het moment dat ze wegrijden breekt het wat verder open en is het noorderlicht ook met het oog te zien… Het is echter van korte duur.
De Bz is ondertussen positief geworden, dus we achten onze kansen nog klein. We keren ook terug naar het hotel.
Dag 4: offroad met de sneeuwschoenen
Er staat vandaag niks op het programma, reden om even lekker rustig en uitgebreid te ontbijten.
Bovenop de heuvel waar het hotel aan ligt, staat een weerstation. Ik ben erg benieuwd of je daar kan geraken met sneeuwschoenen.
Ik loop via het gewone pad naar boven. Bovenop de heuvel zijn er verschillende sporen die die kant opgaan. Ik ga “offroad” en volg een skispoor.
Het is een al wat ouder pad, op sommige plekken zak ik diep weg.
Er is hier verder niemand, het is enorm stil, los van de sneeuw. In de verte zie ik mensen de skipiste afgaan.
Ik kom duidelijk afdrukken tegen van wilde dieren, een lynx misschien? Er staan veel bomen bovenop de heuvel, de top is niet meer besneeuwd, maar aan de grond vormt zich nog steeds een mooie leger, waar dieren overdag schuilen.
Ik merk dat ik het spannend voor mijzelf maak, ik had een doel. Het weerstation!
Als ik dichter bij de skipiste kom kom ik op een plek waar wat minder sneeuw ligt, hier groeit het eerste mos van de lente al tussen de sneeuw naar boven.
Ik videobel met Ruben, als weerman wil ik dit toch laten zien. Al is hij er al wel eens geweest. Hij maakt de grap dat ik maar moet hopen dat Putin niet nog een paar straaljagers op de locatie afstuurt. (de dag ervoor vlogen er een tijdje twee straaljagers over…).
Als ik terugloop kom ik een familie tegen uit de groep, die zijn ook op weg naar het weerstation.
Afdalen met GPS
Bij de skipiste zoek ik op mijn mobiel naar een ander pad dan ik ben gekomen. Ik heb een Suunto horloge, via de community kan je je routes delen. Aangezien het een Fins merk is wordt er hier ook veel gebruik van gemaakt.
Ik kom een route tegen van iemand van een paar weken geleden. Onduidelijk of het gelopen is of met skies… Ik waag het erop!
Al snel wordt duidelijk dat dit met skies is geweest.
Ik zak veel weg en kom weer veel dierensporen tegen, maar het is een prachtige route. Ik loop al bukkend en wegzakkend tussen de bomen door.
Je hebt een prachtig uitzicht over Luosto en de omgeving, het wordt hier steeds groener.
Ik start een livestream via Instagram zodat Joost kan meekijken.
Een paar keer ga ik goed onderuit of zak ik weg, dan moet ik even wat moeite doen om er weer uit te komen.
Uiteindelijk kom ik toch weer aan bij het pad waar ik ook begonnen ben, ik loop door naar het restaurant van de skipiste en schuif aan bij Ruben die daar al een tijdje geniet van de zon.
Ik neem een biertje en skiburger als lunch, op en top genieten!
Eerste noorderlichtjacht met Joost
Na het diner gaan we naar het meertje. Het vuurtje is al aan. De Bz werkt deze avond niet mee, maar de snelheid is erg hoog.
Dit zorgt ervoor dat we wel wat noorderlicht zien. Het is niet als de avonden ervoor en de meeste mensen haken al vroeg af.
Joost is deze avond naar het veldje gegaan, hij wil nog even bij de groep wegblijven, maar bij middernacht mag hij “legaal” ook bij de groep aansluiten.
Rond middernacht komt Joost naar het meertje toe. We staan wat te praten over het noorderlicht wat we die avond hebben gezien, tot we plots een wazige schim aan noorderlicht zien.
We kijken kort naar de schim en zien het af en toe wat feller worden, maar echt doorzetten doet hij niet.
Tot we plots een sub-storm krijgen die totaal niet werd aangekondigd. Er is continu een strook noorderlicht zichtbaar, maar daaronder ontstaat plots een dansend en felle strook noorderlicht.
Ik pak mijn telefoon erbij, open WhatsApp “Nuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu”.
De adrenaline giert door mijn lichaam, wat geweldig dat we dit toch nog mogen zien. Wat super tof dat we dit nu zien terwijl Joost erbij staat.
Als de sub-storm uiteindelijk wegzakt besluiten we om samen terug te lopen naar het hotel.
Dag 5: Sneeuwscooteren in de sneeuw
De gehele nacht is de Bz enorm negatief geweest, de magnetometers zijn flink uitgeslagen.
Maar er vallen dikke vlokken sneeuw uit de lucht.
We gaan ontbijten, dit keer is Joost er weer bij. Het voelt alsof de week nu pas kan beginnen. Maar het is al vrijdag!
Na het ontbijt maken we ons klaar en vertrekken naar het safarihuis. We gaan deze ochtend met de sneeuwscooter, ik voor de tweede keer deze week. Voor Joost zijn eerste keer.
Lisa is weer onze gids. Ik zorg ervoor dat Joost en ik helemaal achteraan zitten zodat we de meeste vrijheid hebben tijdens het rijden.
Als we oversteken komt Kevin, een van de andere gidsen nog langs, ik geef hem een high-five en trap het gas in.
De sneeuw die valt heeft het pad nog niet beter gemaakt sinds maandag, door de vele dooi van afgelopen dagen is het zelfs slechter geworden. Het is erg hobbelig.
Maar op sommige plekken blijft de sneeuw nu wel in de bomen liggen, waardoor het iets meer als een winterwonderland aanvoelt.
Als we vlak bij de locatie komen waar we pauze houden zie ik plots een Eland in het bos wegrennen, hij zit ver van ons vandaan. Ik probeer hem te volgen om te zien of hij terug komt, maar al snel zie ik hem niet meer.
Bij het vuurtje nemen we een kop koffie en wat lekkernij, we raken aan de praat met andere toeristen. In dit geval twee vrouwen uit Zwitserland, waarvan eentje zelfs nu in Zuid-Afrika woont.
Op de terugweg nemen we een andere route, maar er blijkt niet genoeg sneeuw te liggen om over de heuvel te rijden, dus we moeten weer omkeren.
We rijden veel over ijs heen, af en toe stoppen we. Als we dan weer vertrekken komt niet iedereen vooruit. Zelf kom ik ook even “vast” te zitten, na wat heen en weer bewegen kom ik los en rijden we verder.
Lunchen bij Aarnikota
Bij terugkomst lopen Joost en ik door naar Aarnikota, dit is een tipi iets verderop waar een Fin pannenkoek bakt.
Ruben zit hier ook, we drinken wat en eten een pannenkoek met rendiervlees. Heerlijk! En het ziet er prachtig uit hoe de pannenkoek wordt bereid.
Makkara op het vuur
Het voelt alsof ik Joost een soort van spoedcursus Fins Lapland geef. Op de terugweg lopen we langs de supermarkt en halen wat makkara en lopen door naar het vuurtje bij locatie meertje.
Het vuurtje was nog aan, dus kunnen we rustig de makkara opwarmen.
Ondertussen komt er een Fins stel met een jong kindje langs. Ze sleeën met het kindje van het heuveltje af. Het is duidelijk dat ze hier ook willen eten.
Joost en ik proberen het rondje rondom het meertje te lopen, maar het is echt te glad.
Noorderlichtjacht en karaoke
Teruggekomen in het hotel lopen we naar de “kelder” van het hotel. Hier is deze avond karaoke. Hier blijven we even en genieten mee van de Finse liederen voordat we terug gaan naar onze hotelkamer.
Dag 6: laatste volle dag in Lapland
Vandaag is de laatste volle dag in Lapland, maar gelukkig hebben we nog een vol programma!
Rendiersafari in Luosto
Na het ontbijt vertrekken Joost en ik richting Lapland Safaris. We vertrekken richting de rendierenboerderij. Hier zullen we vandaag blijven omdat we opeen volgend hier ook een huskytocht zullen maken.
Bij aankomst kijken we even bij de rendieren die voor bij de boerderij staan, maar we worden al vrij snel opgehaald.
Joost en ik krijgen samen een slee. Ik zit aan de linkerkant en heb mijn GoPro en camera bij de hand. Ik weet natuurlijk wat ik kan verwachten.
De groep vertrekt en we gaan op een rustig tempo het bos in, waar al vrij snel veel rendieren te zien zijn.
Ze staan dicht bij de kant en kijken nieuwsgierig op.
Joost videobelt nog even met het thuisfront vanaf de slee, zodat die ook nog even kunnen meegenieten.
Als we terugkomen krijgen we in de lodge wat warms te drinken en wordt er verteld over het leven van een rendier. Iedereen luistert aandachtig.
Na dit verhaal mogen we naar buiten, we gaan naar de groep rendieren die voor staan. Er staan bakken klaar en we mogen de rendieren voeren.
Samen met Joost ga ik wat naar links zodat we minder in de groep staan. Op het moment dat een rendier de korrels van je handen eet kriebels dat enorm. Dom genoeg had ik eerst nog mijn liner handschoen aan, die is nu kapot…
De groep wordt opgehaald maar wij kunnen blijven omdat we hierna de huskysafari hebben. We blijven nog even bij de rendieren voordat we verder lopen om te gaan lunchen bij Koppora restaurant.
Huskysafari met koude billen
Na een heerlijk typisch Laps lunch gaan we nog even in het zonnetje zitten. Niet veel later komt de bus met onze groep aanrijden.
De groep wordt opgehaald door een gids van de husky’s, we krijgen een introductie voor het rijden met de husky’s. Het waait ondertussen flink.
Ik begin in de slee en Joost staat achterop. We beginnen als derde in de rij, en vertrekken daarom al snel.
We hebben een snelle slee! Joost moet vaak inhouden om niet te dicht bij de mensen voor ons te komen.
Ik maak wat foto’s, maar geniet vooral enorm van het moment. Het is zo heerlijk om die rust en kalmte in je op te laten werken.
Het is goed koud en de wind is ook erg guur waardoor het nog kouder leek. Ik merk dat ik zelf ook echt goed koud word, wat ik normaal niet snel heb.
Ik ben dan ook blij als we bij de pauze locatie aankomen, hier kunnen we even opwarmen en krijgen we wat lekkernij.
Ik heb duidelijk de verkeerde kleren aangetrokken voor de excursie!
Op de terugweg sta ik achterop de slee, maar omdat een van de reizigers zich bezeerd had is die bij mij gekomen. Daardoor staat Joost ook nog een keer achterop de slee waar iemand anders voorin de slee is komen zitten.
Zo snel als dat de honden op de heenweg waren, zoveel mag ik nu meelopen met ze. En vervolgens als we bergaf gaan mag ik weer bijremmen. Ik ben continu bezig om te kijken naar de honden en ervoor te zorgen dat we een aangename rit hebben.
Ik merk dat ik nog een paar nummers van de karaoke in mijn hoofd heb, en begin dat maar zachtjes te zingen.
Terug aangekomen bel ik met het thuisfront, de hele familie zit bij elkaar in de tuin. Mijn neefjes kunnen via de video nog een paar husky’s zien rennen die later binnenkomen.
3-gangen diner in sneltrein vaart
In de avond krijgen we een 3-gangen diner, met als hoofdgerecht een typisch Laps diner.
Nog voordat het diner begint stem ik met de serveersters en de keuken af dat we op tijd klaar “moeten” zijn. De Bz is erg gunstig en daarom willen we zo snel mogelijk naar buiten.
Tijdens het toetje is er plots een sub-storm. Ik stuur Joost weg, hij heeft nog het minste noorderlicht gezien. Ruben en ik blijven zitten vanwege de rest van de groep.
Als iedereen het toetje op heeft gaan we ook allemaal snel naar buiten.
De sub-storm is al voorbij, maar er is nog overal noorderlicht zichtbaar.
Boven ons, achter ons en voor ons zijn schimmen noorderlicht te zien.
Dan begint plots een enorm spektakel.
De schimmen beginnen te vullen met fel zichtbaar noorderlicht, op de foto’s zijn ook blauwe kleuren te zien. Dit zie je voornamelijk in deze maanden.
Het noorderlicht neemt verschillende vormen aan, we staan te zingen en te springen op het meertje. Ook andere Nederlanders van buiten de groep staan bij ons mee te genieten.
Overal waar je kijkt ontstaan gordijnen, snel bewegen maar ook langzaam. Op de foto verschijnen ze in de kleuren blauw roze en paars!
Het is echt ongelooflijk wat er gebeurt, Ruben en ik staan dicht bij elkaar en hebben samen lol. We omhelzen elkaar van blijdschap.
Joost is deze avond naar het veldje gegaan zodat hij meer noorderlicht kon zien, dit in verband met de lage horizon.
Als Joost erbij komt maken we snel een foto met elkaar!
Joost weet gewoon niet waar hij moet kijken, hij is zo enthousiast.
Iets voor 12 vertrekken de gasten, waardoor we nog met zijn viertjes op het meer staan. We genieten nog enige tijd, maar besluiten dan ook terug te gaan.
We moeten onze tas nog inpakken, terwijl we morgen al vroeg op moeten!
Afsluiting Noorderlichtfinale 2022
Wat een reis heb ik weer mogen maken. In 2020 heb ik mijn laatste reis gemaakt, toen ik toen terugkwam uit IJsland was in Nederland net de eerste besmetting met Corona gemeld.
In januari had ik eigenlijk mijn eigen groep gehad, maar doordat mijn vrouw ziek werd kon ik die reis niet maken. Die groep heeft ook prachtig noorderlicht gezien met gids Yoni.
Het is een voorrecht om deze reizen te mogelijk begeleiden, zeker met een groep als deze. Wat een top reis!
Hallo Roderick, wat leuk!!
We hebben, ondanks de rollator een fantastische reis gemaakt. Vooraf had ik veel twijfels; houd ik de groep niet op? Stoor ik niet? Kan ik wel mee komen?
Maar het was geweldig. De groep gaf mij complimenten, Joost heeft fantastische foto ’s gemaakt van Anco en mij omdat hij trots op mij was. Zó lief.
Het bezoek aan de mijn is de enige activiteit die we hebben overgeslagen. We hebben zó veel nieuwe dingen gedaan, mijn crps-pijn steeg tot hel-hoogte, maar het was het waard.
Dankjewel Roderick, dankjewel Ruben, dankjewel Joost, het was een geweldige ervaring.