Noorwegen dag 1: Groeten uit Ringstad

Mijn blog bestaat nu ongeveer een jaar, dat betekent dat het alweer een jaar geleden is dat ik naar Finland ben geweest. Al heb ik nog steeds niet mijn reis verslag af over de reis in Finland, het is tijd voor een nieuwe reis! Een reis met z’n viertjes; twee vrienden, mijn vriendin en ik.
Voor de zomer van 2016 hadden we de Lofoten al op het oog, uiteindelijk werd dit toch Zwitserland en Italië. Nu werd het alsnog de Lofoten in Noorwegen. Ik zeg de Lofoten, maar de eerste drie dagen hebben we op de Vesterålen gezeten, naar mijn idee een ondergewaardeerd gedeelte naast de Lofoten eilanden.

Zoals ook vorig jaar voor Finland wil ik dit keer ook een reisverslag maken, tijdens mijn reis heb ik meer dan 1400 foto’s gemaakt. Na Finland vond ik het lastig om alles te onthouden, daarom heb ik nu elke dag in een Word document bijgehouden wat we hebben gedaan en meegemaakt.

Vertrek

Het is 1:45, bij sommige huizen gaat nu pas het licht uit. Wij zijn vroeg naar bed gegaan en ondertussen is de wekker alweer gegaan. Onze vrienden staan voor de deur. “Dag konijn, tot over een weekje!”. Nog even snel kijken of we alles hebben, we spreken door waar we de auto moeten parkeren en gaan op weg.

Ik zet nog even snel een tas in de achterbak terwijl de auto wordt gestart. Spring snel in de auto en ga zitten… Splatsj, iets onder mij knapte kapot, ik voel direct mijn broek nat worden en schiet meteen weer uit de auto. Ijskoffie?! Waarom leg je dat in godsnaam op de stoel neer? Met een kapot pakje ijskoffie doe ik de deur weer open, ik was mijn handen en pak een handdoek om op te zitten. Verre van ideaal, maar het kan even niet anders. Al lachend rijden we weg, een goed begin van de vakantie!

Iets meer dan een uur later komen we aan op Schiphol, ondertussen is de geur van de ijskoffie al helemaal in mijn kleren gaan zitten, de ijskoffie zal helaas een paar vlekken opleveren.

We zijn vroeg op Schiphol, het is zelfs nog erg rustig. Om 4:10 staan we al bij onze gate, terwijl we pas om 6:25 zouden vliegen. Dan maar een beetje rondlopen om de tijd te doden. Het vliegtuig staat er al wel!

Vlucht

Voor we het weten zitten we in het vliegtuig en stijgen we op. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik een stoel met extra beenruimte heb geboekt. De extra ruimte was erg aangenaam. De vlucht was erg rustig, iedereen in het vliegtuig was natuurlijk hartstikke moe en deed zijn of haar ogen nog even dicht om straks volop te kunnen genieten van het witte Noorwegen.

Dit kon totdat de zon opkwam, die scheen vol in onze gezichten. We konden de verduisteringsluiken wel dicht doen, maar de zon was wel lekker warm en tegelijkertijd keek je uit op prachtige witte wolken (en af en toe al een witte berg). Het leverde mooie plaatjes op.

Tromsø

De vlucht die we hadden was een driehoeks-vlucht, we vlogen vanuit Amsterdam eerst naar Tromsø, waar de eerste passagiers zouden uitstappen om vervolgens weer een stukje terug te vliegen naar Evenes.

Het vliegveld van Tromsø ligt direct naast het water, zodra je landt zie je een grote brug liggen. Dit is niet de Bruvegen Bridge, deze ligt aan de andere kant van Tromsø. Deze brug verbindt Tromsø met het eiland ernaast.

Het vliegveld van Tromsø is verder vrij klein, terwijl we daar stonden en de passagiers uitstapten kwamen er een aantal vliegtuigen van SAS langs. Dit zijn de lokale lijnvluchten. Bleek dat we op deze lijnvluchten moesten wachten omdat deze voorrang krijgen op de commerciële vluchten.

We moesten wachten op het “de-icen” van het vliegtuig. Er wordt hierbij een vloeistof over het vliegtuig gespoten wat er voor zorgt dat de onderdelen niet bevriezen (vrij cruciaal dus).

Toen we eindelijk aan de beurt waren kwam er een soort brandweerwagentje naast het vliegtuig dat de vloeistof over de vleugels spoot. Niet heel bijzonder, het was ook al snel voorbij.

Echter duurde het nog lang voordat er wat gebeurde nadat het voertuig weg was. Het voertuig was namelijk niet weg, nadat het achter de vleugel wou wegrijden kreeg deze pech. Het had geprobeerd weg te rijden maar dit lukte niet. Overal rijden grote bulldozers rond, dus dan denk je, er komt vast wel een bulldozer dit “wagentje” even wegtrekken. Maar nee, het vliegtuig moest zelf weg manoeuvreren. Dit gebeurde in samenwerking met de chauffeur van de wagen, die stond op het dak om aanwijzingen te geven zodat de vleugel niet zou beschadigen. Nadat we succesvol langs de wagen waren boog de man en kwam er een luid applaus.

Evenes

Op naar Evenes! Dit stukje hadden we net ook gevlogen, het was gelukkig ook niet ver meer. Een halfuurtje vliegen en we kwamen aan op het vliegveld van Evenes. Ongeveer even groot als Tromsø. Na binnenkomst kwamen de koffers al vrij snel tevoorschijn en konden we de auto gaan ophalen bij Europcar.

Dit duurde jammerlijk wel erg lang, al met al hebben we een uur in de wachtrij gestaan voordat we de sleutels kregen van de auto. Maar toen we eenmaal in de auto zaten kon het plezier beginnen! Rijdend door Noorwegen op weg naar Ringstad.

Dit zou een rit worden van bijna 3 uur (186km), we waren ondertussen ook al bijna 12 uur wakker en hadden nog niet gegeten. We zouden onze ogen open houden voor een supermarkt. We dachten die wel snel tegen te komen, maar dat viel tegen. Niet dat alles erg verlaten was, alles was enorm uitgestrekt en ver van elkaar vandaan.

Onderweg zijn we een keer gestopt om even van het uitzicht te genieten en natuurlijk toen we een supermarkt gevonden hadden. Tijdens de rit hebben we erg genoten van het uitzicht, de grote meren, bergen, prachtige uitzicht en vele bruggen en tunnels. De wegen waren redelijk schoon, het voelde totaal niet glad.

Ringstad

Eenmaal aangekomen in Ringstad werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht. We wisten nog niet precies waar we zouden overnachten, maar deze plek beviel ons wel. Het was er enorm stil, er staan ongeveer 8 huizen en in het kabbelende water lag een tiental bootjes.

De auto werd geparkeerd aan een van sneeuw geïmproviseerde rotonde. Een mooi rood huis aan het water vormde het “centrum”, hier moesten we naar binnen om ons te melden. Een gezellige plek met een kleine receptie en een ruimte met tafeltjes om aan te eten.

Hier maakte we kennis met Ian en Ann Karina, erg vriendelijke mensen die hun hart op de juiste plek hebben. Nadat we een babbeltje hadden gemaakt en onze overnachtingsplek hadden bekeken bleven we nog even rond het rode gebouw “Sjøhus” om een paar foto’s te maken.

We waren erg moe, maar zoals je hierboven ziet konden we niet zomaar naar ons huisje gaan om neer te ploffen. Het was een prachtige plek om even tot rust te komen.

Als je naar beneden in het water kijkt zie je veel grote zeesterren liggen en duizenden zee-egels. Het is daar ongeveer 3 meter diep en dan toch zo helder!

Blauwe huis

Ian heeft ons het blauwe huis toegewezen, een leuk oud huisje waar Ian in zijn eerste jaren heeft gewoond. Het huis is erg simpel en overal staan elektrische kacheltjes om het warm te houden. We werden gewaarschuwd dat als we teveel elektriciteit zouden aanzetten de stoppen eruit zouden schieten. Dit gebeurde ook toen we de verwarming wat harder hadden gezet.

Het huisje had een halletje bij de ingang om je schoenen aan en uit te trekken, hierna kwam je in een gang die grensde aan de woonkamer, keuken, badkamer en een trap omhoog. De woonkamer had daarbij een klein eetgedeelte, die dan ook weer naar de keuken verbonden was. De badkamer was klein maar groot genoeg, er stond een warmtestraler die erg lekker warm was voor als je uit de douche kwam.

Het hout kraakt als je de trap op loopt naar boven, een kleine overloop en drie aangrenzende kamers met een paar bedden erin.

De laatste foto is de kamer waar wij sliepen, we keken uit over Ringstad en ’s nachts konden we de mooie sterrenhemel zien. We hebben geen nacht het rolluik dicht gedaan. Als er Noorderlicht was konden we het in principe vanuit ons bed zien.

Lampen voor de ramen

Het viel ons op dat elk huis voor het raam lampen had hangen, deze stonden ’s avonds altijd aan. Ook bij huizen waar niemand aanwezig was. Ian vertelde ons later dat dit een traditie is, vroeger toen er nog geen vuurtorens en radarsystemen waren hielpen deze lichtjes de schippers die het aandurfde om de zee op te gaan om te berekenen waar ze zich bevonden.

Zonsondergang

We hadden nog niet gegeten en de zon ging al bijna onder (zoals je ziet op de foto van het Sjøhus), Ian adviseerde ons naar het nabij gelegen Vinje te rijden en te parkeren bij het Bø Museum. Vanuit hier konden we de zonsondergang mooi zien en fotograferen. We stapten dus snel in de auto en reden die kant op, misschien iets te hard, maar we hebben het gehaald.

Toen we bij Vinje aankwamen konden we vervolgens niet de plek vinden die Ian had aangegeven (wat gek is, toen we later terugkwamen vonden we het gemakkelijk). We reden met de auto een weg uit en kwamen bij een soort pier. Hier keken we over de zee naar een geweldige zons ondergang. Nadat we de auto hadden geparkeerd genoten we van de laatste paar minuten dat de zon nog niet was verdronken in de zee.

De zee was erg rustig en je hoorde op een paar meeuwen na helemaal niets. Nadat de zon onder was gegaan keken we eens goed om ons heen, de pier waar we naartoe waren gereden kwam uit bij een mooi huisje dat aan het water stond. Aangezien de zon nu toch onder was liepen we (struikelend en wegzakkend in de sneeuw) de pier op.

Luguber detail, toen we de pier opliepen zagen we plots dat op een paar meter van ons vandaan een dode zeehond op de rotsen lag. Het leek wel alsof het dier was opengesneden… Misschien niet leuk voor een foto, maar het was eigenlijk zo bizar dat ik er toch een foto van heb gemaakt.

Gelukkig was het uitzicht aan het uiteinde van de pier geweldig en dat maakte het beeld van de zeehond wel goed.

Wat staat daar op de weg?

Op onze terugweg konden we rustiger aan doen, de zon was onder, we hadden een makkelijke maaltijd dus geen haast. Ondanks dat de zon onder was bleef het nog wel even licht, maar duidelijk was wel dat het steeds donkerder werd.

We kwamen borden tegen die ons waarschuwde voor de aanwezigheid van elanden. Ik ging nog wat rustiger rijden en speurde alle bosjes af. Als we er eentje zouden zien moest ik niet in de slip raken. Maat natuurlijk als je ergens naar zoekt vind je het niet.

We waren ondertussen alweer bijna in Ringstad tot ik een wat scherpere bocht inging. En daar stond wat op de weg.

Ik remde en zag toen dat we op twee elanden afreden. Ik zette de auto stil en wist uit enthousiasme even niet wat ik moest doen. Mijn vriendin gaf de camera aan en ik probeerde door de voorruit foto’s te maken. Achteraf erg dom, we stonden midden op de weg stil in een bocht. Een andere auto had ons nooit op tijd gezien en zou vol achterop ons zijn gereden.

Ik gaf de camera aan mijn vriendin en reed rustig iets dichter bij de dieren. De elanden, die ons nieuwsgierig aan bleven kijken liepen rustig de heuvel naast de weg op. Nadat ze nog een paar keer naar ons om hadden gekeken liepen ze weg. Geweldig! We hebben elanden gezien!

Avondeten

Toen we thuis kwamen voelden we ons voldaan, toch kriebelde er wat. Het Noorderlicht was de avonden ervoor hevig aanwezig geweest, helaas was de voorspelling voor de komende dagen minder. Maar eerst maar eten koken! We zijn gek op macaroni met zalm en broccoli, een makkelijk en “gezond” gerecht dat ook nog eens snel klaar te maken is.

Noorderlicht

Na het avondeten zijn we maar een spelletje gaan doen om niet te laat naar bed te gaan. Uiteindelijk was het over 12 toen we op bed lagen. Om de 10 minuten liep ik naar het raam om te kijken of er iets van een groene waas te zien was. Maar er was eigenlijk steeds niks te zien.

Totdat ik een plots ontstane wolk zag, ik liep naar buiten en maakte vanuit de losse hand een foto (die uiteraard enorm bewogen was). Ja hoor, het werd een groene vlek! Ik was dolblij, ik had nu officieel in het echt het Noorderlicht gezien. Ik kon mijn geluk niet op en snel trokken we warmere kleding aan om naar buiten te gaan.

Buiten hebben we een tijdje foto’s staan maken bovenop een bergje, maar we zochten eigenlijk een plek die donkerder was, dus we liepen naar het rode huis om een plek aan Ian te vragen. Toen we bij Ian aankwamen vloekte hij, hij had ons al gezocht. Hij was met de andere Nederlands naar een meertje gegaan waar het mooi donker was.

Nadat hij ons had geholpen met het goed instellen van de camera (aangezien Noorderlicht fotograferen niet gemakkelijk is) liep hij door het donker naar een plek waar we uitkeken richting een paar mooie bergen. De andere Nederlanders stonden hier nog enthousiast foto’s te maken. Snel installeerde we ons en begonnen foto’s te maken. De tijd schoot voorbij en toen het Noorderlicht uiteindelijk verdween merkte we pas dat het best koud was buiten.

Je moet je voorstellen dat je buiten staat, in de enorme kou. Je zit naar boven te kijken, je ziet niks, totdat het lijkt alsof er iets in de lucht wordt gegooid wat wegstroomt met de wind mee. Een groene dans die boven je hoofd afspeelt, reflecterend in het water en over de hoge witte bergen langs de maan. Een moment die ik nooit zal vergeten. Ik snap goed dat er mensen zijn die verslaafd zijn aan dit natuurverschijnsel. Ik wou maar niet ophouden met foto’s maken. Wat als ik net een mooi moment zou hebben gemist?!

Natuurlijk moet je niet alleen door je camera kijken, maar het is een kwestie van je camera aanzetten en foto’s laten maken. Terwijl de camera een foto maakt geniet je er vol van. Wat zich vervolgens door iedereen die aanwezig was uit in ” ohhh” “ahhhh” en “wauw”!

Hieronder een impressie van hoe we het Noorderlicht die avond konden ervaren. De foto’s zijn uiteraard wat bewerkt in Lightroom, maar aan de intensiteit en de kleur van het Noorderlicht heb ik niks gedaan.