We worden wakker van de wekker, kijken naar buiten en alles is wit. Wat is het heerlijk om in winter wonderland op te staan! De vloerverwarming doet zijn best en op onze blote voeten lopen we door het appartement. We gaan zo met een rendiertocht mee, dus even ontbijten en op weg!
Ontmoeting met Poro Heisa
We zijn warm aangekleed, het is vandaag -28 ºC. Over alle kleding heen gaat nog een mooi thermo overall, die zorgt er nog eens extra voor dat je het minder snel koud krijgt. Twee paar sokken en twee lagen handschoenen.
De rendiertocht begint in het Salla Reindeer Park, iedereen krijgt een eigen rendier (Poro). Mijn rendier heet Heisa, het is een erg mooi dier die niet bang is als ik naast hem kom staan. De van hout gemaakte slee is al bevestigd, op de slee ligt een rendier huid voor extra comfort.
Na een korte instructie, hoe om te gaan met de dieren, lopen we met de dieren buiten de hekken. Nadat de hele stoet buiten de hekken is mogen we in de slee gaan zitten. Met een touw in onze handen, wat door de gids de “multifunctional control” wordt genoemd, gaan we op weg. Heisa, die het vierde rendier in de rij is, komt langzaam op gang. Met het touw geef ik een tik en Heisa begint wat sneller te lopen.
Rendiertocht in “The middle of nowhere”
Heuvel op en af, het tempo zit er lekker in en de omgeving is prachtig. De besneeuwde bomen en uitgestrekte witte velden zorgen voor een mooi beeld.
Heisa bepaalt vooral zijn eigen tempo. Af en toe heb ik het gevoel dat ik helemaal in mijn eentje in “the middle of nowhere” zit, een paar minuten later zet hij weer een drafje in en halen we de rest in.
Heel langzaam begint de zon boven de bomen te komen, er glinstert een oranje gloed over de sneeuw.
Terwijl je op de slee ligt merk je dat het goed koud is, er begint zich ijs te vormen in mijn baard. Ook beginnen mijn voeten langzaam koud te worden. Gelukkig blijven mijn handen goed warm in de Hestra wanten.
Je kan je lekker ontspannen terwijl je in de slee zit en genieten van het uitzicht. Je blijft naar je rendier kijken die je slee vooruit trekt. De hoefjes van het rendier dat vrolijk op en neer gaat terwijl het in een drafje doorgaat.
Rendier voeren
Na een paar kilometer maken we een tussenstop. We zijn aangekomen bij een afgezet gedeelte waar de zwangere vrouwtjes en nog jonge kalfjes zitten. We mogen de dieren hier eten geven, lange takken met gedroogde blaadjes en rendiermos. De dieren reageren gulzig en rennen op ons af.
Meteen begint iedereen foto’s te maken, wat het dan weer een toeristische attractie maakt. Natuurlijk doe ik er zelf net zo hard aan mee, het is een prachtig totaalplaatje. Rendieren groot en klein lopen langs je heen en eten uit je handen.
Alle rendieren rennen plots weg als een van de gidsen binnen komt lopen met een emmer vol voer. De dieren duwen elkaar wild aan de kant en duwen hun neus in de emmer om alvast een flinke hap te kunnen nemen. Zodra het voer op de grond wordt gegooid, hebben de dieren geen oog meer voor ons en gaan we weer naar ons eigen rendier toe.
De verkeerde kant
Ondertussen was ik gewend geraakt aan Heisa. Af en toe moest hij een correctie krijgen om door te lopen, maar hij gedroeg zich netjes. Het is ook een erg mooi dier met een prachtig symetrisch gewei.
Als we stoppen kijkt hij vaak even om, om te zien of ik nog wel in de slee zit. En zijn behoefte doet hij gelukkig ook niet terwijl we aan het rennen zijn.
Na een tijdje begint Heisa toch weer wat achterop te raken en geef ik hem aan wat sneller te gaan. Ik begin langzaam weer bij de persoon voor mij te komen. De gids zie ik op dit moment niet meer, deze is een bocht om gegaan en vanaf het stuk waar wij lopen is niet te zien waar hij zich bevindt.
Als Heisa aankomt bij de bocht zitten we nog niet bij de rest, bij de bocht bevindt zich ook een ander pad dat rechtdoor gaat. Heisa twijfelt even, neemt aanstalte om de bocht te pakken maar op het laatste moment loopt hij toch rechtdoor. De verkeerde kant op!
Ik trek stevig aan het touw waardoor Heisa zijn hoofd naar achter wordt getrokken. Heisa vindt dit maar niks en probeert zich los te trekken, ik trek nog steviger! Doordat het touw zo strak komt te staan ziet Heisa niet meer waar hij loopt en loopt van het pad af.
De eerste stap die hij buiten het pad maakt zorgt ervoor dat hij een meter naar beneden zakt. Het arme dier zit verstrengeld tussen de houten balken van de slee en zakt steeds verder weg in de sneeuw. Ik laat het touw wat losser, maar plots trekt Heisa weer stevig en de slee begint ook van het pad te raken.
Terwijl ik mijn best doe Heisa rustig te houden komt een gids langzaam aangelopen. Tegen de tijd dat de gids er is is een van de stokken waarmee Heisa vast zit gebroken. Heisa staat op het punt om op de slee te springen, ik spring snel van de slee af en op dat moment springt Heisa op de slee.
Ik stap naar de andere kant van de slee om niet een klap te krijgen van Heisa. Maar het is al te laat, Heisa beweegt met zijn hoofd naar beneden en omhoog. Zijn gewei komt tussen mijn benen terecht en ik voel een zijn gewei in mijn dij steken. Ik spring opzij en zak een meter de sneeuw in.
Ondertussen is de gids aangekomen en heeft het rendier achter mij tot rust gekregen. Het dier was achter Heisa aangegaan en in paniek wou hij ook van het pad afgaan. Heisa was buiten adem en zijn tong hing half uit zijn bek. Hij was duidelijk nog in paniek. Ik hield hem strak tegen mij tot de gids hem los kon maken.
Samen met een andere gids wordt Heisa langs de slee geleid richting de rest van de groep. De mannen worden half omver getrokken door Heisa die maar wat graag weer terug wil naar de andere dieren.
Gelukkig gebeurde dit vlakbij de hut waar we even zouden stoppen. Ik pakte de slee en voor even voelde ik mij ook een rendier…
Gelukkig is er niemand gewond geraakt en mankeerde ook Heisa niks. Er zit een scheur in mijn thermopak, de gidsen geven aan dat ik deze kan omruilen. Boven op de heuvel werd er om gelachen en was de spanning weer weg. Ik heb niet eens door dat mijn snor is omgetoverd tot een ijspegel.
Opwarmen bij het vuur
Boven op de heuvel staat een hutje, in het hutje is ondertussen een groot vuur gemaakt en worden potten met drinken verwarmd. Warme bessensap!
Iedereen krijgt een stok met een flinke worst rendiervlees. Sommige mensen trekken hun schoenen uit om hun voeten op te warmen aan het vuur.
Een slee, twee rendieren
Na een halfuurtje gaan we weer verder. Het is niet ver meer naar de boerderij waar we zijn vertrokken. De dieren liggen lekker uit de rusten in de sneeuw. Ook als wij naar buiten komen laten ze zich niet storen en blijven rustig liggen.
Ik stap samen met mijn vriendin in haar slee, aan de achterkant wordt Heisa vastgemaakt die mij met lieve ogen aankijkt.
Het rendier aan de voorkant, Pakana, kijkt achterom en begrijpt niet waarom er ineens twee mensen in zijn slee zitten.
De laatste kilometer gaat erg rustig, we rijden helemaal achteraan. Heisa loopt met een drafje achter de slee aan. Ik kijk af en toe om terwijl hij met zijn snoet in mijn nek zit te hijgen.
Vliegen met een drone
Ik mocht een drone lenen om uit te proberen in de sneeuw. Ik heb er helaas in Nederland niet veel meer mee kunnen oefenen. Online had ik al wel gezien dat het met een temperatuur van -20 graden moet kunnen maar dat je goed moet opletten.
Vlak bij ons appartement zit een meertje waar we naartoe rijden, ik zet de drone in de auto aan zodat hij kan opwarmen.
Eenmaal buiten zet ik hem op een stuk stevige sneeuw en laat hem opstijgen. De eerste minuut wat minder hoog, hij houdt het goed vol en we gaan een stukje lopen met de drone. Het leverde tot de volgende gave foto bij een vuurplaats en een, via de app van de drone, gecompileerd filmpje.
De rest van de week zal ik zeker nog vaker met de drone gaan vliegen. Tussen de verschillende shots zitten mooie beelden, maar vaak mislukte de volledige shot dan weer. Als ik thuis ben zal ik er wat meer tijd instoppen en uploaden.
IJscafe
Onderaan de piste (er is 43km aan piste in Salla) staat een ijscafe. In de avond gaan we langs om een drankje te doen. Binnen staan een paar ijssculpturen en in de wand zijn mooie “sneeuwtekeningen” gemaakt. Op de grond liggen blokken met hierover rendier vellen om je warm te houden.
De shotjes die we krijgen worden geserveerd in kleine glaasjes volledig van ijs, ze smelten terwijl je ze vasthoudt. Het is er warmer dan buiten dus geen ramp om te zitten, zelfs erg gezellig. De constante temperatuur is binnen -4 graden terwijl het buiten ondertussen -30 graden is.
Geweldig verslag! Ademloos in één keer uitgelezen!