We ruilen in de ochtend onze langlaufski’s om voor normale ski’s en voor we het weten hangen we aan de skilift, die ons naar de top van de berg “Sallatunturi” brengt.
Skiën in Salla
Ok we hebben onze ski’s aangetrokken en staan bij de skilift, de skilift ratelt en we proberen voor het eerst om aan de skilift te hangen. We pakken hem vast maar hij we glijden er vanaf. De man die bij de skilift staat lacht en laat de skilift even wat langzamer draaien. De tweede keer lukt het!
Terwijl we omhoog worden getrokken blaast de koude wind verse sneeuw in ons gezicht, het is 16 graden onder nul maar zo voelt het niet. De adrenaline stroomt door ons lichaam. Het is lang geleden dat ik heb geskied en de laatste keer ging dat niet al te best.
De bomen op de helling beginnen te veranderen in sneeuwsculpturen en de palen van de skilift zijn bedekt met een dikke laag ijs. We komen boven aan en kijken uit over een groot deel van Salla, in de verte is Rusland te zien. Het zonnetje komt net op en probeert tussen een paar wolken door te komen.
Het is nog erg rustig op de piste, iedereen die naar boven komt gaat direct weer naar beneden op de rode piste. Wij beginnen met de blauwe piste die aan de andere kant van de berg ligt.
Langzaam naderen we de heuvel en kijken we naar beneden. Een paar dagen geleden hebben we beneden gelopen en foto’s gemaakt met de drone. Toen zag het er al steil uit, van boven is het nog een stuk steiler. Voor mensen die veel skiën is het een makkie, het ziet er zo soepel uit hoe ze naar beneden glijden.
Ik merk dat ik toch wat last heb van mijn knie, hij gaat op slot als ik een bocht probeer te maken. Uiteindelijk heb ik een goede draai gevonden waardoor ik niet als een speer naar beneden schiet, maar alsnog met een behoorlijke snelheid ga. Het is niet erg ontspannen, maar dat zal wel wennen zijn.
Beneden aangekomen komt de zon net boven de bomen uit en verlicht de helling, we hebben het gehaald zonder te vallen. Even bijkomen en genieten van het uitzicht, we hebben nog de hele dag!
Bij de skilift staat een aardige Fin die voor iedereen het liftje vasthoudt, het lukt direct en glijden zo weer naar boven. Boven aangekomen schieten we naar rechts en gaan opnieuw de zelfde helling af. Het lijkt ons wat veiliger om wat aan de techniek te oefenen op een stuk dat we al kennen.
Terwijl we naar beneden skiën kunnen we het niet laten om vaak te stoppen en om ons heen te kijken, de zon verlicht steeds een andere berg die je, zonder dat de zon schijnt, niet als een berg zou herkennen.
We zijn ondertussen toch zeker al 5 keer van boven naar beneden gegaan, het begint tijd te worden om te lunchen. Om terug te komen bij het appartement moeten we toch via de andere kant van de berg naar beneden. Gelukkig is hier ook een blauwe piste aangegeven.
Vol goede moed beginnen we met de afdaling op de blauwe piste. Alleen is de blauwe piste niet te herkennen, de piste is niet machineklaar gemaakt. Bijna de gehele blauwe piste heeft nog een laag verse poedersneeuw, wat best zwaar is om doorheen te skiën.
Deze route moet een paar keer een andere piste doorkruisen, wat ervoor zorgt dat we steeds op onze kaart kijken of we nog wel goed gingen. De route gaat een stuk door het bos heen, waar we natuurlijk weer stoppen voor een paar foto’s. Als we net klaar zijn schieten er een paar snowboarders langs de bomen de piste op en zetten de verdere afdaling in. Wat heerlijk als je zo kan skiën!
We zijn bijna beneden, het laatste stukje staat erg duidelijk aangegeven op de kaart. Maar in werkelijkheid lijkt het in de verste verte niet op een blauwe piste. We nemen het laatste stuk van de rode piste en daar ga ik, vlak voor het einde van de helling glij ik weg met een ski en lig ik op de grond.
Beneden aangekomen lopen we al knikkend op onze sneeuwschoenen terug naar ons appartement waar we even lunchen. Na de lunch lopen we op dezelfde knikkende manier weer terug naar de skilit en laten ons weer omhoog slepen.
De maan is ondertussen zichtbaar geworden terwijl de zon zijn hoogste punt voor vandaag alweer heeft gehad, het is een prachtig gezicht. Aan de ene kant de maan die heel stellig in de blauwe lucht blijft staan, terwijl aan de andere kant de zon steeds verder zakt en van kleur veranderd.
Terwijl we nog een paar keer afdalen zakt de zon steeds verder en begint het donkerder te worden. Onderaan de helling is een vuur aangestoken waar we af en toe even opwarmen. Ik ga op het laatst in mijn eentje nog een paar keer naar boven, daar kom ik een Nederlandse vrouw tegen die ook al de hele dag op de piste te vinden is. We raken aan de praat nadat we een paar foto’s hebben gemaakt van de zonsondergang.
Ze geeft een paar tips en neemt mij op sleeptouw, ze staat erop. Terwijl ze langzaam naar beneden skiet ga ik achter haar aan. Ik heb nog wat aan de tips ook! Mijn benen zijn ondertussen flink moe geworden en besluit dat dit mijn laatste afdaling was. Beneden aangekomen staan onze vrienden daar te wachten, ze hebben de auto vlakbij geparkeerd en rijden naar de skiverhuur.
Nadat we onze skispullen hebben ingeleverd krijgen we meteen onze sneeuwschoenen mee voor morgen. Dan gaan we naar Oulanka National park.
Boven de skiverhuur is nog een loungebar, een gezellig gebouw die uitkijkt op de piste. We drinken hier nog gezellig wat en gaan naar huis. Hier stappen we in de sauna om onze spieren even lekker te laten ontspannen.
