Sneeuwschoenwandelen naar de Saana en rendieren in Kilpisjärvi

Ik word wakker, naast mij ligt de laptop nog. Ik klap hem open en het groene noorderlicht danst op mijn scherm. Wat was gisteren (of eigenlijk vannacht nog) geweldig! Al ben ik nog best moe van het jagen op het noorderlicht van gisteren.

Ik ga zo met mijn gasten een sneeuwschoen wandeling maken, waarbij we gedeeltelijk de heilige Saana berg beklimmen. Een goed ontbijt om er zeker van te zijn dat je niet halverwege met knikkende benen komt te staan.

Ik heb mijn knie behandeld met tape zodat deze wat meer steun heeft. Ik heb een blessure aan mijn knie en het laatste wat ik wil is dat ik deze forceer. Dat zou misschien wel het einde kunnen betekenen van ons doel om de Kilimanjaro te beklimmen later dit jaar.

Vanaf een camping tot halverwege de Saana

We worden opgehaald door Johanna, de gids van Kilpissafarit. Nadat we eerst nog een paar andere snowboots hebben geprobeerd, rijden we met een busje een stuk verderop. Hier rijden we een soort van camping op, leegstaande caravans en sta-caravans die volledig besneeuwd zijn, een spookcamping.

We stoppen waar een pad tussen de bomen door naar boven gaat. Hier krijgen we onze uitrusting. Een paar sneeuwschoenen en twee wandelstokken.

Nadat iedereen de uitrusting heeft aangedaan, wat niet heel moeilijk is, krijgen we een warming up. Johanna gaat als in een sportschool voor ons staan, we moeten haar nadoen. We krijgen verschillende oefeningen, zodat de spieren die we normaal niet gebruiken, opgewarmd worden.

Na de warming up gaan we het pad op dat het gehele jaar door bewandeld wordt door ongeveer 30.000 mensen. Erg veel naar mijn idee, maar wellicht is het hier wel heel druk in de zomer?

Vroeger stond hier een trap richting de top van de Saana, deze is nu verwijderd en wordt opnieuw gebouwd. Deze nieuwe trap wordt niet vanaf de camping gebouwd, maar nog een heel stuk verderop. De trap is nodig omdat anders de natuur teveel verwoest wordt door alle mensen die de Saana beklimmen.

We lopen tussen de bomen door en links van ons zien we het meer waar we gisteren met de sneeuwscooter overheen gingen. Het is kraakhelder, de zon komt langzaam achter de bomen vandaan.

Johanna vertelt veel over de omgeving, de berken die hier staan zijn erg oud maar zien er jong uit. Doordat de zomer maar zo kort is groeien de bomen erg langzaam. Ook is er een paar zomers geleden een worm geweest die de bladeren van de berken opeet, hierdoor zijn veel berken overleden.

Ik word enorm blij van de stilte die ik ervaar tijdens het wandelen. Ik loop achter de groep aan, zodat ik rustig af en toe een foto kan maken. Maar ook om even te luisteren, naar de stilte… die alleen een beetje verstoort wordt door het lichte klikken van de sneeuwschoenen.

Als ik rechts naar boven kijk zie ik de top van de Saana, machtig staat de heilige berg daar. Terwijl ik naar de top kijk zie ik hoe een beetje wind wat sneeuw van de top af blaast.

De wandeling naar boven is absoluut niet zwaar, af en toe haal ik de groep even in via de losse sneeuw. Zo kan ik een paar foto’s van de groep maken.

Eenmaal boven de boomgrens is het nog een klein stukje voordat je aan het echte werk begint voor de beklimming van de Saana. Iets wat wij vandaag helaas niet doen, maar het kriebelt wel!

We moeten een wat steiler gedeelte op, om aan een top halverwege de beklimming te komen. Hier moet ik het pad zelf nog maken, ik ga voorop wat wel een stuk zwaarder is. Elke stap zak je toch zeker zo’n 30 tot 40cm naar beneden.

Maar eenmaal boven straalt de zon in mijn gezicht terwijl de rest van de groep mij volgt. Wat een prachtig uitzicht heb je hier! Je kan alle kanten op kijken en overal is het wit!

Johanna heeft eten en drinken meegenomen, ze schenkt voor iedereen warme bessensap in een Kuksa en we krijgen een zoete donut als snack.

Iedereen krijgt de kans om te genieten van het uitzicht en maken wat foto’s. Johanna geeft aan dat ze nog niet perse terug hoeft te gaan, ik stel direct voor om nog een klein stukje naar boven te lopen.

Ik loop voorop terwijl de groep beneden nog bij de Johanna blijft staan. Ik kan voorlopig overal lopen, pas vanaf de plek waar paaltjes staan begint er lawinegevaar.

Ik hou mijn horloge bij de hand en klim tot een top, mijn horloge geeft aan dat op deze top we 151 meter hebben geklommen, vanaf de plek waar we zijn vertrokken.

Ik wacht tot de groep ook naar boven komt en terwijl ik om mij heen kijk zie ik een persoon wat boven mij. Hij loopt met goede uitrusting langzaam naar boven. Al slalommend langs de paaltjes die gevaarlijke plekken markeren klimt hij of zij naar boven. Later als we terug in het dorp zijn zie ik deze persoon op de top van de Saana staan, een jaloers gevoel bekruipt me. Wat had ik daar ook graag willen staan!

Als de groep ook op mijn punt is aangekomen, zetten we met een bocht de afdaling in. We dalen op de plek af waar de persoon die omhoog klimt, omhoog is gekomen.

Op de terugweg gaan we een paar keer off-road met de sneeuwschoenen, om te ervaren hoe het nou is om met sneeuwschoenen in de zachte sneeuw te staan.

Als we eenmaal beneden aankomen staat het busje alweer klaar om ons op te pikken. We hebben totaal 2.67km gelopen waar het hoogste punt op 656meter hoogte is.

Op bezoek bij de rendieren boerderij

Weer terug in Kilpisjärvi heb ik maar even de tijd om een hapje te eten in het restaurant. Ik word om 14.00 uur opgehaald door Kilpissafarit om een kijkje te nemen bij de rendieren boerderij.

Je mag het eigenlijk geen rendieren boerderij noemen, er zijn 4 rendieren. Maar daarnaast zijn rendieren geen boerderij dieren. Het is niet gezond om een rendier als boerderij dier te houden.

Ik ben hier om te kijken of deze excursie voor groepen in de toekomst de moeite waard is. Er is een Duits stel dat de excursie geboekt heeft, ik mag met hun mee.

Er komt een Sami man en begroet ons, we mogen met hem mee achter de hekken. Eenmaal door de hekken heen komen de rendieren aangehold. De man haalt wat rendier mos uit een emmer en de rendieren eten hiervan.

Eentje die eet het uit zijn handen, de andere drie blijven liever op een afstandje. Het rendier dat uit zijn handen eet vind het ook niet erg dat hij wordt geaaid.

De man verteld over de rendieren en de plek wat hij hier heeft. Het voelt klungelig aan, een beetje zoals het hier in Kilpisjärvi is. Iets wat je kan respecteren als je beseft dat iedereen hier een beetje zo is.

De rendieren die de man hier heeft zijn werkdieren. Al zijn andere rendieren zijn in het wild, ergens in de bergen. Vragen hoeveel rendieren iemand heeft doe je niet. Dat is hetzelfde als vragen hoeveel geld iemand heeft. Ze zullen hier dan ook niet antwoord op geven.

Na een tijdje praten en vragen stellen (ik ben degene die vragen stelt, Duitsers houden hun mond en kijken een beetje om zich heen…), lopen we door naar een houten hut.

In deze hut staat in het midden een grote tafel, op deze tafel liggen rendier geweien en een grote kist, waar een beamer onder blijkt te staan. Achter de tafel zit een gat in de vloer waar een vuurtje brand. Boven in het dak is een opening die open en dicht kan, zodat de rook weg kan. Achter het vuur staat een dia-scherm.

We gaan zitten bij het vuur en de man maakt koffie klaar bij het vuur. Af en toe vallen er hele stukken sneeuw naar beneden in het vuur. De Duitse gasten schrikken hier steeds van, de Sami man kijkt niet op of om.

Hij pakt een doos met originele kleding van de Sami erbij. Per kledingstuk verteld hij er wat over. Wanneer dit gedragen wordt, maar ook waarom en hoe het gemaakt wordt. Erg indrukwekkend!

Wist je dat de krul in de schoenen van de Sami, bedoeld waren om vast te binden aan ski’s? Ik dacht altijd dat het voor de sier was!

Alle kleding maakt een rondje zodat je kan voelen / ruiken. Ook gaat er een sneeuwschoen rond, een schoen van rendierenvellen met daarin hooi en stro, wat diende als warme sok. En wij maar zeuren met twee paar wollen sokken?!

Als de beamer is opgewarmd zet de man een film op van zo’n 20 minuten. Hij heeft deze zelf in elkaar gezet, alle beelden zijn door hem of zijn familie gemaakt. De voice-over is van hem, in het Engels. Net zo knullig als de rest!

Maar de informatie die gegeven wordt is hartstikke interessant, ook het geheel van het filmpje maakt het dat ik blij verrast word. In het filmpje wordt het rendier houden over de vier seizoenen verteld. Vanaf de geboorte tot het sterven van het dier. Daarnaast ook de gewoontes en manieren hoe de rendieren worden gehouden.

Nadat het filmpje was afgelopen, was er nog tijd voor wat vragen. Uiteraard ben ik weer de enige die vragen stelt… Vervolgens laat de man nog een paar van zijn geweien zien, uit respect koop ik er eentje voor thuis.

De man brengt mij vervolgens terug naar de Arctic Polar appartementen. In de auto praten we over zijn rendieren die een paar honderden kilometers verderop in de bergen staan.

Als ik terug kom is het alweer bijna etenstijd. We eten kabeljauw, een joekel van 11kg die JP zelf van de zomer gevangen heeft. Alhoewel mensen een beetje sceptisch waren over het eten van vis, heeft het iedereen goed gesmaakt.

Sneeuwschoen wandeling naar Tsahkaljärvi

Na het eten trekken we weer de sneeuwschoenen aan. Dit keer gaan we met de gehele groep, een wandeling naar Tsahkaljärvi. Hier staat een Laavu (een traditionele Finse schuilplaats), hierin zal een vuurtje gestookt worden.

Het duurt even voordat we weg zijn, niet alle sneeuwschoenen zitten goed. Vervolgens uit het niks geeft de gids aan dat hij gaat lopen. De groep loopt er achteraan.

Al vrij snel krijgt iemand problemen met de sneeuwschoenen. Ruben blijft bij deze groep en ik loop door. Niet veel later krijgt de gids ook pech met zijn eigen sneeuwschoen. De groep kan wachten, maar om de zoveel meter schiet zijn schoen los.

Ik stel hem voor dat we doorlopen. Hij geeft mij aan dat we tot aan de kruising moeten doorlopen en dan naar rechts. Ik ga voorop lopen, maar er komt geen kruising. Wel een splitsing… ik twijfel en besluit uiteindelijk toch maar naar rechts te gaan.

Uiteindelijk komt de gids weer naar voren, we praten wat tot we even stoppen. We gaan wat snel voor de groep. Ik ga in de losse sneeuw staan zodat ik een foto van de groep kan maken. Ik vraag aan de gids of hij met zijn hoofdlampje wil bijschijnen, hij begreep het niet helemaal…

We lopen nog een stuk verder, het is goed donker en sneeuwt een beetje. De wolken worden verlicht door de lantaarnpalen die een paar kilometer verderop staan. We komen bij een beekje, waar in de zomer een kleine waterval zit. Je hoort het water bewegen.

De groep loopt over een brug en komt aan bij de Laavu. Ik blijf nog even bij Ruben staan voor een paar foto’s en filmpjes van de brug.

Eenmaal bij de Laavu krijgen we weer warme bessensap en een donut.

Bij het vuur stelt de gids vragen aan de groep en maakt het gezellig. Helaas hebben een paar gasten niet veel geluk gehad met de sneeuwschoenen en geven aan niet op deze manier terug te willen. Ze kunnen met de sneeuwscooter mee terug naar beneden.

Na een tijdje vertrekt een groep weer terug naar beneden, via dezelfde kant als dat we omhoog zijn gekomen. De andere groep maakt een langere route, speciaal voor de mensen die nog wat langer wouden lopen. Ik besluit met hun mee te gaan, Ruben is met de andere groep mee terug gegaan.

Onderweg geniet ik van de kou en het lopen door de losse sneeuw. Elk uur dat ik hier langer buiten sta heb ik het gevoel dat er meer energie bij mij naar binnen komt.

Halverwege de tocht gaat de gids nog een keer onderuit, dit keer trekt hij zijn sneeuwschoenen uit en loopt gewoon verder. De groep besluit zelf ook nog even door de losse sneeuw te rennen. Iemand komt eruit terwijl hij een sneeuwschoen mistte, die stond een paar meter terug overeind in de sneeuw.

Noorderlicht jagen

Weer terug bij de appartementen ga ik met Ruben richting het veld. Er is goede zonnewind maar nog geen noorderlicht te zien. Ruben maakt een paar foto’s met zijn camera en ziet wel een hele lichte groene vlek, maar te weinig om hier de gasten voor te roepen.

Terwijl we bijna bij het veld komen zien we sporen op het pad. We vragen ons af van welk dier de sporen zijn. Als we goed kijken zien we dat het geen sporen kunnen zijn van een hond, hiervoor staan ze te dicht bij elkaar. En de sporen zijn zeker te groot voor een vos!

Er leven hier in de omgeving ook veelvraten (wolverine). De veelvraat vermoord vaak andere dieren zonder ze ook op te eten. Een veelvraat valt soms zelfs een puma of eland aan! Niet een erg gezellig dier dus…

We maken een paar foto’s van de sporen en vergelijken deze met foto’s van Google. Ze komen goed overeen.

Als we eenmaal aankomen op het veldje zijn de sporen nog steeds zichtbaar. We zien zelfs uitwerpselen liggen! Ook deze vergelijken we online. Nu weten we het zeker, hier heeft vandaag nog een veelvraat gelopen. Ik kijk snel om mij heen, maar er is nu natuurlijk geen dier te zien.

Niet veel later versturen we het eerste alarm op de groepsapp, er is zichtbaar noorderlicht bij de Saana. Het noorderlicht verdwijnt vaak achter de dichte bewolking, maar blijft continue zichtbaar.

Zelfs door de dichte bewolking is het groene licht zichtbaar. We gehele groep roept naar het noorderlicht om te voorschijn te komen. We hebben een paar keer geluk dat er een wolk open breekt en het noorderlicht al dansend langs komt.

Een van de gasten heeft het vuur aangemaakt, maar iedereen staat op het veldje. Na afgelopen nacht is dit maar een beetje noorderlicht. We zijn verwend, maar ook vanavond geniet de gehele groep weer enorm!

Als het noorderlicht even intens fel wordt hoor je de groep weer jubelen, wat een plezier je wel niet kan hebben door een bijzonder natuurverschijnsel? Het noorderlicht zien is ook niet voor niets de nummer 1 voor op je bucketlist!

Morgenochtend vertrekken we naar Luosto, al redelijk vroeg gaan we terug naar onze appartementen. Het noorderlicht blijft dansen, maar de bewolking zit ons deze avond helaas in de weg.