Het is gister weer niet al te laat geworden, ergens ook wel fijn want vandaag gaan we sneeuwscooteren! Wie het verhaal van gister nog niet heeft gelezen, we hebben gister geijsvist op Saanajärvi.
Afgelopen nacht is Wietse aangekomen, de companion van Ruben. Hij zal vandaag met ons optrekken om morgen vervolgens door te reizen naar Noorwegen.
Samen met Wietse vertrek ik direct na het ontbijt richting Kilpissafarit om de mogelijke excursie te bespreken met Jussi. We kunnen een hike met sneeuwschoenen op de Saana aanbieden en een sneeuwscooter tocht naar een plek wat lastig te bereiken is.
Sneeuwscooteren voor dummies
Als Wietse en ik buiten komen staat de groep daar al, ze krijgen uitleg van een van de gidsen van Kilpissafarit. Uitleg hoe de sneeuwscooter werkt, welke signalen er gegeven moeten worden bij stoppen en vertrekken. Maar ook vooral, wat je wel en niet moet doen!
Iedereen krijgt een sneeuwscooter toegewezen, zo krijg ik ook mijn eigen sneeuwscooter. Ik heb mijn GoPro meegenomen en maak deze met een head-strap vast over mijn helm. Zal hij toch wel houden…?
We zullen eerst beneden op het meer een paar bochten gaan maken zodat iedereen gewend kan raken aan de sneeuwscooter.
Belangrijk bij het sneeuwscooteren is dat je je armen ontspant, als je je armen niet ontspant heb je de neiging om continue tegen te gaan sturen. Dit is vermoeiend voor je armen en zal ervoor zorgen dat je de dag erna spierpijn hebt.
We krijgen een voor een het signaal dat we mogen rijden, ik zit ergens middenin de groep. Langzaam beweeg ik de sneeuwscooter vooruit en volg de anderen.
We komen op het meer uit waar iedereen achter elkaar bochten maakt rondom takken. Het lijkt wel een wintersport klas die de meester aan het volgen is!
Nadat iedereen “geslaagd” is, wordt het gas wat verder ingedrukt.
Vliegende GoPro
De zon schijnt in onze rug en zorgt ervoor dat de bergen om ons heen prachtig belicht worden. Het meer waar we op rijden is gigantisch. Heel af en toe rijden we langs een klein bosje van bomen. Het is geen technische rit, vooral rechtdoor!
Nadat we al een keer waren gestopt om te kijken of alles goed gaat met iedereen, hoor ik een tik bovenop mijn helm. Ik voel of mijn GoPro er nog zit. Hij zit er nog…
Een paar seconden later voel ik de GoPro losschieten van mijn helm. Ik steek mijn hand op en stop de sneeuwscooter. Een gids zat vlak achter mij en pakt hem snel op en brengt hem terug. Snel stop ik de GoPro in mijn tas, zodat we verder kunnen. (Sorry Pascal… maar de GoPro doet het nog!)
Drielandenpunt: Noorwegen, Zweden en Finland
We rijden verder en het gebied om ons heen veranderd nauwelijks. Voor ons verschijnt langzaamaan een heuvel, zodra we daar overheen gaan rijden we tussen de bomen.
Een paar sneeuwscooters moeten op ons wachten terwijl we langsrijden, het pad is niet breed genoeg om naast elkaar te rijden.
Uiteindelijk komen we aan bij een soort van geel monument met een paal erboven. We rijden met onze sneeuwscooter eromheen en stoppen.
De gids vertelt dat we op het drielandenpunt zijn. Hij laat zien welke kanten Noorwegen, Zweden en Finland nu liggen.
Het is hier werkelijk helemaal stil, natuurlijk hoor je de mensen van de groep om je heen praten, maar als je dit negeert is er niks dan stilte. Een lege vlakte, en een paar bergen om je heen.
Iedereen krijgt de mogelijkheid om foto’s te maken en op de foto te gaan met het drielandenpunt. Het monument zelf is niet zo bijzonder, al vind ik de paal die erop staat nog best grappig met de verschillende symbolen erin.
Sneeuwscooteren naar de Saana
Na een paar minuten is het weer tijd om te vertrekken. Ik zou in eerste instantie wisselen met Wietse die helemaal voorop rijdt. Maar uiteindelijk gaat dit toch nog niet door.
We starten en vertrekken rustig weer via dezelfde weg die we gekomen zijn. Nog geen 5minuten later stoppen we plots.
Twee sneeuwscooters voor mij is een sneeuwscooter een stuk van het “pad” afgeraakt en liggen de bestuurders in de sneeuw. Ik zet mijn sneeuwscooter uit om te gaan helpen, er zijn gelukkig geen gewonden of schade aan de sneeuwscooter. Wel even schrikken natuurlijk!
We doen het even iets rustiger aan tot we weer op het open veld komen. Hier wachten we even op tegenliggers die eraan komen.
Dit is ook de plek waar ik uiteindelijk toch wissel met Wietse. Ik ga op de eerste sneeuwscooter (achter de gids) zitten, achterop bij een van de gasten. Zij heeft nog niet gestuurd dus we gaan eerst weer een paar bochten maken. Zelf heb ik de GoPro in mijn handen om te filmen.
Mijn chauffeur rijdt super, het lijkt wel alsof ze dit al jaren doet en al gauw trapt ze het gas flink in. Als ik naar achter kijk wordt het gat tussen ons en de rest steeds groter.
We rijden nu recht op de Saana af, midden over de open vlakte. Wat je nog kleiner maakt dan dat je al was. Al dat wit om je heen.
Om de zoveel tijd stoppen we even om de groep weer bij elkaar te laten komen. Het is geen straf om vandaag op de sneeuwscooter te zitten, het is echt de perfecte dag hiervoor. De zon trekt nu weliswaar een beetje achter de wolken, toch geeft dit een prachtig licht wat op de bergen schijnt.
Als we dichter bij de berg komen moeten we een weg onderdoor, we rijden door een tunnel onder de weg door en komen direct tussen de bomen terecht.
Er volgt een stuk omhoog, we zijn aan de voet van de berg gekomen. Langzaam zie ik de open vlakte waar we net nog overheen reden tevoorschijn komen. Waar ik ook kijk, zie ik alleen maar lege, witte vlakte!
De klim omhoog lijkt wat technischer te zijn, de snelheid wordt continue aangepast. Als we even een wat mooier uitzicht krijgen, kijkt mijn bestuurder opzij en raakt direct van het spoor af. Door goed opzij te sturen en bij te leunen komen we weer op het spoor en een paar meter verderop stoppen we.
Ik kijk naar achter, de persoon achter mij was even verrast omdat die niet zeker wist of ze ons moest volgen met die gekke afwijking van het spoor.
We staan op een vlakte waar we boven de Saana uitsteekt en onder ons de open vlakte goed zichtbaar is. Het is alweer adembenemend mooi.
Als ik naar achter loop om te kijken hoe het met de groep gaat, hoor ik dat er een ongeluk is gebeurd. Een stel is omgeslagen en onder de sneeuwscooter terecht gekomen. Waarbij de schoen scheef zat dus men in eerste instantie dacht dat het been gebroken was. Dit bleek gelukkig niet het geval!
Maar nadat we weer verder rijden richting de plek waar we gister ook waren met ijsvissen, zien we dat er een aantal sneeuwscooters ver achter blijven. De gids besluit te draaien om terug te rijden. Als we hier eenmaal aankomen zien we dat hetzelfde paar nog een keer is omgeslagen! Op de plek waar ik gister van de sneeuwscooter ben gesprongen.
Daarnaast waren anderen ook al van het pad afgeraakt en hadden ze in plaats van de rem het gaspedaal gebruikt.
De schrik zit er even goed in! We besluiten hier ter plekke wat koffie te drinken met een snack erbij, daarna maar terug te keren naar het vertrekpunt. De sneeuwcondities zijn erg lastig door de losse sneeuw.
Terwijl we op de plek waar de sneeuwscooter is omgeslagen omhoog rijden, maken de gidsen een tweede spoor zodat hier ook sneeuwscooters omhoog kunnen. Maar ook hier gaat het verkeerd, terwijl iedereen rustig aan doet zien we een sneeuwscooter omslaan.
Ik stond op dat moment al en ren naar de omgeslagen sneeuwscooter toe. Ook nu is er gelukkig niet veel aan de hand. De mensen kunnen met wat hulp uit de sneeuw worden gehaald, waarna de sneeuwscooter weer overeind kan worden gezet.
Het spoor naar beneden is het oppassen, op veel verschillende plekken kleurt het spoor blauw van het ijs dat onder de sneeuw zit.
Helemaal beneden aangekomen stoppen we weer met de groep. We zien een aantal sneeuwscooters niet komen en de gidsen besluiten om weer terug te rijden. Na een tijd komt de groep weer aan. Weer is er het gas ingedrukt in plaats van de rem, weer gelukkig niemand gewond!
Informatie over excursies
Nadat iedereen heel is aangekomen bij Kilpissafarit loopt de groep weer terug naar de appartementen. Ruben heeft ze eerst nog even toegesproken dat ik ze van informatie zal voorzien.
Ik loop als een malle terug naar het gebouw nadat ik nog even met Jussi heb gesproken over de excursies.
Onderweg wordt er een hoop gelachen en nagepraat over de excursie van vandaag. De zon verschijnt ondertussen op de toppen van de bergen om ons heen.
Ik zit in het restaurant en de eerste gasten komen binnen voor informatie over de excursies. In totaal gaan vier personen de langere sneeuwscooter tocht doen en zeven (inclusief mijzelf) de hike met de sneeuwschoenen. De andere gasten hebben een dagje rust.
Ruben heeft ondertussen geregeld dat we gasten op vrijdagochtend in Luosto een rendieren boerderij kunnen bezoeken. Waar direct al positief op wordt gereageerd.
Boodschappen en avondeten
Nadat alle gasten weer zijn vertrokken loop ik met Wietse naar de supermarkt. De zonnewind is in ons voordeel vanavond, alleen de wolken werken nog niet helemaal mee.
We komen op het idee om het vuur in de avond aan te maken. Daarnaast bedacht ik mij dat ze in Finland, Molkky spelen. De Finse variant op het Zweedse spel Kubb. Na een tijd zoeken vinden we deze in de supermarkt.
Terug bij het restaurant kunnen we vrijwel direct aan tafel. We eten vanavond lasagne, iedereen schept ruim om. Het smaakt heerlijk!
De vorige avonden was het eten ook goed, maar dit was voor mij toch wel de beste avond. Nadat iedereen klaar is met eten houdt Ruben zijn toespraak, wat zijn de verwachtingen voor de komende uren?
Het lijkt bewolkt te zijn. Ruben en ik zullen buiten zijn om het weer in de gaten te houden. Verder is er dus de mogelijkheid voor gasten om bij het vuur te zitten en zelfs een spelletje te spelen.
Een aantal gasten blijven in het restaurant zitten en spelen een spelletje. Ikzelf ga het vuur weer aanmaken en zet Molkky uit. Zullen we vanavond kunnen dansen onder het groene licht?
