Na de geweldige ervaring van gisteravond heb ik mij bijna verslapen. We gaan vandaag een sneeuwscootertocht maken door het gebied van Luosto. Ik schiet mijn kleren aan en ren naar het hotel om te ontbijten. Wat ook niet al te slim is, met al die warme kleren ga je bij wat meer inspanning toch al snel transpireren. Er zijn nog medereizigers aan het ontbijten en ik haal opgelucht adem.
Iedereen is vrolijk en opgetogen, hoe kan het ook anders. We hebben weer een geweldige avond gehad op locatie veldje en locatie meertje. Weer hebben we prachtig noorderlicht mogen zien. Voor velen is de reis al driedubbel geslaagd.
Op de sneeuwscooter door Nationaal park Pyhä-Luosto
Na het ontbijt verzamelen we met de groep bij het huisje van Lapland Safaris. Vanaf hier vertrekken we met de sneeuwscooter. Ik ga bij de man achterop waarmee ik gister ook de huskysafari heb gedaan.
Achter ons zitten zijn twee dochters, als laatste van de groep. We beginnen eerst wat rustiger zodat de groep wat vertrouwen kan krijgen in de sneeuwscooter, heuveltje over en bochtje door. We gaan een stuk door een dichtbegroeid bos heen en komen dan op een open vlakte uit, direct wordt het gas opengedraaid.
We hebben weer zo’n geluk met het weer, de hemel is helderblauw en de zon staat laag en schijnt in onze rug. De omgeving veranderd veel, bossen waar de bomen eruit zien als druipkaarsen en de grote meren waar wat meer gas kan worden gegeven.
Om de zoveel tijd stoppen we even om te kijken of iedereen nog in de groep aanwezig is. De sneeuwcondities zijn goed, maar als je even niet oplet kan je alsnog uit het spoor raken en met de sneeuwscooter van het pad afraken. Tijdens een van deze momenten laat de gids mij weten dat er net een eland heeft gelopen over het pad waar we nu rijden. Ik zie de grote pootafdrukken voor mij over het pad lopen en besluit al lopend het te volgen tot voorbij een bocht.
Ik merk dat mijn hartslag wat sneller gaat kloppen, ik heb al wel eerder een eland in het echt gezien. Maar toch zou ik wel even schrikken als ik de bocht omga en plots oog in oog met een eland zou staan. elanden zijn niet ongevaarlijk, ze vertrappen je met gemak en in de diepe sneeuw kunnen ze alsnog een 50 kilometer per uur halen. Nadat ik de bocht om ben gegaan zie ik alleen maar een leeg pad, de afdrukken gaan het bos in.
We rijden weer verder tot we aankomen bij een Kota, hier stoppen we om wat op te warmen. De omgeving is prachtig, de zon straalt door de boomtakken heen. Buiten staat een hut waar hout wordt opgeslagen. Ongeveer 10 meter van de Kota staat een klein hokje, met een losse deur ervoor. The Arctic Toilet, of je nou echt moet of omdat je het een keer wil uitproberen, een paar van de reizigers bezoeken het arctic toilet toch maar even voordat ze naar binnen gaan.
Binnen krijgen we weer warme drank en vertelt de lokale gids over de vogels die hier in de omgeving leven. Tijdens de rit hierheen heeft hij verschillende sneeuwhoenen zien opduiken uit de sneeuw. Sneeuwhoenen zijn in de zomer bruin, in de zomer worden ze wit voor de camouflage. Ze kunnen zich heel goed verstoppen door zich in te graven in de sneeuw. Als er dan gevaar dreigt springen ze op uit de sneeuw en vliegen ze weg. Zelf heb ik dit al een keer lopend meegemaakt, je schrikt je helemaal kapot als er plots twee dieren uit de sneeuw naast je opspringen en wegvliegen.
Op de terugweg ga ik bij de voorste gids achterop zitten, ik wil de groep filmen terwijl we terugrijden. Weer werkt de zon mee en zorgt voor erg gave beelden. Het is het zeker waard om de compilatie van de sneeuwscootertocht te bekijken. Ik kan proberen met honderden woorden te beschrijven hoe het is om door Lapland te rijden op een sneuwscooter, maar soms zeggen beelden (en zeker bewegende beelden) toch wat meer.
Het effect van een coronaal gat
Als we terugkomen in Luosto ga ik met Annemarie bij Ravintola Punakettu eten, hier zitten een paar medereizigers waar we mogen aansluiten. Terwijl ik daar zit kan ik mijn ogen niet van mijn noorderlicht app afhouden. Ook de medereizigers kijken er continu naar, we zien de Bz al geruime tijd op -6 en de dichtheid en snelheid begint ook steeds hoger te worden. Dit zijn prachtige omstandigheden, veroorzaakt door zonnewind uit een coronaal gat. Nu hopen dat het vanavond helder blijft.
Een coronaal gat is een plek op de zon waar de magnetische veldlijnen in de ruimte verdwijnen, waar deze veldlijnen normaliter terugleiden naar de zon zelf. Doordat deze veldlijnen in de ruimte verdwijnen ontsnappen er veel zonnewind deeltjes. Doordat er door een coronaal gat meer zonnewind deeltjes ontsnappen dan normaal is de kans op noorderlicht hoger (als het coronaal gat aan de juiste kant van de zon staat).
In dit geval staat het coronale gat precies goed, de zonnewind deeltjes komen richting de aarde. Waar ze worden tegengehouden door de magnetosfeer, als deze magnetosfeer er niet was konden wij zelf niet bestaan. Sommige deeltjes dringen toch door de magnetosfeer heen en worden opgevangen door de magnetische veldlijnen van de aarde. De magnetische veldlijnen buigen af naar de poolstreken, waardoor de zonnewind deeltjes uiteindelijk in de atmosfeer terecht komen. Hier komen ze in aanraking met andere moleculen, zoals stikstof en zuurstof. Nadat de zonnewind in aanraking komt met deze moleculen vindt er een reactie plaats, in de vorm van licht. Dat is wat wij vervolgens zien op de aarde, het noorderlicht.
Bij een coronaal gat komt er meer zonnewind dan normaal richting de aarde. Waardoor niet alleen de kans op noorderlicht toeneemt, maar ook de intensiteit. Hieronder is het coronale gat te zien die zorgde voor een verhoging van de zonnewind deeltjes.
Ik app die dag veel met Ruben, die op dat moment in Sommarøy zit met een groep. Ook zij hebben al prachtig noorderlicht gehad. Dit beloofd een mooie avond te worden, als het helder is…
Noorderlicht in Lapland
Al tijdens het eten maak ik de groep warm, de kans om noorderlicht te gaan zien vanavond is erg groot. Maar het is ook weer een stuk kouder, dus zorg voor jezelf. Ik spreek met de groep af om op locatie veldje te beginnen, hier hebben we tenslotte de laagste horizon.
Nadat iedereen heeft gegeven loop ik met Annemarie naar locatie veldje, waar nu al meer mensen van de groep staan dan de vorige dagen. Ligt het aan mij of zijn mensen aangestoken met de noorderlicht verslaving?
Onze groep is ondertussen dominant aanwezig op de locatie, je merkt dat anderen nieuwsgierig worden doordat wij er staan. Anderen volgen ons zelfs. Achteraf kreeg ik te horen dat mensen ons waren gevolgd omdat wij er verstand van hadden, maar ze hadden nog geen melding uit het hotel gekregen. (die kwam zelfs te laat).
We worden al vrij vroeg op de avond beloond, de hemel is volledig helder. Daar komt de eerste strook al dansend achter de horizon vandaan. Hoger dan ik had verwacht. Zo snel als hij kwam opzetten verdwijnt hij ook weer.
“Bij de maan!” De hele groep kijkt omhoog en ziet een lichte groene streep langs de maan trekken. Niet voor ons, maar achter ons duikt het noorderlicht plots op. Terwijl we ernaar kijken begint de streep te trillen en zien we de dansende bewegingen van het noorderlicht tevoorschijn komen. De lichte groene strook stroomt vol met licht en bewegend noorderlicht. Op sommige plekken zit een draai in de strook en ontstaat er een tweede lijn die al dansend doortrekt, als deze lijn zijn oude lijn weer aanraakt zien we onder het groen de roze kleuren tevoorschijn komen.
Het lijkt wel alsof er een tornado van noorderlicht op ons afkomt, vanuit de twee stroken noorderlicht komt een grote vlek op ons af. Als hij bij ons is spat hij uit een en verspreid het noorderlicht zich overal over de hemel. Mensen staan te juichen (waaronder ik)… Terwijl ik met mijn camera overal foto’s van sta te maken film ik alles met mijn mobiel. “Snel een groepsfoto!”.
Ik leg mijn mobiel tegen mijn statief aan, iedereen gaat staan. Ik druk de camera in, ren op de groep af en duik in de sneeuw. *klik*, nog een foto!
Ik kom terug en zie dat we een epische foto hebben gemaakt met elkaar. Ik pak mijn mobiel weer op en beweeg om mij heen, ik weet niet goed waar ik moet kijken. Overal is het dansende noorderlicht te zien. We zien draken, slangen, tornado’s en de meeste prachtige gordijnen van noorderlicht.
Al met al heb ik zo’n 30 minuten met mijn mobiel in mijn hand gestaan. Toen was het noorderlicht al even bezig, maar het stopte ook nog maar niet. En als het uiteindelijk toch rustiger wordt in de lucht merk je dat de mensen ook rustiger worden. We staan al lang in de kou, sommigen pakken hun spullen en vertrekken al richting hun hotel of lodge.
Maar op dat moment zien we van achter de bomen een lichte streep omhoog gaan, het lijkt alsof iemand met een grote zaklamp in de lucht schijnt. Dan knapt het licht in een groot en breed gordijn dat hevig heen en weer beweegt, de roze kleuren springen tussen al het groen heen naar voren. Ik moet een stukje lopen om mijn camera goed te kunnen positioneren en in alle haast vergeet ik goed scherp te stellen.
Terwijl ik om de zoveel tijd mijn camera ontspanner indruk geniet ik in volle teugen van dit prachtige moment, we hebben enorm intens noorderlicht. Ik stuur een foto naar Ruben, ik krijg een berichtje terug van een balende Ruben. Het is bij hem zojuist helemaal dichtgetrokken, nog voordat de show kon beginnen. Hij zit alweer binnen met zijn groep.
Uiteindelijk spat het noorderlicht uiteen en zien we kleine slangen van noorderlicht alle kanten opschieten en langzaam vervagen.
Het noorderlicht was zo intens dat het ook gemakkelijk met een mobiel te filmen was, hieronder nog een filmpje van die avond van ongeveer 30 seconden.
Samen met een deel van de groep gaan we naar locatie meertje. Het noorderlicht verplaatst zich gedurende de avond, voor dit laatste noorderlicht had ik graag op locatie meertje gestaan. (maar beter dit dan helemaal niet!!).
Daar aangekomen zien we aan de horizon weer een brede strook noorderlicht, dat hevig dansend steeds hoger komt. Ik pak snel de hand van Annemarie en ga voor de camera staan. Een warm gevoel van geluk stroomt door mijn lichaam, ik sta hier met mijn groep noorderlicht reizigers die enorm blij zijn, maar ik sta hier ook met mijn prachtige vrouw die ons kindje in haar buik heeft.
Rechts van ons komt er weer een strook licht in de lucht, wat daarnet zorgde voor hevig dansende gordijnen. Helaas bleef dat dit keer uit en terwijl ik wacht op het volgende komen van achter de bomen het wolkendek waar Ruben ook al last van had. Achter het wolkendek zit nog wel een waas van noorderlicht.
Na nog een uur in mijn eentje te staan wachten is het duidelijk, we hebben een enorm geslaagde avond gehad, dit is een goed moment om naar bed te gaan.
Hieronder is de data te zien van de magnetometer die bij Kilpisjärvi staat, hierop is de verstoring van het magnetische veld te zien. Deze verstoring was bij ons zichtbaar aan de hemel.
Schitterend. Het is alsof ik terug daar ben. Was een magische avond.
Fijne kerstdagen en eindejaar voor iedereen.
Mijn grote wens was het Noorderlicht te zien. Nou, dat is gelukt! 😊
Mooi verhaal en mooie plaatjes aan fijne herinneringen!
Prachtig om weer terug te zien! Het was echt een magische avond 😍