Snel, sneller, snelst! Afgelopen dagen hebben we een tocht gemaakt met de rendieren en husky’s, die snel kunnen lopen. Maar niet sneller dan een sneeuwscooter. Vanmiddag gaan we een sneeuwscooter tocht maken. De skihelling waar we vanuit ons appartement tegenaan kijken is niet meer te zien, het is gaan sneeuwen.
We stappen met onze slee uit de deur en onze benen verdwijnen meteen in een dikke laag aan sneeuw.
Op de skihelling is een gedeelte speciaal voor slees, afgelopen maandag zijn hier nog slee wedstrijden gehouden. Ik heb twee grote pannenkoek slees. We lopen de helling op waardoor we meteen flink opwarmen. Bovenaan gekomen zetten we de GoPro aan en gaan!
Sneeuwscooter tocht in Salla
We trekken ons thermopak aan en zetten onze helm op. We doen de deur naar buiten open en de sneeuw waait direct onder de helm door in ons gezicht. Lopen naar de sneeuwscooters waar er uitleg wordt gegeven. Twee jaar geleden hebben we ook een sneeuwscooter tocht gemaakt, dus het meeste weet ik nog wel.
Een van de lastige dingen van een sneeuwscooter, is het gas geven. Het gas hendeltje zit aan de rechtervoorkant van je stuur, de rem aan de linker achterkant (netzoals bij een fiets). Om gas te geven moet je het hendeltje indrukken met je duim, deze hou je de gehele tocht ingedrukt. Sturen doe je dus voornamelijk met je linkerarm. Hoe steviger je het stuur vasthoudt, des te moeilijker het wordt om een sneeuwscooter te bestuderen. Daarnaast is het lastiger om goed te sturen bij een lage snelheid, hoe sneller je gaat hoe rechter je blijft rijden.
We kiezen een sneeuwscooter uit en gelukkig zitten we direct achter de gids. Je weet nooit hoe andere rijden in een groep, voor hetzelfde geldt zit je de hele tocht te remmen omdat de persoon voor je niet goed kan doorrijden.
We rijden het bos in waar we eergister nog met de drone vlogen. De bomen hebben een extra laagje sneeuw gekregen en alle sporen van andere sneeuwscooters zijn uitgevaagd.
De sneeuwscooter is de perfecte manier om het winterwonderland van Finland te bekijken. Je rijdt over smalle paden tussen de bomen door en over uitgestrekte meren waarbij je de overkant amper kan zien. We beginnen te klimmen met de sneeuwscooters en terwijl we hoger komen, buigen de bomen meer en meer onder de lading sneeuw. Sommige bomen lijken het elk moment te begeven onder het gewicht.
Voor de koude handen zit er verwarming in het stuur, mijn handen worden zo warm dat ik na een tijdje de handverwarming uit doe. Ookal vriest het buiten nog zo’n 18 graden.
Na een uur rijden komen we aan bij een hutje. We stappen allemaal af en er wordt een vuur in het hutje gemaakt. Koud heb je het niet als je aan het sturen bent, maar de mensen die achterop zitten krijgen het wel koud. Als ik terugkijk waar we vandaan komen kan ik de overkant niet meer zien. Je ziet amper het verschil tussen de grond en de lucht, zo wit is alles.
Op het vuur wordt warme chocolademelk en rendierburgers klaargemaakt. Terwijl we aan het opwarmen zijn bij het vuur begint het buiten snel donkerder te worden.
Zodra we weer buiten komen is het al donker en gaan de lampen van de sneeuwscooter aan. Gek genoeg zie gaat dit gemakkelijker dan in het licht, het blauwe licht zorgt ervoor dat ik niet goed de sporen van mijn voorganger kan volgen. Nu het donker is gaat dit een stuk makkelijker.
De gids vertrekt weer en zo rijden we met een max snelheid van 50km per uur weer terug naar huis. Onderweg worden er een paar filmpjes van ons gemaakt, we zijn de tweede in de rij.
De totale tocht was ongeveer 30km, waar we drie uur over hebben gedaan. Het is een prachtige tocht om te maken, of het nou helder weer is of sneeuwt. Zeker een aanrader!
