Weer word ik wakker en lig nog even aan gisteren terug te denken. Twee sneeuwschoenwandelingen, een rendierboerderij en ook nog op het noorderlicht kunnen jagen! Wat een geweldige dag was het weer!
Vandaag vertrekken we uit Kilpisjärvi en rijden we met de bus naar Luosto. Een reis van ongeveer vijf en een half uur. Ik vertrek voor het laatste ontbijt in Kilpisjärvi.
Van Kilpisjärvi naar Karesuando
Na het ontbijt haal ik mijn bagage en breng deze naar de bus. Ik ben de eerste. Terwijl we wachten op de gasten plaats ik de GoPro achter het glas van de bus. In Canada maakten we een timelapse van elke lange rit die we maakte, wat achteraf een mooie indruk geeft van de omgeving!
Bekijk de volledige timelapse aan het einde van dit blog.
Nadat alle gasten in de bus zitten is het tijd om afscheid te nemen van JP, zijn vrouw en zelfs de serveerster. Als je ze zou zien zou je niet verwachten dat ze zo persoonlijk kunnen zijn, op het moment dat we afscheid nemen worden we naar ze toe getrokken en krijgen we een knuffel!
We rijden weg bij Arctic Polar en gaan langzaam de bergen in, waar de rit een stuk hobbeliger wordt. We rijden in ongeveer anderhalf uur naar Karesuando wat in Zweden ligt.
Afgelopen dagen was het wat laat, ik zou zelf mijn ogen wel dicht kunnen doen, maar dan mis ik de prachtige witte landschappen! Ik kijk een paar keer om en zie een paar mensen knikkebollen.
Na ongeveer een halfuur wordt er geopperd om wat muziek aan te zetten, er werd een speaker tevoorschijn gehaald. Vervolgens werden er verzoeknummers gevraagd, binnen no time werden er après-ski nummers gedraaid.
Dit was totaal niet wat je zou verwachten van deze reis, maar de hele bus had er lol mee.
Toen we eenmaal aankwamen bij Karesuando stond de muziek nog steeds aan.
Karesuando is een Zweeds dorpje dat direct aan de grens met Finland ligt, in 2011 had Karesuando 350 inwoners. Het dorp ligt direct aan de rivier de Muonio, halverwege de brug naar de andere kant van de rivier is de landsgrens met Finland.
Direct in Finland kom je in het dorpje Kaaresuvanto.
De bus parkeert op een parkeerplaats direct naast een kerk. We kunnen er even uit om de benen te strekken, toilet bezoekje, over de grens heen rennen en natuurlijk het kerkje bekijken.
Het kerkje is prachtig, zo mooi dat zelfs Ruben iedereen in een rij laat zitten om foto’s te maken. Zodat iedereen de kans heeft een foto te maken van de kerk zonder dat iemand plots op de foto staat.
Ik maak een paar foto’s en direct daarna stel ik Ruben voor dat we een selfie maken op de grens. We lopen naar de grens, waar we goed moeten oppassen voor een vrachtwagen die over de brug heen dendert.
Over de bevroren rivier rijden een paar sneeuwscooters, eentje met een soort aanhangwagen.
Vanaf de brug ziet de kerk er misschien nog wel mooier uit, de boomtoppen zijn helemaal wit en de zijkant van de kerk is nog wit van de sneeuwval.
Nadat ik weer even in Finland ben geweest loop ik terug richting een restaurant wat ook aan de weg staat, even langs het toilet. Als ik naar binnen wil gaan word ik verwelkomt door een trol, of wat het dan ook mag zijn…
Ik bekijk het kerkje nog even van binnen, waar op dat moment nog een paar andere gasten zijn. Het viel mij helaas tegen, aan de buitenkant is de kerk mysterieus en heeft het typische Scandinavische karakter. Van binnen is het erg simpel en is de architectuur van buiten niet door vertaald.
Terwijl als je voor de kerk staat de deur weer echt een pronkstuk is, maar dat komt misschien ook omdat ik gewoon van deuren hou… Gekke gewoonte, maar als ik ergens een mooie deur zie moet ik deze fotograferen.
Op bezoek in Sonkamuotka
Weer rijden we ongeveer anderhalf uur, dit keer rijden we naar Sonkamuotka. Waar een legendarische souvenirswinkel staat.
Ruben belt al van te voren dat we eraan komen, we zullen daar ook wat lunch krijgen.
Tijdens de rit wordt er weer muziek gedraaid en vooral veel lol gemaakt. Ik zit voorin in de bus dus heb volop uitzicht door het grote raam van de bus.
Een paar keer moet de bus even inhouden, automobilisten seinen de chauffeur. Ruben geeft aan dat dit kan betekenen dat er elanden bij de weg staan. Iedereen wacht gespannen af.
We zien niks, behalve sporen. Ik volg de sporen en zie nog wat achter de bomen lopen. Maar of dit nou een eland was? Ik laat het maar, we kunnen toch niet omkeren.
Aangekomen in Sonkamuotka rijden we de parkeerplaats van de souvenirswinkel ( Matkamuistoja Souvenirs – Arctic Knife Lapland ) op. Er staat een groot gebouw met een opgezette beer naast de ingang en allemaal boomstammen.
Terwijl de bus parkeert komt er een vrouw in Sami kleding naar buiten, ze maakt muziek op een kleine trommel. Terwijl iedereen uitstapt en naar de winkel loopt verwelkomt ze iedereen.
Als eerste gaat een vrouw naar binnen, de Sami vrouw heet haar persoonlijk welkom en kust haar. Dan ziet ze mij…
Ik krijg direct de vraag wie ik ben en of ik alleen ben. Ik antwoord dat ik alleen ben. “Have you girlfriend?”, “Where are you girlfriend?”, “She is not here right, that’s good!”. Ik moet haar ook zoenen en loop naar binnen.
Dit is de meest uitgebreide souvenirswinkel die ik ooit heb gezien! Overal waar je kijkt staan, hangen en liggen spullen. Zo gigantisch veel spul dat je je afvraagt hoe ze er ooit vanaf zal komen. Van stikkers van het noorderlicht tot aan opgezette hoofden van elanden.
Er is veel bont te vinden, bont wat we hier in Nederland niet zouden mogen invoeren. Al weet ik niet of het echt bont is…
In een van de gangen staat een grote stellage met allemaal Kuksa bekers erin, allemaal machinaal gemaakt helaas.
Ik was te verbaasd over deze bijzondere winkel dat ik zelfs vergeten ben er foto’s van te maken. Heb je hier nog foto’s van, wil je dat mij laten weten in de reacties?
Nadat we allemaal hadden rondgekeken konden we in de rij gaan om een rendier sandwich te krijgen. Toen ik weer aan de beurt was kreeg ik dezelfde vragen weer. Ruben stond erbij en vertelde dat ik de nieuwe gids ben, dus vaker zal terug komen. “Oh so that’s good”, “But leave wife home yes”. Gek vrouwtje, maar geweldig gastvrij.
De rendier sandwich smaakte goed en nadat iedereen weer klaar was konden we weer de bus in.
Aankomst in Luosto
De verdere rit naar Luosto ging niet anders dan de rest van de dag, prachtige landschappen terwijl we veel lol hadden in de bus met elkaar.
Voor veel mensen zal dit niks zeggen, maar zelfs nu nog, twee weken na de reis wordt ik wakker met teksten van “Hyper Hyper”, “Waar is Mustafa”, “Lekker met de meiden”, “Mosselman”, “Kopje koffie” en ga nog maar even door… Voor de liefhebbers, de broertjes hebben een playlist gemaakt van alle gedraaide nummers. Hier te beluisteren.
De toendra die we in Kilpisjärvi nog hadden veranderd langzaam in de taiga.
Tijdens de rit hebben we een inzameling gedaan voor Edi onze chauffeur. Nadat hij ons heeft afgezet in Luosto zal hij direct nog terugrijden naar Kuusamo, naar zijn vrouw en honden.
Ik improviseer een envelop van het A4tje waarmee Ruben de groep bij elkaar wist te krijgen op het vliegveld. Ik tape het vast met de tape waarmee de GoPro vast zit. Als we er bijna zijn houdt Ruben een korte speech en legt de envelop in een van de vakjes bij het stuur. Iedereen is enthousiast en er wordt uit volle borst “Edi bedankt!” gezongen.
We komen aan bij het hotel en weer gaat Ruben eerst naar binnen terwijl we wachten. Edi grijpt de kans om zijn kort maar krachtige speech te houden, in het Nederlands zelfs!
Ruben komt terug en we worden naar Lapland Safaris gereden waar we onze thermopakken kunnen ophalen. Ik twijfel erg of ik er wel eentje nodig heb, het is al lang niet meer zo koud en ik heb goede kleding bij me.
Toch neem ik voor de zekerheid een pak, zeker tijdens de huskysafari is dat wel lekker. Maar dat lees je later nog wel!
Weer terug in het hotel Lapland Hotels, gaat iedereen zijn eigen kant op. Een hotel geeft toch meer het gevoel dat de groep uit elkaar wordt gehaald op de een of andere manier.
Mijn kamer is geweldig en luxe. Er staan twee bedden, een bank, tafel met televisie, badkamer met droogkast en weer een mooie veranda die vol gesneeuwd is.
Rondje Luosto
Ik heb mijn spullen uitgepakt en vertrek richting de bar, hier zit Ruben al met een paar andere gasten. We nemen een biertje met elkaar voordat we gaan dineren.
We hebben een uitgebreid buffet, waar ook andere hotelgasten dineren. Champignonsoep met daarna frietjes en een heerlijke malse kip.
Tijdens het eten praten we nog na over Kilpisjärvi, over de knusheid bij JP en natuurlijk het noorderlicht wat we gezien hebben.
Na het eten maakt Ruben een klein rondje met ons door Luosto, om zo de plekken te laten zien waar we moeten zijn voor het Noorderlicht. Ik neem mijn camera en statief voor de zekerheid alvast mee.
We lopen eerst richting een groot veld met vrij uitzicht op de horizon, als het noorderlicht hier aan de verkeerde kant staat hebben we veel straatverlichting. We moeten ook een stukje het veld oplopen om minder last te hebben van de straat verlichting.
Daarna gaan we naar het meertje, er loopt een pad rondom het meertje met om de zoveel meter een lamp. Deze zijn duidelijk te zien. En tot grote ergernis van ons allemaal, maar misschien nog wel meer van Ruben, staan er ook een paar grote lampen die een lichtstraal de hemel insturen. Dit kan je natuurlijk niet gebruiken als je op het noorderlicht aan het jagen bent.
Bij het meertje staat ook een hut waar vuur gemaakt kan worden. Verder is het meertje vooral interessant voor fotograferen om het noorderlicht te fotograferen. Mocht je echt willen jagen zal het veld beter zijn.
De zonnewind is gemiddeld, maar de hemel zit helemaal dicht met bewolking. Een paar gasten willen wel even bij het vuur blijven, dus we proberen het vuur aan te maken.
Er liggen al een paar smeulende kooltjes, maar het beschikbare hout is erg vochtig. Na een tijd besluiten we om maar terug te gaan naar de bar van het hotel, waar we blijven zitten tot het hotel sluit.
Noorderlicht jagen
De hele avond houd ik de weerkaarten en webcam van Luosto in de gaten. Op het moment dat ik mijn hotelkamer binnenkom krijg ik een app van Wietse: “Het klaart op man in Luosto!”.
Ik kijk op mijn webcam beelden, maar zie geen opklaringen. Ik vraag hem welke webcam hij bekijkt. Dit is een andere webcam, mijn webcam liep blijkbaar achter. Er zijn inderdaad wat opklaringen. Ik kijk naar de zonnewind en die is positief!
Ik trommel een paar gasten op en we gaan richting het veld. Hier aangekomen zien we af en toe een kleine ster doorkomen, maar helemaal open trekken doet het nog niet.
Terwijl we bij het veld staan denken we terug aan de instructies die Ruben had gegeven. We moesten een stuk doorlopen, zo’n 200 meter en hij wees een boom aan.
We zijn het erover eens dat 200 meter best een stuk is en beginnen te lopen. Maar het pad houdt plots op, kijken achterom, “dit kan echt nog geen 200 meter zijn toch?”.
We besluiten om door te blijven lopen tot de boom die we hadden aanwezen. We zakken af en toe weg tot boven onze knie en een keer zak ik zelfs tot mijn middel weg. Ik kan mij niet voorstellen dat Ruben dit bedoelde, maar wat dan wel?
Bij de boom aangekomen hebben we geen vrij zicht meer over het veld. Dan moeten we toch nog een stukje doorlopen. We zien een klein pad lopen op Google Maps en proberen deze te volgen. We zakken iets minder ver weg per stap.
Uiteindelijk hebben we toch een wat beter zicht op de horizon, maar ondertussen is de bewolking alweer dikker geworden.
Ik schiet een paar foto’s en we staan hier even te praten. Maar er verschijnt niks op de foto’s en de bewolking lijkt alleen maar dikker te worden.
We wachten nog een tijd tot dat blijkt dat de bewolking echt niet meer gaat openbreken. We besluiten terug te keren. De terugweg is iets minder zwaar, maar ook nu zakken we af en toe flink ver weg!
“S nachts wordt ik nog een keer wakker rond een uurtje of 5, ik kijk naar buiten en ik zie een kraakheldere hemel. Op de webcams op mijn telefoon is echter geen noorderlicht te zien, ik draai mij maar weer om.
Timelapse Kilpisjärvi naar Luosto
Hier is de timelapse te zien van Kilpisjärvi naar Luosto.
HYPER HYPER! 😂