Het is 1:00 uur in de ochtend, ik merk dat ik enorme last heb van mijn buik. Er volgt een paniekaanval en ik kruip naar buiten waar ik even niet meer weet waar ik heen moet. John en Raphael komen erbij, John rent meteen terug naar de tent en haalt een saturatie meter. Door mijn hyperventilatie denkt hij dat ik te weinig zuurstof krijg.
Mijn saturatie en hartslag zijn beiden in orde. Maar de buikpijn begint wel steeds erger te worden.
Gelukkig hebben we daarna nog wel wat kunnen slapen. We vertrekken vandaag als één van de laatsten uit het camp, omdat we niet in de ‘file’ willen staan op de Barranco Wall. Omdat het een steil en smal stuk is, willen we liever gewoon door kunnen lopen en zonder pottenkijkers! Hieronder een foto van ons “ontbijt”.
Barranco Wall
Na het ontbijt vertrekken we om 09:45 uur naar de ‘Breakfast Wall’, die de muur als bijnaam heeft. Na het beklimmen schijn je namelijk alweer honger te hebben, ik kan me er iets bij voorstellen als ik naar de indrukwekkende rotspartij kijk.
Het eerste gedeelte van de Wall lopen we nog gewoon met stokken, maar al gauw gaat het over in klimmen en klauteren over rotsen en stenen. We passeren al vrij snel de zogenaamde ‘Kissing Rock’, waarvan ik ineens begrijp waarom die zo genoemd wordt. Je staat letterlijk met je buik en gezicht tegen de rots aan om deze op een paar smalle stenen te passeren. Het klimmen en klauteren gaat ons goed af en we hebben er lol in!
Na circa 1,5 uur nemen we een korte pauze. We drinken veel en geven John en Raphael één van onze zakjes met poederlimonade. Ze hebben dit nog nooit gedronken en zijn er heel blij mee. Ze krijgen gelijk weer energie voor tien en als we later weer verder lopen dan komt er een zoete walm van bosvruchten achter ze aan haha. We maken wat foto’s van het mooie uitzicht achter/onder ons waar het camp beneden nog klein te zien is. We zien ook aan de overkant van het dal de route lopen waar we gisteren vandaan kwamen.
Dan ontdekt John de selfiestand op onze camera en maakt een selfie. Raphael heeft dat nog nooit gedaan en maakt hierbij zijn eerste selfie ooit! We gaan lachend weer verder met de klim.
Na nog eens 1,5 uur bereiken we de top van de Wall. Het is absurt om te zien dat de porters hier ook lopen met zoveel bagage op hun hoofd en rug. Bovenaan maken we ook nog wat foto’s, omdat de wolken zo hoog zijn dat het lijkt alsof we vliegen als we springen. Het is een gekke gewaarwording en niet te bevatten.
Het stuk daarna is een combinatie van dalen, rechte stukken en klimmen. De wolken halen ons in en het grootste gedeelte van de tocht lopen we in de mist, wat ook iets mysterieus heeft. We lopen vooral over Alpine Dessert, het is er heel kaal en ruig. Het laatste stukje lijkt het ineens weer Moorland te worden. Het is een prachtige vallei met bomen, planten en de Karanga River. Dit is het laatste stromende water voor de Summit. Dat betekent dat de porters morgen een hele zware dag hebben, omdat ze eerst vanuit het Karanga Camp terug moeten lopen het steile pad naar de rivier, daar voldoende water moeten halen voor de route van Karanga naar Barafu Camp én voor de Summit dag. En dat moeten ze dan gelijk naar Barafu Camp brengen, de laatste stop voor de Summit.
We klimmen het laatste steile en pittige stuk omhoog en arriveren in Karanga Camp! We lunchen en daarna doen we een powernap en spelen we een potje Beverbende in de tent. Na het diner (uiensoep met cake, rijst met gehakt en groentesaus) gaan we op tijd naar bed. Morgen is het nog 4 uur lopen en daarna is dé grote dag.
Prachtig! Heel bijzonder allemaal!
Fantastisch zeg! Wat doen jullie toch gave dingen en wat een prachtige foto’s!
Groetjes Toinny